Oscar!

Wanneer u dit leest, zijn de jaarlijkse Oscars nog maar eens uitgereikt. Voor liefhebbers van de “betere film”, zoals u en ikzelf, meestal een non-event waar we met een wijde boog en met dichtgeknepen neus omheen lopen. Die spuuglelijke beeldjes zijn vaak voorbestemd voor trash on celluloid. Een geslaagde combinatie, daar niet van. Maar dit jaar liggen de kaarten anders.

Twee juweeltjes van filmkunst dingen dit jaar naar de gunst van de overjaarse en hersenverkalkte jury: “Babel” van de Mexicaanse regisseur Iñárritu, hier eerder al bejubeld, en “Das Leben der Anderen” van de vrijwel onbekende Duitse regisseur Florian Henckel von Donnersmarck. Nu al binnengeduikeld in de top 250 van The Internet Movie Data Base, en volledig terecht, wat mij betreft.

Vorige week hebben we dit meesterwerk met enkele vrienden ondergaan, en we zijn wel héél stil uit die Brusselse cinema geslopen. Verwacht u niet aan speciale effecten of adembenemende landschappen. Bereid u voor op troosteloze interieurs en grauwe stadsbeelden uit het voormalige Oost-Berlijn, zet u schrap voor het cynisme van ambitiegeile Stasi-officiers, wapen u alvast voor enkele onthutsende acteerprestaties in een huis clos op z’n Duits en laat uw ontroering de vrije loop bij de ontknoping. Tagline van de film: Germans ! Even when they’re communists, they’re still Nazis !

Yep, Duitse cinema is weer sexy !

Helsen!

Ze bestaan wel degelijk, Vlamingen die nog nooit van Wim Helsen hebben gehoord. Hen valt niets te verwijten, tenzij dat VTM op hun TV-scherm is ingebrand. Er bestaan ook Vlamingen die Wim Helsen niet grappig vinden. Hen valt al wat meer te verwijten: geen gevoel voor humor, of een gevoel voor humor dat onherstelbaar door Geert Hoste is gecorrumpeerd, geen zintuig voor het absurde, geen zin in het onvoorspelbare. Adepten van de voorgeprogrammeerde lach. Lachers op commando. Lachbandverdwaasden.

Vele Vlamingen kennen Wim Helsen alleen van “Vrienden van de Poëzie”, waarin hij stuntelig, een tikkeltje aandoenlijk maar doorleefd gedichten van bekende en vergeten poëten voordraagt, in het niet al te pittoreske decor van het fort van Mortsel. Geen groter contrast denkbaar dan met Wim Helsen als cabaretier. In zijn laatste show die we onlangs met z’n allen zijn gaan bekijken (“Bij mij zijt ge veilig”), ontpopt Helsen zich als een seksueel gefrustreerde en sluwe machtswellusteling met slechts één doel voor ogen: het publiek eerst naar zijn hand zetten, en vervolgens uit zijn hand laten eten, als een volleerd volksmenner. Een af en toe confronterend en beklemmend spektakel waarvan ik verder niet te veel wil verklappen. Maar Wim zou Helsen niet zijn zonder die zaal voortdurend in een gulle en bevrijdende lach te dompelen. Cabaret van een meedogenloos hoog niveau dat ook in Nederland al een jaar lang volle zalen lokt. Als dat geen kwaliteitswaarmerk is…

Hieronder een fragment uit “Heden Soup !”, zijn eerste show. Enjoy !

Zappa!

Nu ik al enige tijd over een MP3-speeltje beschik en ik dat onooglijk wondertje van technisch vernuft regelmatig op een joggingsessie meezeul, heeft mij plotsklaps de lust bekropen om de verste uithoeken van mijn CD-collectie opnieuw in kaart te brengen. Stuit ik op een lang vergeten maar geliefd exemplaar, wordt dat prompt naar het MP3-formaat omgezet en op mijn Creative Nano gezwierd.

Deze week was het de beurt aan Sheik Yerbouti van Frank Zappa. Spreek uit als: shake your booty. Ik kwam onderweg niet meer bij. Sommige argeloze voorbijgangers moeten wel vreemd hebben opgekeken, toen die kwast hikkend van het lachen, en bovendien met een aangelijnde hond (van een bevriend gezin, een weekje naar Marokko), voorbij kwam gedenderd.

Eerlijk nu: wanneer we terugblikken op de laatste veertig jaar muziekgeschiedenis, kunnen we bezwaarlijk om Frank Zappa heen. Virtuoos gitarist, begenadigd componist, ongenadige mythedoorprikker (denk maar aan die schitterende cover van We’re Only in It for the Money, waarop hij de Beatles en de Stones te zeiken zette), verbaal weergaloze humorist en vuilbekker par excéllence. Neem nu de tekst van Jewish Princess:

I want a nasty little Jewish Princess
With long phony nails and a hairdo that rinses
A horny little Jewish Princess
With a garlic aroma that could level Tacoma
Lonely inside
Well, she can swallow my pride

I want a hairy little Jewish Princess
With a brand new nose, who knows where it goes
I want a steamy little Jewish Princess
With over-worked gums, who squeaks when she cums
I don't want no troll
I just want a Yemenite hole

I want a darling little Jewish Princess
Who don't know shit about cooking and is arrogant looking
A vicious little Jewish Princess
To specifically happen with a peepee that's snappin'
All up inside I just want a princess to ride
Awright, back to the fop... everybody twist!

