Helsen!

Ze bestaan wel degelijk, Vlamingen die nog nooit van Wim Helsen hebben gehoord. Hen valt niets te verwijten, tenzij dat VTM op hun TV-scherm is ingebrand. Er bestaan ook Vlamingen die Wim Helsen niet grappig vinden. Hen valt al wat meer te verwijten: geen gevoel voor humor, of een gevoel voor humor dat onherstelbaar door Geert Hoste is gecorrumpeerd, geen zintuig voor het absurde, geen zin in het onvoorspelbare. Adepten van de voorgeprogrammeerde lach. Lachers op commando. Lachbandverdwaasden.

Vele Vlamingen kennen Wim Helsen alleen van “Vrienden van de Poëzie”, waarin hij stuntelig, een tikkeltje aandoenlijk maar doorleefd gedichten van bekende en vergeten poëten voordraagt, in het niet al te pittoreske decor van het fort van Mortsel. Geen groter contrast denkbaar dan met Wim Helsen als cabaretier. In zijn laatste show die we onlangs met z’n allen zijn gaan bekijken (“Bij mij zijt ge veilig”), ontpopt Helsen zich als een seksueel gefrustreerde en sluwe machtswellusteling met slechts één doel voor ogen: het publiek eerst naar zijn hand zetten, en vervolgens uit zijn hand laten eten, als een volleerd volksmenner. Een af en toe confronterend en beklemmend spektakel waarvan ik verder niet te veel wil verklappen. Maar Wim zou Helsen niet zijn zonder die zaal voortdurend in een gulle en bevrijdende lach te dompelen. Cabaret van een meedogenloos hoog niveau dat ook in Nederland al een jaar lang volle zalen lokt. Als dat geen kwaliteitswaarmerk is…

Hieronder een fragment uit “Heden Soup !”, zijn eerste show. Enjoy !