Hobbes

Mijn oudste zoon maakt aan de universiteit kennis met de beginselen der filosofie. Mijn jongste zoon is verslingerd aan een strip die eigenlijk voor volwassenen is gedacht. Mijn tienerdochter heeft een hamster. En zelf heb ik dit jaar – rijkelijk laat – een schrijver leren waarderen van wie ik me plechtig heb voorgenomen, alles te lezen.

Welk – ogenschijnlijk toevallig - verband bestaat er tussen deze vier mededelingen ? Het is me op deze miezerige winterdag geopenbaard. Hobbes.

De cursus van mijn oudste zoon bevat een flink hoofdstuk over Thomas Hobbes, Engels filosoof uit de 17de eeuw van wie we vooral Leviathan onthouden. En de Latijnse spreuk Homo homini lupus est. Voor zijn magnum opus Leviathan hoef je niet eens de deur uit. Je kan het integraal op het Internet lezen. Opgepast: geen snelle hap !

De strip die mijn jongste zoon regelmatig met een lachkramp opzadelt, is Calvin & Hobbes van Bill Watterson. Op het eerste gezicht een kinderlijke strip over een kleine etterbak en zijn knuffel Hobbes die buiten het blikveld van volwassenen in een vervaarlijke tijger verandert. Maar Watterson heeft de knuffel niet toevallig met de naam Hobbes bedacht. Via zijn strip houdt hij de moderne, jachtige en oppervlakkige wereld een spiegel voor. Zoals het een echte filosoof betaamt (bijgaande afbeelding aanklikken voor grotere weergave). Dat hij er desondanks in slaagt om ook kinderen aan het lachen te krijgen, is een prestatie die weinigen gegeven is. Niet alleen mijn jongste zoon is overigens een vurig adept van Bill Watterson. Het feit dat mijn collectie Calvin & Hobbes strips nu al jarenlang in het hele huis en zelfs in de auto’s rondslingert, spreekt boekdelen. Over de brede populariteit van die stripfiguurtjes hier ten huize èn over de bende sloddervossen onder dit dak.

De schrijver voor wie ik dit jaar definitief door de knieën ben gegaan, is een geboren en getogen New Yorker die naar de naam Paul Auster luistert. Wat heeft dát nu met Hobbes te maken, hoor ik u al tegenwerpen. Wel, op dit ogenblik zit ik vastgekluisterd aan Leviathan, volgens sommigen het beste wat Auster ooit heeft geschreven. Valt nog te bezien: vorige zomer heb ik intens genoten van Oracle Night en zijn nieuwste roman (The Brooklyn Follies) zal de donkere dagen voor de kerst ongetwijfeld een beetje gloed en warmte verlenen. Zelden een auteur gelezen die, vertrekkend vanuit een microkosmos van enkele protagonisten, de rauwe condition humaine zo herkenbaar onder woorden weet te brengen. In een glasheldere, sobere en toch uiterst zinnelijke taal. Wie Paul Auster niet als auteur kent, heeft misschien al wel iets van hem gezien. De films Smoke en Blue in the Face zijn losjes gebaseerd op de New York Trilogy van de man. Paul Auster leverde ook het script voor beide prenten en waagde zich zelfs aan de regie. Beide films worden gedragen door steracteur Harvey Keitel en Blue in the Face wordt opgeluisterd met korte gastoptredens van Lou Reed en Madonna (in de rol van zingend telegram).

Lees dit allemaal niet als een zoveelste cadeautip. Bekijk het veeleer als een welgemeende hint voor zelfverwennerij.

En ach ja, die hamster van mijn dochter. Die heet gewoon Hobbes.