Godenkinderen

Het epitheton « godenkind » is aan zware erosie onderhevig. Bij de Antieken uitsluitend voorbehouden aan patsers die Augiasstallen uitmestten, hellehonden verjoegen en Gorgonen pal in de ogen durfden te blikken. Was Mozart een godenkind ? Absoluut. Net zoals, pakweg, Bach, Einstein, James Joyce en andere figuren die zich op een onnavolgbare bijdrage tot het mensdom mogen beroepen. En die bij dat alles uiterst bescheiden zijn gebleven. James Joyce werd in Dublin ooit eens aangeklampt door een bewonderaar die erop stond om de hand te mogen kussen waaraan Ulysses en Finnegans Wake waren ontsproten. “Mij best”, zei James, “maar je wil niet weten wat ik daarnet nog met die hand heb gedaan”.
Intussen zijn – godbetert – ook al voetballers tot de status van godenkind verheven. Ronaldo, Beckham, Zidane en Ronaldinho: godenkinderen ! Dan moeten die goden toch een bunch of ugly bastards zijn. Of de meerderheidsaandeelhouders van Nike en Adidas. Wat uiteindelijk op hetzelfde neerkomt: ugly bastards. Wat Ronaldinho betreft, blijf ik echter in dubio. Heb die gozer vorige zondag in Valencia zien pingelen. En is “iets uit het niets creëren” geen goddelijk prerogatief ? Moet je dit doelpunt eens bekijken. Voorwaar, ik zeg u: goddelijk.