Een doodgewone jongen

Kwart van Nederlanders is wereldkampioen. Aldus meldde gisteren, sec comme toujours, persagentschap Belga, en alleen De Standaard verwaardigde zich om het bericht over te nemen. Nu koester ik een mateloze en zelfs beate bewondering voor onze noorderburen, maar hier had ik niet van terug. Vier miljoen Nederlanders wereldkampioen ? In welke disciplines dan wel ? Oeverloos zwammen ? Eeuwig zeiken ? Eindeloos emmeren ? Na lezing van het kwestieuze artikel bleek het allemaal best mee te vallen. En pinkte ik zelfs een traan van ontroering weg.

Niks wereldkampioen in officiële sporten, maar in zelfbedachte spelletjes zoals stoepranden met je ogen dicht, achteruit naar school lopen of op de fiets zo lang mogelijk vaart houden zonder te trappen. Het volledige artikel leest u hier.

Het deed me onwillekeurig terugdenken aan dat pakkende nummer van Bram Vermeulen, een jaar geleden en véél te vroeg overleden. Een doodgewone jongen. Wat Bram geenszins was, want dit lied blijft beklijven. Bij wijze van eresaluut: luister nog eens naar Bram.