FC Ellendigem

Het Belgisch voetbal zit in een diep dal. Een héél diep dal, waarbij de Grand Canyon tot een kniediep grachtje verbleekt. Treffend voor de malaise bij onze voetbalelite was de bijzonder knullige own-goal van Olivier Deschacht in de laatste WK-kwalificatiewedstrijd tegen voetbalpeuter Litouwen. En vier dagen eerder, tegen grootmacht Spanje, werd pijnlijk blootgelegd waar het onze topvoetballers écht aan schort: fysiek, snelheid en vooral techniek. Een bal perfect doodleggen, een splijtende verre pas versturen, snelle eentijdscombinaties op de mat leggen: je zag het de Belgen met al hun inzet vruchteloos proberen, terwijl de Spanjaarden eerst vol ongeloof en vervolgens met onverholen leedvermaak toekeken. Helemaal schrijnend werd het in de tweede helft, toen Raúl & Co onze jongens helemaal wegtikten, daarbij begeleid door minutenlang olé-gejoel. Uiteindelijk hadden de Spanjaarden genoeg aan één superieure bevlieging om de Rode Duivels tegen het vilt te meppen: Reyes met een weergaloze dieptepass, Torres met een ronduit geniale afwerking. Hogeschoolvoetbal dat hier zelden te bewonderen valt.

Het was ooit anders, toen de dieren nog spraken. In dat verre, stilaan vage verleden zakten teams als Bayern München, Barcelona of Inter Milaan met bagger in de broek naar het Anderlechtse Astridpark af. Om vervolgens, na een genadeloze pandoering, met het schaamrood op de wangen huiswaarts te vliegen. Ik heb nog nét het laatste hoogtepunt uit de clubgeschiedenis van Anderlecht mogen beleven. Live in het Heizelstadion, toen nog een grauwe puinhoop, tegen Benfica. Jaartal: 1983, twee jaar vóór het Heizeldrama. Inzet: de UEFA-cup. Van gescheiden supportersvakken of vlaggenverbod was toen nog geen sprake. Ik stond er, met een paars-wit sjaaltje en een Schotse vriend van weleer, temidden van een massa dolgedraaide Portugese supporters die ons – uiteraard – niet poeslief bejegenden. Alistair, zo heette de Caledoniër, liet zich echter niet uit zijn lood slaan en begon luidop “Belfica, Belfica” te scanderen. Bel is mooi, fica staat voor een vrouwelijk lichaamsdeel waarover ooit lange monologen zijn geschreven. Gelukkig verscheen er net op tijd een horde Anderlecht-fans die zich buffergewijs tussen de heethoofden posteerden. Anderlecht won de wedstrijd (1-0) met een opstelling waarvan ook nú nog menig paars-wit supporter het water in de mond komt:

Finale UEFA-cup 1982-1983
RSC Anderlecht - SL Benfica Lisbona 1:0 (1:0)
04.05.1983 - Brussel, Heizelstadion (58.000 toeschouwers)
Ref: Bogdan G. Dochev, BUL

Anderlecht: Munaron - Hofkens, Peruzovic, Olsen, de Groote - Lozano, Coeck,Frimann-Hansen, Vercauteren (c) - Van den Bergh (78 Czerniatynski),Brylle-Larsen
Coach: Paul van Himst

Benfica: Bento - Pietra, Frederico (78 Alberto Bastos Lopes), HumbertoCoelho (c), Alvaro - Carlos Manuel, José Luis, Chalana, Shéu - Diamantino,Filipovic (68 Nene)
Coach: Sven-Göran Eriksson (SWE)

Doelpunt: 1:0 Brylle-Larsen 30’
Geel: de Groote / José Luis, PietraRood: José Luis (75)

Days of glory long past. Het is al zover gekomen dat Club Brugge en Anderlecht een nipte Europese nederlaag als een klinkende overwinning begroeten. Wat nu ? Waar moeten we heen met onze brandende voetballiefde ? We hebben weinig keus: volgend jaar op de Wereldbeker zullen we in arren moede voor Oranje moeten supporteren. Of misschien voor Brazilië, een team dat voor een doordeweekse training zo maar eventjes 50.000 toeschouwers trekt. Zelf hoop ik dat Spanje eindelijk eens gensters slaat. Voorzover ze de barrageduels overleven, dat spreekt.

Een weinig schrale troost mogen wij Belgen nog putten uit het feit dat zelfs Europees kampioen Griekenland zich niet voor het WK wist te plaatsen. Net zo min als Roemenië, Denemarken, Rusland of Bulgarije, toch niet bepaald Europese meelopers. Maar toch: volgend jaar wacht ons, voetbalgewijs, een zomer van zure druiven.