Hype Hype Harry !

Daar is ie weer, Harry Potter. Samen met de bijbehorende hype die nu al zes jaar aansleept. Van boek naar film, en van film naar boek. Je wordt er doodmoe en terminaal radeloos van. De spanningsopbouw naar de officiële publicatiedatum van deel 6, Harry Potter and the Half-Blood Prince, was promotioneel van een onwereldse genialiteit: meldingen van verijdelde inbraakpogingen in drukkerijen, procedures in kort geding tegen boekhandels die het embargo dreigden te schenden, organisatie van nachtelijke verkoopsessies over de hele wereld. Ook meegenomen: het breed uitgesmeerde nieuws dat een Amerikaans jongetje het boek té vroeg in handen kreeg maar het vrijwillig terugbracht. Maar het volgende sloeg werkelijk alles: een Canadese supermarkt had per vergissing veertien exemplaren verkocht, waarna een rechtbank de veertien onbekende kopers verbood om het boek vóór zaterdag 16 juli om middernacht te openen… Voeg daarbij de Pauselijke veroordeling van Harry Potter, en JK Rowling kreeg het volgende wapenfeit op een gouden schaaltje aangereikt: het best verkochte boek op één dag in de hele wereldgeschiedenis.

Niet dat we JK Rowling haar waanzinnige succes mogen misgunnen. Verre van: dit paradigma van rags to riches heeft miljoenen kinderen weer aan het lezen gekregen. Alleen daarom al verdient ze een standbeeld. En toegegeven, die eerste boeken van Harry Potter kon ik zelf best pruimen. Ook al blonken ze niet écht uit in originaliteit. We hadden het allemaal al eens eerder gelezen, in al die kostschoolromannetjes, bij C.S. Lewis en vooral bij J.R.R. Tolkien. Op wie is Lord Voldemort geënt ? Die boze geest zonder lichaam ? Op Dark Lord Sauron, of course. De Dementors ? Slappe afkooksels van de Nazgûl oftewel de Black Riders. En zo kunnen we nog wel een poosje doorgaan.

Intussen is JK Rowling de al dan niet gewillige speelbal van uitgeverijen en filmmaatschappijen, wat haar inspiratie blijkbaar niet ten goede komt. BBC-journalist Darren Waters las vorige zaterdagnacht Harry Potter and the Half-Blood Prince in één ruk uit, en hij was er niet bepaald kapot van.

Neen, voor écht originele & ontwapenende kinderboeken moet je nog altijd bij Roald Dahl zijn. Een goede week geleden tickets gewonnen voor de avant-première van Charlie & The Chocolate Factory, van de immer burleske Tim Burton en met alwéér een weergaloze Johnny Depp in de hoofdrol. En nu ik het toch over intellectueel jatten heb: grote flarden uit de filmmuziek van Harry Potter lijken verdacht veel op de score van Edward Scissorhands. Van Tim Burton. Met Johnny Depp.

Er loopt wel een héél dunne lijn tussen plagiaat en intertekstualiteit/intermuzikaliteit.