Hup, Holland, Hup !

Het WK-voetbal, die surrogaatoorlog tussen natiestaten waarbij oude wonden met studs worden opengereten (Engeland/Argentinië, Duitsland/Nederland, Portugal/Angola, Japan/Zuid-Korea), is enkele dagen geleden uit de startblokken geschoten. En daarmee is een zalige periode voor voetbalhaters aangebroken: halflege bioscoopzalen, nauwelijks wachttijden in halfbezette restaurants, gegarandeerd zitplaatsen op tram en metro, godverlaten wandel- en fietspaden tijdens de wedstrijduren. Althans: in landen die zich voor het voetbalfestijn hebben gekwalificeerd. Niet dus in België, dat voor het eerst sinds mensenheugenis zuchtend vanaf de zijlijn moet toekijken. En terecht: het toernooi is amper enkele wedstrijden ver, en nú al groeit het pijnlijke besef dat onze nationale elf helemaal niets in Duitsland te zoeken had. De overweging dat andere, op papier sterkere teams zoals Denemarken, Griekenland (Europees kampioen !) en Turkije het evenmin tot in Duitsland hebben geschopt, is hooguit een doekje voor het bloeden.

Voor Gastgeber Duitsland moet het WK 2006 uitgroeien tot het toernooi van de “Wiedergutmachung mit der Welt”. Het alom verguisde land wil zich van zijn fraaiste kant (Claudia Schiffer !) tonen en de goegemeente - van Alaska tot in Zimbabwe - ervan overtuigen dat het met iedereen beste maatjes kan zijn. Zelfs met Holland. En uiteraard zal de Mannschaft zich naar die finale knokken. Met Hingabe, Leidenschaft & Überlegenheit ! Helaas voor Fritz & Co wacht de hele wereld met ingehouden adem en nauwelijks verholen leedvermaak het ogenblik af waarop die Duitsers voor eigen publiek uit het toernooi worden gebonjourd. Jammer voor de Duitse coach Klinsmann, destijds een schitterende spits en nog altijd een crème van een vent. En nèt goed voor die hooghartige en poenige playboy Beckenbauer, een overroepen voetballer die zijn gestolen status van Kaiser uitsluitend aan onvermoeibare wroeters à la Schwarzenbeck en Breitner te danken had. Om van Gerd Müller nog te zwijgen.

Hier in België, waar de WK-koorts maar slapjes is, wordt al wie maar een beetje bekendheid geniet, in kranten en op televisie aangepord om zijn voorkeurland prijs te geven. De meesten bleken zich daarbij – nogal voorspelbaar – als rabiate Brazilië-fans te ontpoppen. De kleinste kans op teleurstelling, zo kan ik het ook. Het hart van weinigen bleek voor Oranje te kloppen, en dat mag vreemd en jammer heten. Hebben we al eens een buurlandje dat nauwelijks groter is, dezelfde taal spreekt en dat – naast Brazilië – het meest sprankelende en offensieve voetbal van de voorbije decennia heeft opgedist. Een tochtig gat aan de Noordzee dat voetballiefhebbers wereldwijd in opperste vervoering heeft gebracht met de technische hoogstandjes van Cruyff, Neeskens, Rensenbrink, Mulder, Haan, Van Basten of Van Nistelrooij. Ook op Belgische velden, waar Rensenbrink, Mulder en Haan ooit het paarswitte shirt van Anderlecht fier om de bast droegen.

Laten we dat Vlaams-Nederlandse gekissebis even achterwege en ons met z’n allen achter Oranje scharen. Nederland verdient die oppergaai dubbel en dwars. Na het onterechte verlies in München (1974) en de doorgestoken kaart in het fascistoïde Argentinië (1978), is het hoog tijd dat die Jules Rimet Trophy ergens op een Amsterdams schap belandt. En mocht Oranje opnieuw falen, laat het dan eindelijk eens een Madrileens schap worden. Want ook Spanje, het land met de meest hoogstaande competitie ter wereld, is tot dusver schaars bedeeld gebleven in internationale voetbaltoernooien. De alomtegenwoordige Manolo ten spijt.

Hup, Holland, hup ! Y arriba España !