Hansworsten in maatpak

Jean-Marie Dedecker, de Oostendse brulboei, heeft zopas een boek uit. Niet schrikken: hij heeft geen boek uitgelezen (dat zou pas een primeur zijn) maar uitgegeven. Rechts voor de raap. Een niet al te spitse woordspeling (waar Jean-Marie nochtans héél fier op is, wegens zelf bedacht) die ook de teneur voor het boek zet. De VLD-senator keilt flink wat heilige huisjes omver, maar het discours van de gewezen nationale judocoach begint dodelijk vermoeid en hopeloos achterhaald te klinken. Niet in het minst omdat het uitpuilt van kromspraak en goedkope gemeenplaatsen waarvan borrelfilosofen zich graag mogen bedienen. Alle allochtonen zijn liever lui dan moe, ze peuzelen onze sociale zekerheid op, de islam is een minderwaardige cultuur, de socialisten zijn machtsgeile collectivisten, de Walen zijn genetisch voorgeprogrammeerde klaplopers en potverteerders die we zo snel mogelijk moeten dumpen, de werkloosheidsvergoeding mag niet stijgen en moet in de tijd beperkt en onze koning krijgt handenvol geld om zijn klep te houden, niet om aan politiek te doen. Neen, geen samenvatting van een avondje luistervinken in een Antwerpse bruine kroeg, maar allemaal uitspraken die Jean-Marie deze week in Humo liet optekenen. Met de nodige bombarie en niet gehinderd door enig gebrek aan bescheidenheid. “De VLD heeft de afgelopen jaren twee Ministers van Sport geleverd: ook in mijn partij is de belangrijkste voorwaarde blijkbaar dat je er niets vanaf kent.” En Jean-Marie daast maar door: “Ik erger me vooral enorm aan de VB’s: de Vlaamse Betweters. Dan heb ik het over Grote Linkse Denkers zoals Marc Reynebeau en die slagerszoon met zijn brilletje (Tom Lanoye). Of Hugo Camps: dat is toch de vleesgeworden ijdelheid ?” Waarvan akte. Ook van zelfonderschatting heeft Jean-Marie geen hinder: “Als ik met het Vlaams Belang in een coalitie stap, zijn ze na twee jaar dood. Langer houden ze het niet uit.”

Gruwelijke toekomstbeelden trekken aan mijn geestesoog voorbij: rechtse populist annex blaaskaak Dedecker op de groepsfoto met Philip Dewinter en andere poldernazi’s in ambtsgewaden. Hopelijk haal ik tijdig de taalgrens.

Een ander heerschap met wie Philip Dewinter ongetwijfeld graag op de foto zou willen staan (of allicht al heeft gestaan), is David Irving. Brit en historicus van opleiding, revisionist en Holocaust denier van beroep. Hoe erudiet ook, Irving is een oen van de eerste orde. In 1988 sleepte hij collega-historica Lipstadt en haar uitgeverij Penguin Books voor de rechter nadat zij hem voor antisemiet en racist had gescholden. Irving verloor het proces, kreeg een miljoenenrekening (in Britse ponden) aangesmeerd en mocht zijn dure optrekje in Londen verkopen. Daarna bestond hij het zowaar om vorig jaar naar Oostenrijk af te reizen alwaar hij een select publiek van neonazi’s wilde toespreken. Oeps: even niet aan gedacht dat er in dat land een arrestatiebevel tegen hem liep wegens vroegere prietpraat over Hitler en consorten, niet alleen laakbaar maar ook strafbaar in Oostenrijk.

Irving zucht momenteel in een Weense cel, in afwachting van zijn proces op 20 februari eerstkomend. Het wordt twintig jaar brommen of vrijspraak. Toch benieuwd hoe Oostenrijk, Bakermat van het Beest en nog altijd vergeven van latente nazistische sympathieën, om deze hete brij heen zal lopen.