Rust zacht, kleine meiden

In geen enkele sport speelt het toeval zo’n bepalende rol als in het voetbal (op die b na, overigens een anagram van toeval). In andere sportdisciplines - basketball, volleyball, tennis, atletiek, noem maar op - wint vrijwel altijd het beste team, de beste speler of de beste atleet. Niet zo in het voetbal, zoals de voorbije wedstrijden op het WK-toernooi overduidelijk hebben aangetoond. Kleine details beslisten er over winst of verlies: een geniale flits van een verder onzichtbare spits, vreemde scheidsrechterlijke kronkels of een flater van een anders zo betrouwbare keeper. Brazilië speelt bar slecht, maar rijgt de ene zege aan de andere. Het frivole Spanje (mijn heimelijke favoriet) liep met open ogen in het Franse countermes en Oranje (dat ik als lagelander veel sympathie toedraag) dolf roemloos het onderspit in een ordinair straatgevecht met Portugal.

Gastheer Duitsland, van zijn kant, verbaasde het handvol vrienden en de schier ontelbare vijanden met snel, viriel en doeltreffend spel. Intussen neemt de voetbalgekte bij onze oosterburen ronduit onrustbarende afmetingen aan. Hét fallussymbool van Berlijn (Fernsehturm, Alexanderplatz) kreeg zowaar een nichterige voetbal aangemeten. Häßlich ! Alleen Argentinië kan de Duitse pletwals nog een halt toeroepen, zo ziet het er ongeveer naar uit. We duimen voor de tuinkabouters uit Patagonië, en we dromen nú al van een finale Argentinië-Brazilië op Europese bodem.

Die zullen we dan wel op Spaanse bodem moeten aanschouwen. Het zuiden wenkt, en geen ogenblik te vroeg. Ik heb het even gehad met België, na de zoveelste doodslag in Antwerpen en met al die ranzige pedofielen die onvermoeibaar marginale wijken afschuimen, op zoek naar onbezoedelde kinderlijfjes. Tien jaar na Julie, Mélissa, An, Eefje, Sabine en Laetitia halen we opnieuw de buitenlandse pers met een intriest en identiek verhaal waarin alleen de namen anders klinken: Nathalie en Stacy. Rust zacht, kleine meiden, de boze wolf kan jullie niets meer maken. Voor ons, de achterblijvers, is het andermaal pijnlijk ontwaken. Met het angstige besef dat het misschien nooit meer goed komt met onze dolgedraaide samenleving.

Samenleving: heeft die term zijn houdbaarheidsdatum stilaan niet overschreden ? Sorry voor de somberte. Een paar weken Spaanse zon, en ik kijk er misschien weer helemaal anders tegenaan.

¡Hasta pronto!