Pukkelpop

Pukkelpop. Een festival dat het midden houdt tussen het rechtlijnig alternatieve Dour en het schaamteloos commerciële Rock Werchter. Een stuk of acht podia, waarvan alleen de Main Stage voor min of meer mainstream muziek is voorbehouden. Op de overige podia woeden de meest bizarre uitwassen van het hedendaagse muziekaanbod, zoals slowcore, dance, triphop, acid house, death metal, lounge en noem maar op. Ondanks dat redelijk alternatieve cachet en de niet bepaald centrale ligging, is het Limburgse festival tot een regelrechte blijver uitgegroeid. Dit jaar vond zowaar de 28ste editie plaats en streken er ongeveer 130.000 muziek-, booze- en funfanaten in Hasselt neer. We waarden er één volle dag rond, en hebben het ons geen seconde beklaagd.


Mijn jongste zoon beleefde een absoluut hoogtepunt in zijn nog kortstondige bestaan: het live aanschouwen en oorverdovend aanhoren van zijn huidige afgoden, de Kaiser Chiefs. Puntgaaf optreden, toegegeven. Af en toe wat volksmennerig, maar dat hoort er nu eenmaal bij op een zomerfestival. Hun vele meezingers en –stampers bombarderen Kaiser Chiefs zonder meer tot The Simple Minds van de prille 21ste eeuw. Of dat als lof of kritiek moet worden gelezen, maken jullie zelf maar uit.


Mijn dochter en meegereisde vriendin, die ik die hele dag amper had gezien, smolten helemaal weg bij de emorock van Fall Out Boy en brachten zwijmelend verslag uit over de optredens van Polytechnic, The Pigeon Detectives en The Blackbox Revelation (ex-schoolmakkers van mijn dochter en recente winnaars van Humo’s Rockrally). Zelf was ik behoorlijk onder de indruk van ouwe rot Iggy Pop & The Stooges (de zestigjarige en onvermoeibare belichaming van “Rock till ye drop” en “Lust for life”), de hiertelande volstrekt onbekende Silversun Pickups (recht-voor-de-raapse-rockband uit LA, zal in de herfst het voorprogramma verzorgen van, jawel, de Kaiser Chiefs) en de krolse Tamil-tijgerin M.I.A., een dance/rap-fenomeen uit Londen met een vuile bek, een lenig kronkelend lichaam en een niet-mis-te-verstane politieke boodschap, gelardeerd met citaten uit het indrukwekkende Clash-oeuvre (lees hier het verslag uit De Morgen).


Het meest beklijvende moment van de dag was evenwel “Smokers outside the Hospital Doors” van Editors, een song zó doorleefd gebracht door vocalist Tom Smith dat de rillingen onwillekeurig over je rug liepen. Dit nummer heeft een ietwat macabere ontstaansgeschiedenis: na het onverwachte overlijden van Tom Smith’s vader stierf ook één van zijn beste vrienden aan longkanker. Deze song is de bittere neerslag van al die ellende en tevens voorspelbare rampspoed: nog snel en stiekem een saffie opsteken, en straks allemaal op naar die chemokuur! Editors zou ik nog best kunnen typeren als Nick Cave, begeleid door de prille en commercieel nog onbezoedelde U2. Volgend jaar topaffiche op alle zomerfestivals, neem het gerust van me aan (en van De Morgen).

Smokers outside the hospital doors. Hier te beluisteren. Enjoy, voor zover mogelijk.