Keurig ingelijst

Mensen hebben iets ondefinieerbaars met lijstjes. Boodschappenlijstjes, haastig neergekribbeld op de achterkant van een verfrommeld kasticket. Met veel getouwtrek, list en achterklap samengestelde kieslijsten. In MS-Excel gegoten prioriteitenlijstjes. Huwelijks- en geboortelijsten. Ellenlange klussenlijsten. Kreupele pogingen om de chaos om ons heen tot de orde te roepen. Maar ook op individu-overstijgend niveau zijn we bezeten door lijsten. Op het ziekelijke of lachwekkende af. Wie is de Grootste Belg ? Met die tenenkrullende vraag kwellen de media ons al maandenlang, en ze zullen ons pas eind oktober uit ons lijden verlossen. Mannekepis is helaas niet genomineerd. Het satirische maandblad Deng reageerde met een eigen uitverkiezing: wie is de Ergste Belg ? De karakterschetsen van de genomineerden leveren alvast hilarisch leesvoer op.

Naar aloude gewoonte hebben wij Belgen die flauwe hype met enige vertraging opgepikt. In Nederland, Frankrijk en Duitsland hebben ze hun grootste landgenoot allang gelauwerd. Onze noorderburen maakten zichzelf onsterfelijk belachelijk door massaal voor Pim Fortuyn te gaan. Bye the bye, beste bovenburen, Anne Frank was géén Nederlandse. Ze werd wél door Nederlanders verlinkt, maar we dwalen af. De Fransen lieten Astérix links liggen en kozen voor Generaal De Gaulle. Zo voorspelbaar als een novemberse regenbui, want waarin herkennen Fransen zich het best ? In een opgeblazen kikker van een chauvinist, door President Roosevelt ooit treffend omschreven als een “onuitstaanbare idioot”. De Duitsers pakten de zaken bloedernstig op, wat al even voorspelbaar mag heten. Maar qua lijstjesmanie is er één volk dat alle concurrentie mijlenver achter zich laat: de Britten. De Grootste Brit is uiteraard allang bekend. Maar het Britse grauw mocht zich ook uitspreken over pakweg het mooiste schilderij in Groot-Brittannië (kijk eens aan: één genomineerde uit Vlaanderen !), de beste drummer of het meest overroepen muziekalbum.

In die laatste categorie mocht ik tot mijn grote opluchting vaststellen dat Coldplay regelmatig door de mangel werd gehaald. De tieners en twens uit mijn familie- en vriendenkring hebben me meer dan eens voor ouwe zak gescholden, wegens het formuleren van meningen met Coldplay als onderwerp en puberaal gejank als predikaat. Blij toe dat sommige Britten de laatste worp van Coldplay ook overrated tosh vinden. Ben ik tóch geen Man out of Time, naar het onovertroffen nummer van de wél terzakedoende Elvis Costello.