Lier bestaat !

De professie dwong me heden richting Boechout, de culturele hoofdstad van Antwerpen. Ik was er sneller klaar dan verwacht. Met enkele uren te doden, borrelde plots deze idee in me op: waarom niet eens een ommetje naar Lier gemaakt ?

De schaamte is helemaal mijnerzijds, voor de bekentenis die nu volgt: tot op heden had ik nog nooit één voet in Lier gezet. Excuses genoeg, daar niet van: het stadje ligt niet bepaald op een kruispunt van grote verkeersaderen, het Lam Gods hangt nu eenmaal in Gent, voor Magritte moet je in Brussel en voor Rubens in Antwerpen wezen, vernieuwend theater moet je veeleer in Aalst zoeken en de allerbeste jenever drink je in Hasselt, punt aan de lijn. En wie van voetbal houdt, komt in Lier al sinds mensenheugenis niet meer aan zijn trekken. Dan nog liever naar Germinal Beerschot Antwerpen, of hoe groot wanhoop kan zijn.

Hoe dan ook, Lier is me enorm bevallen. Veel pracht, op een zakdoek groot. Het Begijnhof (intussen werelderfgoed), de bizarre Zimmertoren (zoiets kan echt alleen in België), de grote markt met het ranke belfort en, tussen dat alles doorkabbelend, de grote en kleine Nete.

Had mijn camera helaas niet mee in de reisbagage, maar hierbij toch twee foto-impressies, aan mijn mobieltje ontwrongen: de kerk van het Begijnhof (met zonsverduistering er gratis bovenop) en de zonderlinge Zimmertoren.

In Spanje voeren godvergeten provincienesten nu al enkele jaren verwoede campagnes om zich aan die wurgende vergetelheid te ontrukken. Met slogans in de trant van: ¡Teruel existe!, intussen een vaste en niet van enig cynisme gespeende uitroep in het Spaans. In navolging daarvan zou ik deze boude uitroep in Cyberspace willen zwieren: Lier bestaat ! Binnen tien jaar ook in Van Dale, naar ik hoop…