Kwaad bloed

Of u nu Knack, Humo, Deng, ’t Pallieterke, Trends, Vrij Nederland of Elsevier leest, het gaat me geen ene moer aan. Als u maar leest. Zelf lees ik Knack af en toe, meer nog, ik heb vorig jaar zowaar een abonnement op dit weekblad genomen. Mijn oudste zoon studeert sinds kort immers sociologie aan de Vrije Universiteit Brussel, en regelmatig door Knack bladeren vond ik een prima voorbereiding op die gortdroge cursussen en duffe colleges. Ook de kennismaking met al die betweterige, drammerige en zelfingenomen profs zou iets minder ontnuchterend verlopen, na het lezen van Dirk Jan Eppink, Gerard Bodifée of Rik Van Cauwelaert, dacht ik zo.

Knack is inderdaad een doodernstig blad. Daar is niets mis mee. De wereld is geen vrolijke plek, politiek is een serieuze aangelegenheid (zij het veelal bedreven door clowns) en over cultuur moet je niet lacherig doen (hoe moeilijk dat ook valt, met Jan Hoet in de buurt). Maar té veel ernst, hoe gepast ook, wordt al snel gruwelijk saai. Zelfs Ingmar Bergman begreep dit, en zorgde af en toe voor een scheutje comic relief in zijn donkere drama’s.

In Knack was de rol van comic relief ventiel op de hogedrukpan van de sudderende of kolkende actualiteit tot voor kort weggelegd voor Koen Meulenaere. Tot voor kort, want zijn satirische column op de allerlaatste pagina van Knack is deze week zonder boe of ba afgevoerd. Na veertien jaar. Verbijstering en ongeloof alom, tot in de rangen van het Vlaams Belang. Dat mag niet verbazen: Meulenaere hield het hele politieke spectrum een lachspiegel voor, spaarde geit noch kool, koning noch kardinaal, partijbons noch mediafiguur, en hanteerde daarbij een tongue in cheek stijl die in dit landje zelden is geëvenaard. Velen met mij, zoals nu blijkt, lazen Knack wekelijks op z’n Arabisch: van rechts naar links. Moet het gezegd dat de voorpagina daarbij zelden werd gehaald ?

Het blijft voorlopig een duister raadsel waarom “Kwaad Bloed” is afgevoerd. Had Meulenaere er geen zin meer in ? Weinig waarschijnlijk: ook in zijn laatste column spatte het schrijfplezier van de bladspiegel. Sommige kwatongen sissen dat er politieke druk in het spel is geweest, vooral na de heisa rond Patrick Dewael’s buitenechtelijke uitspattingen die Koen Meulenaere in de openbaarheid had gezwierd (zie eerdere post, “Om ter ranzigst”). Ook andere politici of mediafiguren wier bovenmaatse ego op lange teentjes rust (kies zelf maar uit Dedecker, Degucht, Vande Lanotte, Siegfried Bracke & tutti quanti), zullen allicht geen traan plengen om het verdwijnen van “Kwaad Bloed”. Andere kwatongen fluisteren dan weer over afrekeningen tussen het politieke en journalistieke milieu, en dat het volgende mes ploffen zal in de rug van Knack-hoofdredacteur Van Cauwelaert die zich in de voorbije maanden niet bepaald lovend over de zittende (ach, zeg maar slapende) regering uitliet.

Hoe dan ook, zovele jaren na Johan Anthierens blijkt Vlaanderen nog altijd té kleinsteeds voor milde, laat staan bijtende politieke satire, uiteindelijk dé lakmoesproef voor een uitgerijpte democratie. Arm Knack. Zielig Vlaanderen.