Eleni

De geschiedenis van een stad, land of zelfs continent ophangen aan een bewogen familiekroniek, in de literatuur is het al vaker voorgedaan. Voorbeelden ? Te kust en te keur: Buddenbrooks van Thomas Mann, het onvolprezen Fortunes of War van Olivia Manning of, dichter bij huis, het nogal zuinig gelezen Verdriet van België, getekend Hugo Claus. In de zevende kunst blijkt deze formule ook aan te slaan, zonder toegevingen op kwaliteit. Denken we maar aan Heimat, eine Deutsche Chronik van Edgar Reitz die ons al sinds 1984 met verstomming slaat. Of aan het ontroerende La Meglio Gioventú dat ons twee jaar geleden zes uur lang aan de bioscoopstoel kluisterde.

Ik vond het dan ook jammer en vreemd dat Eleni van Theo Angelopoulos, de beste naoorlogse cineast uit Griekenland, hiertelande zo weinig aandacht kreeg. De film was na amper één week uit roulatie, maar gelukkig is hij nu op DVD beschikbaar. Eleni heet eigenlijk « Το λιβάδι που δακρύζει » (letterlijk: Het Wenende Weiland, té hoog Suske en Wiske gehalte, The Weeping Meadow klinkt beter) en is het eerste deel van een ambitieuze trilogie die de Griekse geschiedenis van 1919 tot heden overspant. En óf die bewogen was: gedwongen volksverhuizingen, de Metaxas-dictatuur (neen, niet van die brandy), de Italiaanse inval en Duitse bezetting, de bloedige burgeroorlog, het kolonelsregime en de twijfelende zoektocht naar democratie in een land dat daarvan ooit de bakermat was… Angelopoulos is zonder discussie één van de laatste exponenten van de Europese auteurscinema, wars van trends, hypes en snel geldgewin. Alleen daarom al hoort u deze heerlijke film een eerlijke kans te geven. Aan de kassa van de Fnac of van de betere filmboer. Wanneer zelfs Humo deze prent met twee sterren bedeelt, zal u er beslist géén spijt van hebben !