Merchant wankers

Het is economisch wel oerend hard gegaan, de voorbije vijf jaar. Eerst de euro door onze strot geramd, en vervolgens alles wat niet te zwaar of te heet was, genadeloos geliberaliseerd ! Het zou allemaal beter, efficiënter, transparanter en vooral goedkoper worden, orakelden enkele krijtstreeppakken in Brussel.

Toegegeven, ik ben nooit een kei in rekenen geweest, maar ik pieker me nu al jaren suf over die gapende afgronden in mijn portefeuille die ik steevast aantref na een bescheiden bezoekje aan de dichtstbijzijnde supermarkt. Karretje karig gevuld, beursje grondig geplunderd. Is die euro dan toch geen zegen maar een gesel gebleken ?

In Duitsland noemen ze hem al Teuro. In Griekenland woeden er momenteel hevige debatten over de schandalige levensduurte die de euro heeft aangewakkerd. In Nederland hebben studies uitgewezen dat alle prijzen in vijf jaar tijd spectaculair zijn gestegen, terwijl de gemiddelde lonen die opwaartse spiraal nauwelijks of niet konden bijbenen. In Spanje, Ierland, Nederland, Frankrijk en Groot-Brittannië rijzen de vastgoedprijzen derwijze de pan uit dat zelfs hardwerkende tweeverdieners zich geen behoorlijk huis of appartement meer kunnen veroorloven. Een verontrustende trend die zich stilaan ook in België doorzet. Het verbaast dan ook niet dat één of andere Italiaanse minister onlangs voor de herinvoering van de lire pleitte. Des duivels, die euro !

Quatsch, aldus gouverneurs van nationale banken, Europese commissarissen, merchant bankers, financieel analisten en beursgoeroes van diverse pluimage. Allemaal perceptie ! De euro zit er voor niets tussen.

Die quatsch hoort u zeker niet te pikken van dat slag volk. Lui die hun boodschappen door een Filippijnse meid laten doen, dagelijks uitgebreid en niet zelden op andermans kosten in driesterrenrestaurants tafelen en de prijs van een brood rond 50 eurocent situeren. En die uiteindelijk slechts één stresspiek per maand kennen: het tijdig indienen van hun vette onkostennota’s ! Merchant wankers.

We vergissen ons schromelijk van schietschijf. Het is niet zozeer die euro die ons parten speelt. Een duurzaam verenigd en vreedzaam Europa kan nu eenmaal niet zonder eenheidsmunt. Voortaan geen kwaad woord meer over die euro. Wat jaagt de modale Europeaan dan wél op kosten ? En wat doet de werklozenrijen aanzwellen ? Een heidense combinatie van liberaliseringswoede en blinde winsthonger. Slechts twee voorbeelden: Fortis en onze elektriciteits- en gasrekening.

Fortis boekte over het eerste kwartaal van 2005 een recordwinst van 1,49 miljard euro. Een nauwelijks te bevatten bedrag. En toch zullen er tussen nu en 2009 2.200 voltijdse banen bij de Belgisch-Nederlandse bankverzekeraar sneuvelen. ¿Qué? “Deze kostenbesparingen passen in de ambitie van Fortis om jaarlijks de nettowinst met minstens 10% te verhogen en de royale dividendpolitiek voort te zetten” (De Standaard, 25 juni 2005). Een brutaal staaltje van amorele en zelfs immorele winsthonger.

Na de vrijmaking van de elektriciteits- en gasmarkt zouden u en ik goedkopere energierekeningen in onze bus horen ploffen. Ha ! In België hebben we in het voorbije jaar nog nooit zoveel voor onze stroom en verwarming betaald. Dat heeft een beetje te maken met de gestegen brandstofprijzen. Het is deels de schuld van Electrabel, een onderneming die de energiemarkt listig en stalinistisch blijft beheersen. Maar het is vooral te wijten aan onze schraapzuchtige nationale, gewestelijke en lokale overheden die met de liberalisering van de energiemarkt een hoop poen dreigden mis te lopen en die te elfder ure en in allerhaast elfendertig nieuwe energietaksen en -heffingen uitvaardigden. Bekijk uw laatste energierekening maar eens. Een toonbeeld van transparantie, en bezwaard met taksen en heffingen allerhand !

Ondanks al die economische kommer en kwel zijn en blijven Belgen en Nederlanders shiny happy people ! Houden zo !