Lost

Zelfverklaarde intellectuelen die hun gok voor televisie ophalen, ik krijg er het héén-en-wéér van. Als puntje bij paaltje komt, blijken ze vaak elitaire snobs te zijn met een knoert van een plasma-TV tegen de wand. Loeren bijna om de hoek: Cynthia en Roland, de Interessante Mensen uit het Peulengaleis.

Toegegeven, er is een onvoorstelbare massa troep op de treurbuis, maar troep wordt nu eenmaal massaal gevreten. Het is een spijkerhard gegeven dat McDonald’s groot heeft gemaakt. Ook ik erger me paars aan die platvloerse reality shows en flutloze docusoaps, maar wie er een hele dag bandwerk op heeft zitten, heeft heus geen boodschap aan een discussieprogramma over, pakweg, de invloed van Wittgenstein op het postmoderne denken.

Wie echter genoeg geduld kan opbrengen om de aangeboden troep door een fijne zeef te halen, zal af en toe op een pareltje stoten. In recente tijden meestal TV-series van Britse en Amerikaanse bodem, met af en toe een binnenlandse uitschieter: The Sopranos, Six Feet Under, Sex and the City, The Office, Rome, Het Eiland… Nu zijn langlopende TV-series, hoe steengoed ook, geen onverdeelde zegen. Je moet er flink wat kijk- en programmeerdiscipline voor opbrengen om de hele rit uit te rijden. Want loop je een aflevering mis, is de pret er grotendeels af.

Toen de Belgische commerciële zender VT4 deze herfst met veel bombarie Lost aankondigde, besloot ik om onmiddellijk in te pikken en koppig aan te klampen. Immers: veel goeds opgevangen over deze serie die in september jongstleden met een Emmy-award werd bedacht. Ik heb het me niet beklaagd: maandag na maandag genoten van prima acteerprestaties, flitsende cameravoering, verrassende plotwendingen, donkere suspens, onontrafelbare mysteries en intrigerende personages die luisteren naar belletjesrinkelende namen zoals John Locke, Rousseau en Sawyer. De serie gaat ook actuele problemen niet uit de weg, zoals de oorlog in Irak. Één van de personages is een Irakees die in de eerste aflevering op vrij ontnuchterende wijze werd geïntroduceerd:

Sayid (in gebroken Engels): “I have fought in Iraq, you know.”
Sawyer: “Yeah, really ? With the Marine Corps ? The Air Force ?”
Sayid: “With the Republican Guard.”
Sawyer: “....”

Maar het is vooral de sfeerzetting die het hem doet. Twin Peaks meets Lord of the Flies, beter zou ik Lost niet kunnen omschrijven. Volgende week volgt de ontknoping van de eerste reeks. We tellen af.

En topkwaliteit blijft maar als manna over ons heen dalen: volgende week laat Canvas het Britse Extras op ons los, de nieuwe reeks van Ricky Gervais (The Office). Vandaag een interview met Gervais in Humo gelezen, en wanneer de reeks even grappig is als zijn uitlatingen over troep-TV, zitten we gebeiteld:

Humo: “Waar stoor je je het meest aan ?”
Gervais: "Aan vierderangs celebrities die, in plaats van iets nuttigs te doen, op TV vrolijk hun foef tonen, koffie in hun reet laten spuiten en dieren masturberen. Hoe hebben we het ooit zover laten komen dat Rebecca Loos die een varken aftrekt, voor aanvaardbaar entertainment doorgaat ? Over vijftig jaar zal men daarop terugkijken zoals wij nu op de excessen van het Romeinse Rijk. Maar de slaven die het in de tijd van de Romeinen met giraffes deden, werden daartoe nog gedwongen. Tegenwoordig zouden ze met z’n duizenden in de rij staan om zich te laten neuken door een giraffe. Zolang het maar op TV komt.”

En of ik naar Extras uitkijk.