Balen

Een week of twee geleden zag ik hem voor het eerst op de Nederlandse televisie. Een arrogante, ietwat corpulente corpsbal. En gisteren hoorde ik hem op de Nederlandse radio. Zelfde toon, zelfde zelfingenomen gedaas. Intussen ken ik ook zijn naam: Hans van Baalen, woordvoerder van de VVD, de Nederlandse liberalen. Wie in dit landje zo een ongenuanceerd pro-Israël standpunt durft te verkondigen, tekent meteen zijn politiek doodvonnis. In Spanje, Zweden, Frankrijk, Duitsland of Griekenland moet je ook al niet met dergelijke onzin komen aanzetten. Dan word je gelijk weggehoond. In Nederland kan het blijkbaar wel. Op de openbare oproep, nota bene.

Wat hebben sommige Nederlanders toch met Israël ? Waar ligt de diepe oorzaak van die suffe maar beate bewondering voor een land waarvan ik de bestaansreden niet aanvecht maar dat zich nu al decennia als een schurkenstaat gedraagt ? Het Anne Frank
syndroom ? Een irrationele haat jegens alles wat naar Arabisch neigt ? Blind atlantisme ? Doet er niet toe: het deugt gewoon niet.

Libanese woonwijken platgooien en kinderen vermoorden: Hans van Baalen vindt het allemaal kunnen en mogen. Want de Israëli’s hebben het heilige recht om hun burgerbevolking te verdedigen. Dat daarvoor andere, even onschuldige burgers moeten sterven…tja. Het is moeilijk omeletten bakken zonder eieren te breken.

We zijn sinds korte tijd relatief goed bevriend met een Libanees koppel. Begin juli waren ze met hun twee jonge kinderen naar Beiroet afgereisd, om de zomer in brede familiekring door te brengen. Toen van Baalen zich voor het eerst zo hartsgrondig onverschillig over de Libanese burgerbevolking uitliet, hadden we nog geen nieuws uit Beiroet ontvangen. Kan je nagaan, hoe graag ik die etter door de kabel had willen trekken. Intussen weten we dat onze vrienden na een helse vlucht Dubai hebben bereikt. Hoe groot de opluchting ook, ik blijf van mening dat Hans van Baalen op Nederlandse staatskosten twee weken lang op een ontspannend vakantieverblijfje in Beiroet of Tyrus moet worden getrakteerd. Liefst vandaag nog, nu er nog iets te bombarderen valt.