Heavenly voices

Volgende maand breekt de absolute horror weer aan: dzjingelbel hier, Santa Claus daar, van hebzucht zwetende middenstanders en een dolgedraaid kooppubliek, stijf van de cadeaustress.

Daar kunnen we preventief iets aan doen. Met enkele tips, bijvoorbeeld. Dé klassiekers om weg te geven, zijn uiteraard boeken en CD’s. De boekenbeurs en de frenetieke hype die ze er altijd opnieuw rond brouwen, zitten erop. Dus neem ik geredelijk aan dat uw boekenhonger voorlopig gestild is. Vooruit, muziek dan maar. Van hemelse kwaliteit, uit drie verschillende landen.

Deze week presenteerden de Belgen van Hooverphonic hun zesde album. Zopas beluisterd, en ik moet toegeven: mijn bast zwol van vaderlandse trots, een verschijnsel dat nog zeldzamer is dan een volledige zonsverduistering. Om Humo te citeren: “(No) More Sweet Music” is a new stereophonic sound spectacular, een plaat die grandeur uitstraalt”. Niet in het minst dankzij Geike Arnaert, de zwoele en mysterieuze frontvrouwe. De CD is een originele dubbelaar: het tweede schijfje bevat dezelfde nummers als het eerste, maar dan volledig anders uitgevoerd. Twee voor de prijs van één, want ik heb slechts 18 euro voor deze dubbel-CD opgehoest.

Tip 2: Kate Bush is back. Na acht jaar radiostilte, waarin we het moesten stellen met epigonen à la Tori Amos en andere grientrienen. “Aerial”, zo heet de nieuwste worp van deze grote dame (± 1m55) die ik sinds haar prille debuut met fascinatie ben blijven volgen. Ik toef daarmee overigens in bijzonder goed gezelschap, want ook David Gilmour (ex-Pink Floyd, tevens de man achter haar eerste LP “The Kick Inside”) en Peter Gabriel schatten Kate Bush bijzonder hoog in. Aerial heeft eveneens twee schijfjes in de aanbieding: “A sea of honey” en “A sky of honey”. De meeste recensies waren bijzonder lovend (bij Knack vertoeven ze na twee weken nog altijd in trance), en ook ik moet na eerste beluistering beamen: excellent stuff.

Tip 3 is helemaal niet voor de hand liggend, wegens nogal ver weg: Kristi Stassinopoulou. Een Griekse nimf die in 2003 een prachtige CD afleverde (“Ta mistiká ton vráchon” of “De geheimen van de rotsen”) die ook buiten Griekenland fel werd (en wordt) gesmaakt. Persoonlijk ontdekte ik deze CD via een enthousiaste recensie in de Spaanse krant El Pais, en ook deze BBC-journaliste steekt uitbundig de loftrompet. Wie folkloristische bouzouki-klanken verwacht, zal echter op zijn honger blijven zitten. Dit is gewoon wereldmuziek, in alle betekenissen van het woord. Het hoesje bevat de Griekse teksten met Engelse vertaling. Te vinden bij FNAC of ook online.

Hopelijk voelt u de cadeaustress al een beetje wegebben.