Papa is weer (even) hip !

Gisteren – zaterdag 23 december – met mijn twee jongste blagen (zij 14, hij 10) wezen Kerstshoppen in Brussel. Waanzin, zegt u ? U hebt gelijk: de Nieuwstraat leek wel één groot lemmingenbal, en op de Grote Markt was er gewoon geen doorkomen aan. Maar we hadden helaas geen keuze: enkele subtiel ingefluisterde cadeaus waren nergens te vinden in een straal van 10 km rond onze turf. Niet in het dichtstbijzijnde provincienest Halle, en evenmin in megastores Makro en Media Markt op de foeilelijke invalsweg richting Anderlecht. Jaargang vier van het onvolprezen Six Feet Under, seizoen drie van de altoos hilarische Simpsons en de eerste solo-CD van Vlaamse folkdiva Eva De Roovere. In Brussel vonden we alles onder één dak, in een wip en een zucht. Ja, onder de rook van de hoofdstad wonen, heeft ook wel eens voordelen.

Primeur van de dag was evenwel mijn onverwachte toetreding tot de MP3-gemeenschap, onder zachte aandrang van mijn dochter. Wat muziek betreft, kan het voor mij immers niet groot(s) genoeg. In mijn werkruimte: twee versterkers, zes joekels van luidsprekers en twee indrukwekkende hoofdtelefoons. Meestal komt de muziek vrij zacht uit twee luidsprekers gekabbeld, maar ik tril van genot bij het besef van die ingehouden kracht die op elk ogenblik kan losbulderen (en die dat soms ook wel eens doet, op die zeldzame ogenblikken dat ik het huis voor mezelf heb). Die iele MP3-spelertjes met hun schelle oortjes waren dan ook niet aan mij besteed. Maar intussen zijn ze wél beter, fraaier en handiger geworden, moest ik ootmoedig toegeven tegenover mijn aandringende kroost in de Fnac. Dochterlief troonde me niet geheel onbaatzuchtig mee naar een display tjokvol Ipod Nano’s, maar neen: té poenig, té hip, té m’as-tu-vu. En ook al geen FM-radio aan boord om mijn mobiele nieuwshonger te stillen.

Het werd uiteindelijk toch een Nano, maar dan eentje van Creative Zen. Een ultracompact en elegant hebbedingetje met een verbluffende geluidskwaliteit. Heb het spul onmiddellijk na thuiskomst meegenomen op een uurtje hardlopen, en de koude kilometers leken plots minder lang. Kan ook moeilijk anders, wanneer je in plaats van je (soms amechtige) gehijg en dat monotone gedreun van zolen op asfalt eerst een sonate van Bach en vervolgens Tom Waits, Damien Rice en Zita Zwoon via de radio krijgt opgelepeld. Papa is weer even hip !