Frenzied frogs

Dominique de Villepin. Een naam als een versregel. Roept onweerstaanbare associaties op met rood pluche, wufte toiletten, netkousen, Chanel nr. 5, Cognac Fine Champagne, walmende sigaren en beschaafde, op gedempte toon gevoerde gesprekken. Aaahh, Paris ! Le centre de la culture occidentale ! Wat jammer toch, dat ze daar buiten Parijs anders over denken. Fi donc !


Wat weinigen buiten Frankrijk weten, is dat Dominique - behalve Frans premier en volbloed aristocraat – ook schrijver en dichter is. Een briljant man, dus, en bovendien gezegend met niet onaardige looks. Scoort hoog bij gegoede dames van middelbare tot hoge leeftijd en met een beetje culturele bagage. Type Mia Doornaert. Fifi, viens !

Maar hoe intelligent, belezen en bereisd ook, Dominique is en blijft Fransman. Met alle benepen en provincialistische trekjes die daarbij horen. Dat bleek deze zomer nog, toen er geruchten gonsden over een mogelijke overname van het Franse Danone door de Amerikaanse fastfoodreus PepsiCo. Quelle horreur ! Dominique omgordde de tricolore, stoof het Hôtel Matignon uit, wierp eigenhandig een barricade op voor de dichtstbijzijnde McDonald’s en verklaarde met schorre stem de “economisch-patriottische oorlog” aan het Anglo-Amerikaanse machtsblok. Danone werd prompt verheven tot parel aan de kroon van de Franse economie en bezongen als een mooie inheemse boerendochter die door geile Amerikanen werd bepoteld. Het bleef echter niet bij die aftandse pathetiek en opruiende taal: in de voorbije week heeft de Franse regering een lijst opgesteld van industrieel strategische sectoren waarin de overname van een bedrijf door de regering kan worden verboden. Deze heilloze variant op het 19de-eeuwse protectionisme druist uiteraard flagrant in tegen alle vrije marktregels en de fundamenten van de Europese Unie, maar daar liggen die Fransozen geen nanoseconde wakker van. Europa is er voor Frankrijk, en niet omgekeerd. Allez vous faire foutre ailleurs, quoi.

Ze hebben er toch een handje van weg, die Fransen. Thuis alles verbieden waar ze elders straffeloos mee wegkomen. In de voorbije tien jaar heeft de Franse nutsgroep Suez het ene na het andere kroonjuweel van de Belgische economie schaamteloos op zak gestoken. De Generale Maatschappij van België, Tractebel en nu ook Electrabel nog. Ook het verhaal van Carrefour en GB ligt nog pijnlijk vers in het geheugen. Maar ja, vanuit Parijs bekeken is België niet meer dan een achtergestelde Franse provincie. We kunnen het ook niet helpen dat dit gegeven nog altijd niet tot die botte Belgische breinen is doorgedrongen, zo wordt er luidop gedacht en gelachen in de Hexagoon. Waar ze Brel, Hergé, Magritte, Axelle Red, Arno en zelfs Van Gogh tot de hunnen rekenen. En waar ze – o godslastering - zelfs het vaderschap van de friet opeisen. Nog even, en ze verpatsen Chimay, Leffe en Rochefort als Franse luxebiertjes in New York.

Hoog tijd voor wat Belgisch tegengepruttel. Vanaf morgen tolgeld op onze autowegen voor alle vehikels met een Frans kenteken ! En volgende zomer rijden we met z’n allen via Duitsland, Zwitserland en Italië naar Spanje ! Vergeet vooral uw zwembroek niet !