I want a funky little Jewish Princess
A grinder; a bumper, with a pre-moistened dumper
A brazen little Jewish Princess
With titanic tits, and sand-blasted zits
She can even be poor
So long as she does it with four on the floor (Vapor-lock)

I want a dainty little Jewish Princess
With a couple of sisters who can raise a few blisters
A fragile little Jewish Princess
With Roumanian thighs, who weasels 'n' lies
For two or three nights
Won't someone send me a princess who bites

Breng zoiets vandaag uit, en je hebt gelijk een pak processen aan je broek wegens onverholen racisme en seksisme. Zoals good old Frankie placht te zeggen: You can’t do that on stage anymore.

Hier klikken voor een live-versie van Jewish Princess. Zelden klonk een kazoo grappiger èn sexyer !

Flup de scharensliep

Je moet in ons land je brood maar verdienen als royalty watcher. Dan liever bird watcher op de Hoge Venen, dan zie je tenminste nog enige intelligentie rondscharrelen. En hoor je heel wat minder dwaas gekakel.

Want daarover zal iedereen het eens zijn: is er in Laken intelligent leven aanwezig, dan hebben ze het wel héél lang verborgen kunnen houden. Van Albert II is geweten dat hij wetteksten vaak in één of ander zonnig en zuiders oord ondertekent, zonder de teksten zelf ook maar één blik waardig te keuren. Koningin Paola krijgt na al die decennia nog altijd geen behoorlijke Nederlandse zin uit haar mond geperst, toevallig wel de taal die de meerderheid van heur onderdanen spreekt. Niet kunnen ? Niet willen ! Prinses Máxima, van Argentijnse komaf, sprak al na een half jaar bekakt Haags. Prins Filip, dan, onze troonopvolger. Blijft iedereen verbazen, ergeren en/of vermaken met zijn even pijnlijke als dolkomische uitschuivers. Prins Laurent is doodgewoon een potverterende oelewapper, Prinses Astrid blinkt uit in opvallende onopvallendheid en Koningin Fabiola in een verbluffende hoedenkeuze. Die dysfunctionele bende krijgt van ons allemaal niet alleen een pak geld toegestopt, maar mag zich bovendien verheugen in een ruime, beslist niet opdringerige en zeker niet al te kritische media-aandacht. En dan is het nóg niet goed en vond Monseigneur Filip het nodig om twee journalisten op een receptie publiekelijk te kapittelen. Toegegeven: alleen al voor de hoge amusementswaarde zou je voor het voortbestaan van ons koningshuis willen pleiten.

De Belg verliest echter zienderogen vertrouwen in het instituut. En dat instituut laat kans na kans liggen om een beetje van dat vertrouwen te herwinnen. Vorige week werd een 18-jarige jongen om een banale reden doodgestoken in Oostende. Het hele land in rep en roer, samenlevingsanalisten en jeugdpsychologen struikelden over elkaar heen maar Laken gaf geen sjoege. Hadden Filip en Mathilde zich vierklauwens naar de badstad gespoed om er een ruiker neer te leggen of op een andere wijze prinselijk medeleven te betuigen, dat hele gedoe met die journalisten zou in brede lagen van de bevolking alweer zijn vergeten. Een open doelkans, en hoe die te missen. Waarmee het strategische onbenul van die schare paleisadviseurs nog maar eens wordt bewezen.

Of neem nu het geval Wouter Van Bellingen, een oervlaamse naam waarachter een volbloed Afrikaan schuilgaat. De man is schepen (of wethouder, voor Nederlandse meelezers) in Sint-Niklaas en moet er koppeltjes trouwen. Enkele trouwlustigen wilden echter niet door een zwarte ambtenaar in de echt worden verbonden. Wat had Flup moeten doen ? In zijn helikoptertje springen, beklemmend laag over Vlaand'rens velden scheuren met Die Walküre galmend uit buitenboordse luidsprekers, met veel chop-chop-kabaal landen op het marktplein van Sint-Niklaas (het grootste van België, dus plaats zat), Wouter voor de verzamelde persmeute een stevige schouderklop verkopen, de ambtenaar van burgerlijke stand sommeren om hem naam en adres van die racistische pummels mee te delen, zich onder politiebegeleiding met zwaailichten en sirenes naar de woonst van die onverlaten begeven en hen en plein public uitkafferen voor tuig van de richel. In Sint-Niklaas zou een spontaan volksfeest losbarsten, Flup zou in een kolkende polonaise worden meegezogen en ’s anderendaags via de krant vernemen dat België eindelijk weer een prins met ballen heeft.

Helaas: Flup zweeg en bleef op zijn dure krent zitten. Laken bleek opnieuw geen baken. Premier Verhofstadt voor een zeldzame keer wél: “In onze samenleving is geen plaats voor dergelijke achterlijke vorm van racisme”, sprak hij als een wijs staatsman. Parels voor enkele zwijnen, getuige de onwelriekende walmen die sindsdien uit sommige internetfora opstijgen.

Hoe dan ook, voor Laken ziet de toekomst er stilaan beroerd uit: na vrijwel alle Vlaamse partijen zijn nu ook de Waalse socialisten meer en meer voor een zuiver protocollair koningschap te vinden. A word to the wise, Flup: begin je schaar alvast te slijpen !

En voor een echt grappig tekstje over royalty watching moet u overigens hier wezen.