...of toch niet ?

Hugo Matthysen, gediplomeerd filosoof en alom bejubeld muzikant/acteur/humorist/columnist, liet zich onlangs ontvallen dat ie de architectuur van Gaudí foeilelijk vindt. “Al die kapotgeslagen keramiek en scheve zuilen, dat is toch om te huilen.” Gisteren werd in Barcelona de Torre Agbar ingehuldigd, het nieuwe hoofdkwartier van het lokale drinkwaterbedrijf. Getekend door de Franse architect Jean Nouvel (what’s in a name), lijkt de kolos nog het meest op een reusachtige thermosfles. En having a sick mind, ontwaar ik zelfs de contouren van een monsterachtige vibrator. Kijk daar eens heelder dagen tegenaan, als Catalaanse. Slaap zacht (sic): voortaan waakt het fallussymbool over de stad.

Ik matig me geen oordeel aan over de esthetische waarde van dit gedrocht, maar eens te meer moet ik Geert Mak bijvallen wanneer hij Barcelona als volgt omschrijft:

“Barcelona is als een slonzige vrouw met prachtige ogen. Het is een lelijke stad met mooie buurten en soms schitterende gebouwen. Het is een stralende stad met vreselijke wijken. Het is ook een stad die moeizaam omgaat met zichzelf [...]” – In Europa, pagina 394.