Troostende natuur

Wintersmog hult het meest vervuilde land van Europa in een asgrauwe deken. Gerochel en groene fluimen alom. Ouden van dagen, astmapatiënten en andere longlijders krijgen van good old Frankie Deboosere de bezorgde raad om zich toch maar niet buiten te wagen. Het is geen nieuw gegeven: telkens wanneer een ijzige oostenwind over het continent schuurt, krijgen we al die rotzooi uit het Ruhrgebied over ons heen. Zo geraken we natuurlijk nooit van die Duitsers af. Na twee vergeefse pogingen met conventionele wapens, trekken ze nu al jarenlang de biologische kaart. En met succes, want kleine stofdeeltjes hakken wel degelijk op onze gezondheid in, blijkens dit doorwrochte artikel.

Neemt niet weg dat ik vorig weekend, toevend aan de Belgische kust om er enkele universiteitscursussen met mijn oudste examinandus door te nemen, één van mijn puurste natuurervaringen ooit mocht beleven. Tegen valavond gaan hardlopen op het immense strand van Oostduinkerke dat er volledig verlaten bijlag. Het was berekoud, een gierende en ijzige noordoostenwind sneed door kledij, merg en been, het zand stoof verblindend op en de brullende zee klauwde naar mijn voeten. Daar liep ik dan op de waterlijn, een schitterende zonsondergang tegemoet. Machtig cliché, toegegeven, maar me zelden zo alleen en toch één met de elementen gevoeld. Onbezoedeld zintuiglijk genot. Wat me naadloos naar de volgende post brengt…