Wet blanket

Soms maak je het mee: wereldgeschiedenis in de auto. Toen die vliegtuigen zich in de torens boorden, hoorden we het live op de autoradio. Op de terugweg van de elektrozaak, waar we node een nieuwe koelkast hadden gekocht. In onze verbeelding waren de gebeurtenissen nóg grimmiger dan wat we later op televisie te zien kregen. Where were you on 9/11… ? Wij zullen het alvast nooit vergeten.

Soms beleef je ook nationale sportgeschiedenis op vier wielen. Het goud van Hellebaut, het goud van Gevaert, in het bestek van luttele seconden: op de terugweg van Ikea, waar we dochterlief een nieuwe bureaustoel hadden aangeschaft. De atletische prestaties van onze golden girls klonken indrukwekkend, en dat waren ze ook, achteraf bekeken. Gezwind overwicht van Kim, verbluffende sprong van Tia. Wereldklasse. Vond iedereen, zelfs bij de immer kritische BBC. Slechts één dissonante stem doorkruiste alle loftuitingen: die van Ivan Sonck.

Sonck is een groot atletiekkenner, daar valt niets op af te dingen. Legendarisch waren zijn ‘fichebakjes’ die hij als TV-verslaggever van EK’s over WK’s naar Olympiades meezeulde en die behalve toptijden van atleten ook banale trivia uit hun privélevens bevatte. Ja, van Sonck stak je nog wat op. Een wandelende encyclopedie die wielerverslaggever Michel Wuyts tot een Prisma-woordenboekje degradeert. De huidige sportverslaggeving op radio en televisie vindt Sonck trouwens ondermaats. Deels terecht, deels ingegeven door betweterij en – geef maar toe, Ivan – ijdeltuiterij. Hoe kan je anders deze reactie interpreteren, op de vraag: “Hoe vind je de verslaggeving van het EK Atletiek in Göteborg ?” Sonck: “Daar ga ik geen commentaar op geven.” Kurkdroog, een tikkeltje laf, behoorlijk hautain en ronduit veelzeggend, dat ogenschijnlijk nietszeggende antwoord van hem.

En daarmee boren we de essentie aan. Sonck is nu al enkele jaren uit beeld, en dat heeft diepe krassen op zijn ego achtergelaten. Een tekort aan media exposure heeft hem kennelijk bitter en sardonisch gemaakt. Vroeger kritisch, nu gewoon sikkeneurig (what’s in a word). Dat hij de prestaties van Kim Gevaert relativeert, tot daar aan toe. Haar tussen de regels door van doping verdenken, is ronduit laag. En wanneer hij Kim helemaal kleineert met de bewering dat, mocht ze Amerikaanse zijn geweest, ze niet eens de selectieproeven voor de Olympische Spelen had overleefd, dan gaat hij echt wel snoeihard uit de bocht. Na de dopingschandalen rond Floyd Landis en Justin Gatlin mogen wij – let wel: als volslagen leken – huizenhoge vraagtekens plaatsen bij die zogeheten topchrono’s van Amerikaanse atletes. En dan zwijgen we nog zedig over die besnorde Russinnen en Grieksen.

Kim Gevaert liet zich alvast niet uit haar lood slaan en counterde gevat: “Ach, wie is tenslotte Ivan Sonck ?” Dat kan tellen, qua op zijn nummer gezet.

Toch begint de controverse tussen Sonck en Gevaert – helemaal tegen de wil van beide protagonisten in – danig uit de hand te lopen. Er circuleert zowaar een petitie op het Internet om Sonck’s allerlaatste moment de gloire af te pakken: het leveren van stadioncommentaar tijdens de Memorial Van Damme, het jaarlijkse atletiekfeest in Brussel en één van de bruisendste meetings wereldwijd. Wet blanket Sonck versus victorious Kim: een bij voorbaat kansloos gevecht voor de harten van het publiek.

En nu over naar het echte nieuws: in Libanon zwijgen de wapens. Voorlopig toch.