Arme vrouwen

Mijn eega is net thuis van een elfdaagse rondreis door Marokko. Een culturele reis in de stijl van wat bijvoorbeeld hier wordt aangeboden. Het is een schitterende ervaring geweest, zo verhaalde ze deze doodvermoeide achterblijver aan het thuisfront. En ook het gezelschap was reuze. Fijn zo.

In niet zo verlichte kringen zouden zowel zij als ikzelf ietwat schuin worden aangekeken. Samen uit, samen thuis, is dat niet de grondslag van een goed huwelijk ? En dan nog een blonde vrouw alleen op reis sturen naar een islamitisch land, is die vent nu helemaal betoeterd ?

Misschien ben ik dat wel, maar beslist niet in emancipatorisch opzicht. Wil mevrouw erop uit ? By all means, precies omdat zij een vrouw is. Een wezen dat niet alleen in islamitische landen maar ook hier, in het zogeheten vooruitstrevende westen, steevast aan het kortste eind blijft trekken.

Op 30 maart jongstleden was het Equal Pay Day. Een actiedag die ons erop attent moet maken dat vrouwen nog altijd flink wat minder verdienen dan hun mannelijke collega’s. In België bedraagt de loonkloof ruwweg geschat 15%, na correctie voor factoren zoals deeltijds werken, zwangerschappen en wat nog meer al. Vijftien procent, dat tikt aardig aan. Breng dat in rekening over een hele loopbaan, en je maakt een wereldreis met z’n beidjes. Ik mag dan al emancipatorisch zijn, geheel onbaatzuchtig ben ik niet.

Ondanks die gapende loonkloof dreigen de vrouwen straks opnieuw de pineut te worden. Europa eist dat verzekeringen niet langer naar sekse discrimineren, wat erop neerkomt dat vrouwen binnenkort heel wat meer voor hun autopolis en levensverzekering zullen moeten ophoesten. Ze maken minder brokken, leven langer en verdienen minder dan mannen, maar Europa slaat het gelijkheidsbeginsel nu eenmaal hoger aan dan snoeiharde en onweerlegbare statistieken. Een wereldvreemde houding waarvan blijkbaar ook politica’s zijn doordrongen. Op de vraag of België – in navolging van tal van andere EU-lidstaten – geen uitzondering voor autopolissen, levens- en ziekenhuisverzekeringen zou aanvragen, hoorde ik onlangs een vrouwelijk lid van de socialistische partij én van het Europees Parlement strijdvaardig antwoorden: “Zeer zeker niet. We hebben decennia geijverd voor de gelijkberechtiging van de vrouw. Wanneer dat gelijkheidsbeginsel betekent dat wij vrouwen meer verzekeringsgeld moeten betalen, dan moeten we er dat maar op de koop toe bijnemen”. Tot hier de wijze woorden van een troela die met een maandloon van 10.000 euro geen hinder van enige loonkloof heeft. En die per slot van rekening ook spreekt in naam van ontelbare alleenstaande moeders die zich aan het einde van de maandrit nog nét een autopolis kunnen veroorloven. Laat staan: een stilaan onbetaalbare levens- of ziekenhuisverzekering. Arme vrouwen: nu worden ze ook nog door seksegenoten genaaid.