Terug van lang weggeweest

Jongens en meisjes, toch. Lang weggeweest uit de blogosfeer. Herinner me nog vaag iets over een fotowandeling door Brussel, ondergedompeld in stemmige kerstsfeer. Nu, Winterpret/Plaisirs d’hiver/Winter Wonders gaat straks weeral van start in ons aller hoofdstad, wat erop neerkomt dat ik bijna één jaar niets meer heb gepost. Driewerf foei, inderdaad, en pek en veren. Writer’s block? Lijkt aannemelijk, maar integendeel: in de voorbije elf maanden heb ik tonnen tekst afgescheiden, zij het helaas van commerciële inslag, bijgevolg onnoemelijk saai en niet van aard om hier te worden neergepletst. Een mens met vier geldverslindende kinderen moet de nodige pecunia binnenbrengen, nietwaar, en al zeker in deze tijden van bankcrises, dreigende recessie en sluipende koopkrachtdaling. Dan is een blog een besogne van ondergeschikt belang. Bon, wat hebben de mijnen en ikzelf de voorbije elf maanden zoal uitgepeuterd wat niet onder de algemene noemer “dagelijkse sleur” kan worden ondergebracht? Het zal u allicht een hele of halve worst zijn, maar toch een korte en fotografisch geïllustreerde flashback.

Vooreerst, met terugwerkende kracht: een gelukkig 2008 toegewenst! Althans, voor die ene maand die ons dit jaar nog rest.

In april, een weekje Madrid meegepikt met soulmate GV, met wie ik af en toe ook een balletje meetrap in Antwerpen. Ons gelaafd aan topvoetbal, hoogstaande cultuur en liters fluweelrode Rioja en Ribera del Duero. Of meer specifiek: de topwedstrijd Real Madrid-FC Sevilla (3-1), de Gouden Museumdriehoek (Prado-Reina Sofía-Thyssen), de pronte gevels van het 19de-eeuwse Madrid en het statige Toledo. Op de bijgaande foto’s ziet u onder meer de emblematische Madrileense beer, peuzelend aan de moerbeiboom aan de Puerta del Sol, Raúl die een reuzenkans mist, Velásquez die de toegangspoort van het Prado bewaakt onder de wapperende Spaanse vlag, en een panoramisch beeld van Toledo. Het hart van Spanje, gevat in enkele foto’s.

In mei huwde mijn geliefde nicht LvN, een blonde Vlaamsche die in Den Haag onvermoeibaar aan onze moedertaal timmert, met PdV, een boeiend heerschap dat helaas tot een uitstervend ras behoort: dat van de geëngageerde intellectueel. U hebt die lichte ronding in haar buik allicht opgemerkt. Welnu: met blijdschap kan ik u melden dat die intussen verdwenen is en dat de vrouwelijke meerderheid alweer met één eenheid is toegenomen. Maar dan wel met een wolk van een meisje!

Ook al in mei werd een nieuwe minivoetbalclub in Antwerpen boven de doopvont gehouden: Casa Loca, waarvan het voorzitter- en sponsorschap op mijn schouders rusten. Voorts wordt van uw dienaar verwacht dat hij ook het doelsaldo een weinig opkrikt. Hoe het die club intussen vergaat, leest u binnenkort via een link in de rechterkolom.

In juni zwaaide mijn jongste zoon van de lagere school af. Met vrucht geslaagd, èn een kus van de juf er bovenop! Eind juni waren mijn eega en ikzelf getuige van een memorabel concert van Bruce Springsteen in het Antwerpse Sportpaleis, en amper vier dagen later ruilden we het druilerige België twee weken lang voor de zonnige Provence. Een primeur voor deze hardleerse Spanjegangers en koppige Griekenlandfanaten, en uiteindelijk ook een aangename openbaring. Charmante dorpjes, bloemenpracht alom, geurende lavendel, historisch beladen steden en sites, indrukwekkende landschappen (de Gorges du Verdon!) en een keuken die haar wereldwijde reputatie alle eer aandeed, al was die ober even niet aanspreekbaar toen we crema catalana bestelden en crème brûlée bedoelden…

De pletsnatte zomer was in een zucht voorbij, en eind september toog ik met mijn twee grootste jongens en hun respectieve vriendinnen voor een weekje richting Catalonië, tot nader order nog altijd in Spanje gelegen. Het werd een aangenaam weerzien met het Iberisch Schiereiland, ook al omdat het weer reuze meezat. In een gulle bui trakteerde ik het jonge volkje op een waanzinnig lekker etentje in een klasserestaurant, en voorts bezochten we een Romaanse abdij in de Pyreneeën en het onvolprezen Gerona by night. Een plaats die onlangs in een Spaans referendum uitgeroepen werd tot de “meest aangename stad in Spanje”. Een beetje zoals Hasselt in België, soit. Op de heen- en terugweg deden we ook enkele Franse oorden aan, waaronder Avignon, Dijon en Reims. Vooral Dijon is bijgebleven, en intussen weet ik ook waarom. Vorige week maakte het National Geographic Traveler Magazine een ranglijst bekend van de meest authentieke historische bestemmingen ter wereld. Gebaseerd op de mening van 280 professoren, journalisten en touroperators. Behoorlijk representatief en oordeelkundig, met andere woorden. Op plaats één: Stift Melk (Oostenrijk). Op plaats drie: Gent. Niet écht verrassend. En op plaats negen: Dijon. Vaut effectivement le détour.

Bij onze terugkeer in België wachtten ons herfst en werk geduldig op. Bummer. Intussen gloren kerstmis en 2009 al om de hoek, en hebt u zopas mijn eerste post van 2008 gelezen. Reacties altijd welkom, ook op de bovenstaande items.