Volver

In de vorige post maande ik u subtiel aan om een bepaalde film links te laten liggen. Alvast bedankt voor het oppikken van die hint. In deze post steek ik uitbundig de loftrompet over een andere film en zou ik – mocht het me vergund zijn – u met zachte aandrang bij de schouders willen vatten om u – tegenpruttelend of niet – op weg naar de dichtstbijzijnde filmtempel te dwingen.

Het betreft Volver, de laatste worp van Pedro Almodóvar, een cineast die weinig filmliefhebbers onbewogen laat. Sommigen vallen al in katzwijm bij het horen van zijn naam, bij anderen breekt dan weer spontaan schurft en netelroos uit. Nu, Pedro heeft lang op controverse gedijd, zeker in de vroegere jaren van zijn loopbaan. Veel films uit die periode kreunden onder een overdosis camp en dreigden af en toe naar een onvervalste freak show af te glijden. Maar de aangesneden thema’s bleven onverminderd sterk en universeel: eros, thanatos, onverwerkte jeugdtrauma’s, problematische moederbindingen, het onuitroeibare machismo dat vele Spaanse mannen ertoe dwingt om hun vrouwelijke kantjes hardhandig te onderdrukken (vandaar ook de horden transseksuelen en travestieten die Pedro’s oeuvre bevolken). Toch moet je het hem nageven: ondanks die loodzware thematiek schuilt er verrassend veel humor in de films van Almodóvar. Mujeres al borde de un ataque de nervios (of Women on the verge of a nervous breakdown), de film waarmee Pedro Almodóvar internationaal doorbrak, is daarvan een treffend voorbeeld. Een giller van een film.

Met het vorderen der jaren smeet Pedro Almodóvar meer en meer van die excentrieke ballast overboord die – zo moet ook hij hebben beseft - het zicht op de naakte essentie alleen maar belemmerde. Die ommezwaai leidde tot indringende en diepmenselijke prenten: Carne Trémula, Todo sobre mi Madre, Hable con Ella en La Mala Educación. Met Volver heeft Pedro Almodóvar die lijn doorgetrokken en – sterker nog – zijn meest sobere en precies daarom meest beklijvende film afgeleverd. Ik ben hem zopas wezen zien, samen met mijn eega, en nooit eerder heb ik een volle zaal twee uur lang zó eerbiedig en muisstil aan het grote scherm gekluisterd geweten. Het cinéma pur gevoel: was me dat lang geleden ! Over het verhaal ga ik hier niets verklappen, maar ik wil wel even kwijt dat de ravissante Penélope Cruz in deze film van het doek spettert en haar voorlopig beste vertolking uit haar indrukwekkende carrière neerzet. Ik heb in deze een beetje recht van spreken, aangezien ik al haar films heb gezien, inclusief haar zwoele debuut als la hija de puta in Jamón, Jamón !

Figureren ook betoverend mooi in Volver: de indrukwekkende rijen windturbines als moderne reuzen op de eindeloze, stoffige en roestkleurige vlakte van La Mancha.

Pedro Almodóvar is een groot cineast, punt aan de lijn.