Lopen met Evy

Vlaamse commerciële zenders, daarover is hier al eerder vitriool uitgestort. Hun nieuwste slachtoffers: arme drommels met een sluimerende gokverslaving. Ook nadat de dagelijkse troep door de kabel is gejaagd, blijft de ethervervuiling aanhouden in de vorm van debiele quizjes, veelal gepresenteerd door een kwekkend décolleté en waarbij de argeloze kijker/beller fantastische geldprijzen in het vooruitzicht worden gesteld. Ze moeten natuurlijk wél naar de telefoon grijpen en een duur betaalnummer bellen. Amper één dorp van mij vandaan hoorde een 84-jarig vrouwtje onlangs een GSM-rekening van 5.400 euro in de bus ploffen. Deze scabreuze aftroggelpraktijken haalden even de nationale pers, maar de misdaadcombine van telecomoperatoren en TV-zenders gaf uiteraard geen sjoege. De quizjes blijven gewoon in het zendpakket zitten, en alleen VT4 neemt de moeite om een kleine verwittiging aan het adres van al te enthousiaste bellers op haar website te plaatsen. Wel wetend dat arme drommels met een sluimerende gokverslaving meestal geen Internet in huis hebben. Sloebers.

Wat niet wil zeggen dat de openbare omroep – in casu, de VRT – zich fier op de borst mag kloppen. Toegegeven, plat winstbejag komt er zelden voor. Alhoewel: terwijl ik dit schrijf, loopt achter mijn rug de dure maar debiele preselectie voor Eurosong 2006. Straks grijpen weer miljoenen Vlamingen naar hun mobieltje om drie minuten nationale geluidshinder naar Athene te exporteren. Bij Proximus, Base en Mobistar zal de soundscape vanavond en vannacht ongetwijfeld door één geluid worden overheerst: geplof van kurken tegen het plafond.

Wat me ook mateloos ergert aan onze openbare omroep, is die overspannen zendingsdrang. Dat irritante paternalisme en die onuitroeibare neiging tot bevoogding. Bij de VRT geloven ze nog rotsvast in de maakbare samenleving: toen we vorig jaar met z’n allen van de sigaret af moesten, was dat aanleiding genoeg voor avondvullende programma’s waarin bekende Vlamingen zich bereid toonden om de meest onzinnige of lachwekkende stunts uit te voeren wanneer er nóg maar eens tienduizend landgenoten hun laatste saffie zouden opsteken. Of neem nu SAM, een crossmediaal programma van de VRT dat de “sociale samenhang tussen de mensen in Vlaanderen moet versterken.” Mensen tot jovialiteit dwingen onder bedreiging van een camera of microfoon, het is écht wel een duurzame remedie tegen verzuring. Nou moe, veel succes ermee. En sinds gisteren mogen we ons verheugen op Vlaanderen Sportland, een nieuw programma op de VRT dat de Vlaming uit zijn luie stoel wil halen. Met de hulp van… alwéér die vervelende stoet BV’s. Je moet niet eens kwaadwillend zijn om de VRT ervan te verdenken dat ze al die programma’s gewoon bedenken om die zeepbellen van voldoende media exposure te verzekeren. Zo kan je bijvoorbeeld gaan joggen met Evy Gruyaert, een niet onaardige TV-omroepster die helaas hopeloos uit conditie is. Toch wil Evy straks fit genoeg zijn om in één ruk 20 km uit te lopen. Met de hulp van Vlaanderen moet dat gewoon lukken ! Laatste update: Evy heeft nu al last van haar rechterknie en moet zich voorlopig beperken tot aquajogging.

Redelijk voorspelbaar: hardlopen is lichamelijk één van de meest veeleisende disciplines waar je je beter niet onvoorbereid aan waagt. En al zeker niet in het kader van een mediagenieke weddenschap die hoe dan ook een slag in het water zal blijken. Want wie een bloedhekel heeft aan sporten, zal door dit soort programma’s plots niet naar de dichtstbijzijnde gymzaal rennen. En wie graag sport, zal simpelweg geen tijd hebben om dit onding te bekijken.

Zoals ondergetekende. Waar anderen een tegenwicht voor deze onzalige en jachtige tijden zoeken (en hopelijk vinden) in yoga, gebedsgroepen, knuffelsessies, dark rooms, tupperwareparties, TV-spelletjes, megadancings en ander luidruchtig vertier, zoek en vind ik meestal voldoende ontkoppeling in literatuur, cultuur, taal en… sport. Squash, hardlopen en zaalvoetbal. Hoe goed ons maffe ploegje (Full House) het momenteel doet, kunt u hier bewonderen. En door zelf te sporten, krijg je ook je grut in beweging. Mijn oudste zoon voetbalt intussen ook mee, en mijn jongste telg (10) speelt met z’n vriendjes basketball in Alsemberg. Vorige zaterdag nog vloerden ze de ongenaakbare leider in hun reeks, waarna we met het hele team gezellig naar Charleroi trokken om er een topwedstrijd in de Belgische eredivisie bij te wonen. Oprechte sportbeleving staat mijlenver van dure en nodeloze mediacampagnes, zoveel is zeker.