Kunst en sport

Biologen. Niet bepaald lui die je van humor verdenkt. Is Maarten ’t Hart geen bioloog ? Jongens, wat een treurberk. Dirk Draulans, de huisbioloog van De Laatste Show ? Doet ontroerend zijn best, maar grappig: neen. Rest nog: Midas Dekkers. Heeft een melancholische herfstkop die zelfs Jan Mulder hem benijdt, en ook zijn humor is van Mulderiaans allooi.

Nu heeft Midas zopas een boek gepubliceerd waarin hij poneert dat sport volkomen nutteloos is. In een recent interview met De Morgen gooit hij daarover de volgende vergelijking op: “Een mens kan zonder sport, maar niet zonder kunst.” Verder: “Wie sport, leeft twee jaar langer. Maar wat heb je daaraan, wanneer je twee jaar van dat lange leven met sporten hebt gevuld ? Dan kun je evengoed niet sporten.”

Vanuit een zuiver biologisch standpunt zal Midas wel gelijk hebben. ’t Is tenslotte zijn vak. Dat blijkt ook uit “Lichamelijke oefening”, het boek waarvan sprake en waaruit u hier een passage aangeboden krijgt.

Toch ben ik het niet helemaal eens met onze eminente bioloog. Wanneer je zijn logica even omdraait, kan je net zo goed opwerpen dat de mens hoegenaamd geen kunst nodig heeft. Sterker nog: voor ons voortbestaan is kunst zelfs nuttelozer gebleken dan sport. Want om te jagen, moesten onze voorouders toch flink kunnen hardlopen.

Kunst en (recreatieve) sport delen dat ene predikaat: nutteloos. En precies daarom kunnen we niet zonder, in deze utilitaire maatschappij van vrije marktdenkers.

Toen ik in Londen dit schilderij van Picasso voor het eerst zag, was ik even van de wereld. Een seconde lang leek alles te kloppen, een ademtocht lang was feilbaarheid uit de wereld gebannen. Wel een uur lang ben ik voor dat schilderij blijven zitten, sprakeloos, overdonderd, bouleversé.

Wanneer ik na een avondlijke jogging thuiskom, is mijn hoofd lekker leeg en tintelt mijn hele lijf van voldoening. En wanneer ons amateurteampje in het zaalvoetbal een heerlijke combinatie uitspint waarbij hogere wiskunde verbleekt, en uitgerekend ik slaag erin om het leer met een laatste baltoets tegen het net te prikken, ben ik ook even van de wereld.

Kunst en sport delen de verdienste dat ze ons voor even aan de zwaartekracht van dit tranendal kunnen ontrukken. Geen geringe verdienste, voor zogeheten nutteloze bezigheden. Welaan dan, Midas, gesp die gympies om !