Bakellende

Welgeteld één week heeft ie zijn grote klep kunnen houden, Karel De Gucht. Nu interne kritiek binnen de VLD je op banbliksems en fatwa’s uit Mechelen komt te staan, hield Karel zich enkele dagen voorbeeldig gedeisd. Maar hoe gaat dat met terminale wijsneuzen en betweters ? Snoer je hen de mond, dan zoeken die opgekropte meninkjes en belediginkjes zich wel een uitweg via andere lichaamsopeningen. Om vervolgens – en enigszins in de lijn der logica – in een rioolkrant terecht te komen.

Maar wie op de korrel genomen ? Iemand van binnen de partij ? Uitgesloten, wegens daarna zelf uitgesloten. Die minkukels van de oppositie ? Die had Karel allemaal al veelvuldig in de zeik gezet. Dan maar over de landsgrenzen gepiept. Wie had daar voor het laatst voor paal gestaan ? Loerend en grommend kreeg Karel de Minister-President van Nederland in de smiezen. Die houten klaas was bij het recente euroreferendum helemaal afgefikt. Maar niet grondig genoeg, volgens Karel, die alvast zijn bunsenbrandertje uit zijn hobbyruimte had aangesleept. “Geen wonder dat die Hollanders neen hebben gestemd. Wat wil je ook, met die mix van Harry Potter en brave stijfburgerlijkheid als Minister-President. Ik heb in de Afrikaanse brousse méér bestuurskunde aangetroffen, niet bij de negers maar wel bij de bonobo’s.” En zoef, weg was Karel, richting China, waar wel eens vaker boude uitspraken worden opgetekend. Let wel: deze belediging aan het adres van een buitenlands regeringsleider kwam uit de mond van onze Minister van Buitenlandse Zaken, tevens hoofd van onze diplomatie. Hoe bot ook, bijster origineel was Karel niet met z’n Harry Potter-vergelijking. Die is al zó uitgewrongen en verlept als euh… het scenario van Wittekerke. Dan liever het huidige koosnaampje van Balkenende in Nederland. Bakellende.

De strapatzen van Karel waren echter niet méér dan een rimpeling op de Gentse reien in vergelijking met al dat gruwelijks dat ons onlangs uit Servië bereikte. Neen, ik heb het niet over de fletse voetbalprestaties van België aldaar, maar wél over die schokkende videobeelden van summiere executies in en rond Srebrenica, anno 1995. Met afgrijzen kon de wereld zien hoe zes jonge Bosniërs, kinderen nog, beestachtig werden afgeslacht. Door paramilitair tuig dat tot voor enkele dagen, en mét de zegen van de orthodoxe kerk, zijn gangetje mocht gaan. Ik ben dagenlang misselijk geweest van die beelden. Allicht omdat ik zelf twee zonen van ongeveer die leeftijd heb rondlopen en ik me best indenken kan hoe ondraaglijk wreed die beelden voor de nabestaanden moeten zijn.

Vreemd toch: dagelijks worden we overspoeld met beelden van folteringen, executies, bomaanslagen en oorlogsgeweld, maar we geven geen sjoege. Wegens ver-van-ons-bed. En deze amateurvideo snijdt ons tot in het merg. Ongetwijfeld omdat het feiten betreft die amper 10 jaar oud zijn en op hooguit twee uur vliegen van ons vandaan plaatsvonden. Onder het toeziende en machteloze oog van… Europa. Dan snap je al helemaal niet waarom sommige Europese landen - en Nederland in het bijzonder, want hún blauwhelmen moesten destijds Srebrenica vrijwaren – zich tegen een verdere Europese samenwerking kanten. Kant noch wal raakt het.

Het zal Justine Henin alvast saucisson wezen, na haar vierde Grand Slam zege. Maar het allermooiste tennis werd dit weekend geserveerd door Rafael Nadal, het nieuwe godenkind uit Spanje. Op de fraaie website van Roland Garros wemelt het van de artistieke actiefoto’s, en dit schitterende snapshot van El Pirata wil ik u alvast niet onthouden.