Suburban Tony

De Boomsesteenweg ter hoogte van Aartselaar en Wilrijk (Antwerpen, voor de geografisch ongeschoolden onder u*) geldt officieus als het lelijkste stukje weg van België. Daar valt iets voor te zeggen, al is de Bergensesteenweg ter hoogte van Sint-Pieters-Leeuw (Brussel, voor de oriëntatielozen onder u*) nu ook niet bepaald een toonbeeld van knusse gezelligheid. Maar het zou een grove leugen – en tevens redelijk masochistisch – zijn om boudweg te beweren dat België het alleenrecht op troosteloze winkelboulevards en grauwe lintbebouwing bezit. De buitenwijken van Rouen (Normandië, Frankrijk) al eens doorkruist ? Sterke maag aanbevolen, wegens dégueulasse comme tout ! De periferie van het alom bezongen Barcelona ooit van dichtbij bestudeerd ? Doet u beter niet, met die dure camera om uw schouder gegespt. The outskirts of Dublin on a foggy day ? Dan begrijp je pas echt waarom die Ieren zo terminaal melancholisch zijn. En zulke laveloze drinkers.

De Verenigde Staten hebben ook een Boomsesteenweg, heb ik dit voorjaar ontdekt. Niet met eigen ogen, maar door die van Tony Soprano, de fictieve mob leader uit New Jersey. Aan het begin van elke aflevering van The Sopranos trakteert Tony ons op een gratis ritje in zijn indrukwekkende suburban van, helemaal van New York naar Newark via de deprimerende New Jersey Turnpike. Wat we onderweg aan lelijkheid op ons bord krijgen, slaat werkelijk alles: rommelige rangeerstations, junk yards, afgeleefde kerken, protserige kitch, schreeuwerige reclames en zelfs het Vrijheidsbeeld vanuit een héél ongewone hoek. De rit eindigt wel in een poepsjieke buurt waar Tony een riante villa met zwembad bezit. Alleen al voor deze binnenkomer loont het de moeite om minstens één Soprano-box aan te schaffen. Maar ook voor het overige is deze TV-serie om vingers en duimen van af te likken. Één van de allerbeste Amerikaanse series die ik ooit heb mogen aanschouwen. Top notch, in alle opzichten: acteurs, verhaallijn, plotwendingen, karaktertyperingen, onweerstaanbaar grappige Italo-Amerikaanse humor, totaal geschifte en surreële sequenties (sprekende vissen !), een rake muziekkeuze (er zijn al CD’s in omloop met nummers die in The Sopranos aan bod kwamen), een ongeremd schunnig taalgebruik dat menig preuts oortje zal doen tuiten, sloten seks en geweld onder een permanente rookwalm van sigaretten en Cubaanse sigaren… Hoe on-Amerikaanser en politiek incorrecter kan je eigenlijk worden, en er nog mee wegkomen ook ? En dan nog met bakken lof over je heen gekieperd en een hele rits onderscheidingen en trofeeën onder de arm ? Ask suburban Tony: he knows.

Dwingende aanbeveling van uw immer waakzame media watcher: nú kopen, die handel !

* In verband met geografische onbenullen, vandaag een toch wel rake inzending & reactie gelezen in Humo’s Uitlaat die rechtstreeks met de voorgaande post (Demagogisch zwijgen) verband houden:

Inzending Humo-lezer: “Met al die oorlogen, onlusten en aanslagen in de wereld wordt een mens nog goed in aardrijkskunde.”
Reactie Uitlaatcommentator: “En toch zijn er nog altijd mensen die Polen in Noord-Afrika situeren.”
Pats, die zat, dekselse Jean-Marie en winterse Flup.