Water matters most

Geraak dezer dagen maar niet in de blogosfeer, wegens herhaaldelijk verjaardagsgedruis in huiselijke kring en een onfatsoenlijke overdaad aan werk. Het toeval – of noodlot, voor mijn part – wil dat mijn belangrijkste klanten zich in de Europese energie-, milieu- en watersector situeren. En daar is het flink hommeles, zo hebt u ongetwijfeld al vernomen. Indien niet, scroll even twee posts verder.

Gisteren was het Wereldwaterdag. Met als motto: water is de hoofdzaak. Water matters most. Zonder water, geen leven. De tijden en zeden zijn intussen flink veranderd, maar voor mijn ouders en vooral grootouders was waterverspilling iets onoorbaars. Op het randje van blasfemie. En toen we als prille retoricastudenten de verre Griekenlandreis aanvatten, kregen we nog snel een overlevingscursus Nieuwgrieks naar binnen geramd. Krio nero, zo lazen we op een groezelige stencil, betekent fris water. Eens in Griekenland en dorstig als een kameel, bleven we het substantief echter koppig uitspreken op de wijze van die wrede Romeinse keizer of dat Vlaamse stripfenomeen met twee peterselieblaadjes achter z’n oren. Niet-begrijpende blikken en dehydratatie werden ons deel. De homerische dorst die een foute klemtoon (κρύο νερό) vermag voort te brengen, is me nog lang blijven heugen.

We drijven af. Wereldwaterdag. Een moment om even stil te staan bij het wraakroepende feit dat 1 miljard mensen (of 1 op 6 bewoners van deze aardkloot) geen rechtstreekse toegang tot drinkbaar water hebben. Met alle nefaste gevolgen van dien: uitdroging, dodelijke ziektes na het drinken van vervuild water en andere horrorbeelden die vaak eminente fotoprijzen in de wacht slepen. Ook een uitgelezen dag om even te gruwen bij de overweging dat de Belg gemiddeld 120 liter leidingwater per dag verbruikt, waarvan meer dan 40 liter uitsluitend als glijmiddel richting beerput fungeert.

Drinkwatervoorziening in de derde wereld, het is een hete aardappel die westerse regeringen en zelfs verschillende NGO’s maar al te graag naar de privésector doorschuiven. Kwestie van hun ontwikkelings- en werkingsbudgetten te ontlasten. Voor privébedrijven, zoals ook mijn klant Suez, is water echter een commodity waarvoor in harde moneten moet worden gedokt. Een logica die je een privébedrijf niet of nauwelijks kwalijk kan nemen. Multinationals grossieren nu eenmaal niet in basisrechten. Die zijn het exclusieve werkterrein van regeringen en NGO’s. De kwadratuur van de cirkel is rond. En de dorst blijft. Niet in het minst die naar rechtvaardigheid.