Het Makro-complot

Ik heb een haat/liefde-verhouding met Makro. Makro is Metro, en Metro is Duits. Om maar te zeggen: dat komt nooit goed. Maar Makro ligt hier wél om de hoek, heeft een ruime parking, een fijn assortiment, vriendelijk personeel en scherpe prijzen. Dus wat doet een mens, in deze tijden van wegsmeltende koopkracht? Juist, hij gaat node winkelen bij Makro. Of bij Colruyt, daar wil ik van af zijn. Nu, in deze kolommen zult u geen onvertogen woord over Colruyt lezen. De CEO van deze Belgische grootgrutter is toevallig mijn bovenste beste buurman, en liever een goede buur dan een verre vriend. Bovendien heeft Jef me al enkele keren een uitgelezen wijntje of een waanzinnig dure champagne in de handen gestopt. Omdat uw dienaar zo welwillend was geweest om zijn vastgelopen computer uit de cybermodder te trekken. Een fijn man, voorwaar. En bescheiden! Is telg van één van de vijf rijkste families van België, en tuft rond in een onopvallende Volvo. Loopt gekleed zoals uw sjofele dienaar: in jeans, T-shirt en versleten sneakers. Mochten ze de Belgen ooit uitsluitend belasten op signes extérieurs de richesse, de Jef en ikzelf zouden geen rotte stuiver aan de Staat afdragen. Ignace Crombé, daarentegen... Maar we dwalen af. Winkelen bij Makro.

Een regelrechte gruwel. Veel lekkers, maar wel verpakt in een betonnen doos. Muzak uit alle hoeken en kieren. Nergens daglicht te bespeuren. Kil licht, uitgestrooid door honderden meters TL-buizen, zelfs boven de lingerieafdeling. The horror, the horror! En soms: het onbehaaglijke gevoel dat je in een time warp bent verzeild. Omdat Makro oorspronkelijk is opgericht om uitsluitend aan kleinhandelaars te verkopen die tijdig hun voorraden moeten inslaan, geldt de gewone wetgeving hier niet. Zo kan het gebeuren dat je rond kerstmis enorme rijen paasartikelen ziet uitgestald. Sinterklaas waait rond september de Makro binnen. En medio oktober zie je er overal kerstlichtjes aan en uit floepen.

De voorbije weken was het zelfs hoogst irritant shoppen bij Makro. Er loopt momenteel een actie rond gratis tankbeurten, luidruchtig aangeprezen door een aartslelijke nep-Texaan: John McRoe (hebben jullie hem?). Om het kwartier schalt die lul door de speakers, in een belachelijk Nederlands dat Amerikaans moet voorstellen: "Jes piepel, der es ei winner! Die kan free tenken! Jihaa!!". Horendul word je ervan.

Maar het ergste moet nog komen. Ik verdenk Makro van een onfris complot tegen ondergetekende. Wat ik er ook koop, amper één week later wordt het desbetreffende artikel tegen ster- of kroonprijs aangeboden. Een fraaie leren bureaustoel? Na een week had ik het kreng eindelijk in elkaar geschroefd, zeeg vermoeid neer en sloeg achteloos de Makro-folder open. Dertig procent eraf! Een blitse laptop met de nieuwste en bloedsnelle Intel Duo Core processor? Met veel gezucht en gevloek Vista geïnstalleerd, Internet Explorer geconfigureerd en naar de Makro-site gesurfd. Vierhonderd euro goedkoper! Vorige week was het alwéér van dattum. Uw aller dienaar, vooruitziend als altijd, had zijn Fortis-aandelen nóg sneller dan Paul D'Hoore verpatst, en zat dus op een flinke berg cash waar ie niet direct blijf mee wist. Met een coffre-fort richting Makro, en er als terminaal filmfanaat een HD-beamer met twee reusachtige wandprojectieschermen in het wagentje gepleurd. Gisteren is de nieuwe Makro-folder uitgekomen. Yep. Jihaa!