The Plot Against America

Blogstilte eindelijk doorbroken. Vier weken lang professioneel ondergesneeuwd, adempauzes nauwelijks gegund. Suez struck again, en nu mannetjesputter Sarkozy komaf heeft gemaakt met de bevallige Royal (het zou toch fraai zijn geweest, een president met de naam Royal), kondigt mijn persoonlijke toekomst zich alvast nóg drukker aan. Als economisch patriot wil Sarkozy immers Suez koste wat kost met Gaz de France gefuseerd zien, en wanneer dat scenario zijn beslag krijgt, doet schrijver dezes er goed aan om nú al koffie via de groothandel aan te slepen.

Soit. Hoe onwaarschijnlijk ook, tussen de bedrijven door ben ik erin geslaagd om in deze hectische tijden een pil van een roman te consumeren. The Plot Against America, getekend Philip Roth. Een vooraanstaand Amerikaans auteur van Joodse komaf, en één van de weinige schrijvers (de derde, om precies te zijn) wiens verzameld werk nog bij leven in de Library of America is opgenomen.

The Plot Against America is in wezen een what if verhaal. Roth volgt de gedocumenteerde geschiedenis tot in november 1940. Dan wint niet Roosevelt voor de derde opeenvolgende keer de Amerikaanse presidentsverkiezingen, maar wel cryptofascist Charles A. Lindbergh (ja, die onverschrokken piloot van de Spirit of St-Louis) die prompt een vredesverdrag met Adolf Hitler sluit en zich door antisemieten van het ergste soort laat omringen. Henry Ford, om er maar één te noemen. Was me dat even schrikken, ja. Het vervolg laat zich raden, en ook weer niet. Daarvoor is Roth een té goed auteur. Nog niet gelezen ? Dan hebt u meteen de Absolute Aanrader voor de komende zomermaanden in het vizier.

Dat what if scenario, in samenhang met de Tweede Wereldoorlog, werd eerder al beproefd. Door Stephen Fry, onder meer. Bij de meesten bekend als onweerstaanbare droogkomiek, in samenspan met Hugh Laurie (A Bit of Fry and Laurie) of Rowan Atkinson (in de hilarische TV-reeks Blackadder). Stephen Fry is echter ook een ernstig acteur (schitterde onder meer in de verfilming van “De Ontdekking van de Hemel”, het magnum opus van Harry Mulisch) èn een gewaardeerd auteur. In Making History, een roman uit 1996, wierp hij deze vraag op: "What if Hitler never had been born ?" Een verdomd meeslepend boek, met als slotsom: de wereld zou er nog véél erger aan toe zijn geweest.

A propos Hugh Laurie: die brainless twit uit Blackadder heb ik in de voorbije weken herontdekt als cynisch maar ook wel empathisch medicus in House M.D., naar mijn gevoelen de allerbeste ziekenhuisreeks ooit. Eat your heart out, George Clooney !

Tussen de drukke bedrijven door toch flink wat cultuurpret beleefd. Wie zou het me kwalijk durven te nemen?