Desperately lost in housewives

Het is eindejaar, en of we het gemerkt hebben: de jaaroverzichten en terugblikken zijn ons als verse sneeuwballen om de oren gevlogen. Het lijkt wel of iedereen tussen kerst en nieuwjaar voortdurend in de achteruitkijkspiegel tuurt. En dat daar snel ongelukken van komen, is geweten. Alsof er nog niet genoeg kommer en kwel in die achteruitkijkspiegel te zien is: tsunami, Katrina, Pakistan, Londen… Als onverbeterlijk ramptoerist kunnen we er maar niet genoeg van krijgen. Vooruit dan maar, we rammelen de rampenlijst van 2005 verder af: nieuwe Paus, George Bush, vogelpest en ophokplicht, een zomer met weinig zon en veel vliegtuigrampen, Karel De Gucht, bizarre klimaatverschijnselen zoals loofbomen die tot vlak vóór Kerstmis groen getooid blijven, Beerschot wint de beker en de Rode Duivels gaan niet naar het WK, het Vlaams Belang omhelst Hugo Coveliers (bweurk), een regering met een irritant jubeltoontje ondanks massaal banenverlies, Potter nummer zes en Potterfilm nummer vier, Balkenende (waar blééf ie toch ?), de toenemende verzuring en de daarmee samengaande vereilanding van de samenleving (zie vorige post), et cetera, et cetera. Ad nauseam.

Even recurrent als traditioneel in deze periode zijn de eindejaarsvraagjes van Humo. Tientallen eminente, minder eminente, doodgewone, onbeduidende, oliedomme of helemaal uit gebakken lucht opgetrokken figuren met slechts één gemeenschappelijke eigenschap – BV of bekende Vlaming - krijgen er een reeks vragen voorgeschoteld in de trant van “Wat was volgens u de belangrijkste trend van het voorbije jaar ?” of “Wat was volgens u het beste boek, de beste film, theaterproductie of CD van het voorbije jaar ?” De antwoorden zijn vaak veelzeggend over de respondenten in kwestie. Velen onder hen bleken niet één boek te hebben gelezen, want ze antwoordden allemaal “De Da Vinci Code”. Anderen vielen me dan weer op met onverwacht smaakvolle keuzes, zoals Paul Jambers die “The Brooklyn Follies” van Paul Auster als beste boek betitelde. De patser steeg prompt met 10 eenheden in mijn achting en komt daarmee voor het eerst boven het vriespunt uit. Onze minister van cultuur onderstreepte andermaal zijn geestesarmoede met favorieten zoals “Paradise Hotel” en “Buitenspel”. De TV-series “Lost” en “Desperate Housewives” kregen ook flink wat vermeldingen achter hun naam, en helemaal terecht, wat mij betreft. De eerstgenoemde serie hebben we hier met collectief ingehouden adem gevolgd, de tweede waren we helaas misgelopen. Niet getreurd: de DVD-box lag onder de kerstboom. En is intussen al voor de helft verhapstukt, met dat gure weer buiten. Ronduit subliem, in alle opzichten: fotografie, typering, acteurs, dialogen, muziek (Danny Elfman !) en sfeerzetting (duistere geheimen achter keurige façades). Op eenzame en ijle hoogte, zoals destijds Twin Peaks van David Lynch.

Toegegeven, 2005 was een grotendeels somber jaar, maar gelukkig zijn er nog boeken, muziek, films en af en toe hartverwarmende televisiemomenten. Zoals ik Kurt Van Eeghem onlangs nog op de radio (nog zo’n schitterend medium) hoorde betogen: “Kunst is nutteloos en precies daarom zo kostbaar. Uit kunst putten we meer troost dan geld ons ooit zou kunnen bieden.”

We zullen die wijze woorden ter harte nemen. Laat 2006 maar over ons heen denderen. Gelukkig nieuwjaar !