Baron Blaaskaak

Nederland polderland ? Dan België kolderland. Jean-Marie Pfaff, al generaties lang voetbalgepensioneerd, waant zich nog altijd de nationale nummer één. De generatie van mijn kinderen kent die oelewapper enkel als opperhoofd van “De Pfaffs”, een draak van een reality soap rond een zinledige familie waar elke ochtend aan de ontbijttafel slechts één prangende vraag door de keuken galmt: “Wie mag vandaag de hersencel gebruiken ?” Voorts verwierf Jean-Marie eeuwigdurende roem (hoon) met een ingenieus (platvloers) systeem van hemdskragenverhuur voor reclameboodschappen. Toch vindt deze Pooier van het Poujadisme dat ie te weinig erkenning krijgt. Jean-Marie acht het zelfs een schande dat de Koning hem nog niet tot baron heeft verheven. Voor minder gaat ie niet, zeker nu ie al een wapenschild heeft laten ontwerpen. Kortom, de nar wil hofnar worden, maar ziet in al zijn oenigheid over het krullenhoofd dat ie met zijn expliciet gehengel naar die topfunctie al zijn kansen te grabbel gooit. Bleef België in een lachkramp, na het vernemen van dit koldereske verhaal ? Verre van: Jean-Marie mocht zelfs zijn frustraties komen luchten in Recht op Antwoord, een debatprogramma van de commerciële zender VTM, niet toevallig grootverdiener aan de voornoemde soap. Dikke mik bij de VTM, voorzeker, maar laten we die zender voortaan maar Vlaams Theater van Mediocriteit noemen.

Wie gisteren ook een modderfiguur sloeg, was VLD-voorzitter Bart Somers. Bart is een man van de nultolerantie, niet alleen voor andersdenkenden binnen zijn partij maar ook voor allochtone hangjongeren, graffitispuiters of nachtbrakers in thuisstad Mechelen. Ook laagvliegers op de autowegen durft ie wel eens bestraffend toe te spreken, maar die superboetes voor mobiel bellen achter het stuur, dat vond ie erover. We weten nu waarom: Bart kan het zelf niet laten. Pech dat ie uitgerekend een radiojournaliste ramde die het nieuws nog geen uur later via de ether uitbazuinde. Wacht eens even… een vooraanstaand VLD-politicus botst op een radiojournaliste, vrijgezellin bovendien. Is er een trend in de maak ? En met wie was Bart aan het bellen ? Openbaarheid van bestuur, nú !

Astérix chez les Belges ! (Brussel, 25/09/2005)

Vlot op drift

Toeval of juist niet, maar in de voorbije dagen is me tot twee keer toe een satirische bewerking van een beroemd schilderij onder ogen gekomen. Le Radeau de la Méduse, gesigneerd Théodore Géricault. Een romantisch werk, waar de pathos in dikke lagen olieverf vanaf druipt.

De eerste pastiche is al behoorlijk oud, en komt uit “Asterix de Legionair”. En om Asterix was er het voorbije weekend heel wat te doen, hier in Brussel. Tekenaar Uderzo kwam er de titel en voorplaat van het nieuwste album voorstellen, wat met een immense promocampagne gepaard ging. Een Gallisch dorp op de Grote Markt, onthulling van een nieuwe muurschildering in de Washuisstraat, vliegtuigen met de beeltenis van Asterix en Obelix, een prestigieuze tentoonstelling in Tour & Taxis... De Franse uitgever van Asterix, de Editions Albert René, heeft blijkbaar heel wat opgestoken van die andere hypefabriek rond Harry Potter. Maar al dat succes is die kleine Galliër van harte gegund: ik ben gewoon verslingerd op de avonturen van Asterix & Co: zo atypisch Frans in beeldtaal en humor (want boordevol zelfspot, een eigenschap die vele Fransen volslagen vreemd is), politiek af en toe behoorlijk incorrect en in een sprankelende taal geschreven. Wie een vreemde taal wil leren, kan ik – in mijn hoedanigheid van ervaringsdeskundige - alleen maar aanraden om Asterix in die taal te lezen. Zelf heb ik er ontelbaar vele nuttige Spaanse en Griekse kreten, zinswendingen en uitdrukkingen aan overgehouden. Al moet het vertalen van een Asterix-album een hels karwei zijn, met al die dubbele bodems en knipoogjes, vaak voor Frans binnenlands verbruik.

De tweede pastiche trof ik aan in De Morgen van het voorbije weekend. Die krant, of liever een medewerker ervan, had zichzelf in de voorbije maanden met een even heidense klus opgezadeld: het opsporen van het allerlelijkste bouwwerk in België. Een Sisyfusarbeid: met al die wanstaltige architectuur tussen Oostende en Aarlen zou je daarvoor minstens een paar jaar moeten uittrekken. Soit, dit weekend viel het verdict, uitgesproken door het lezersgild van onze progressieve krant. Laureaat, summa cum laude: de Belgische kustlijn, ook wel Atlantikwall genoemd. Wat de huiscartoonist tot de bovenstaande prent inspireerde (aanklikken voor grotere weergave). Vielen onder meer buiten de prijzen: de Masttoren in Oostende, het Antwerpse Hof van Beroep, het Markiesgebouw in Brussel en de Oudaan in Antwerpen. Sorry dat ik u heden zonder verwittiging met zoveel stuitende lelijkheid om de oren sla (hopelijk hebt u al ontbeten).

Met al die grappige pastiches zouden we haast vergeten waar dat schilderij nu precies over ging. Over een schipbreuk, zoveel is duidelijk. Aanvankelijk herbergde het vlot ongeveer 150 drenkelingen, van wie er welgeteld vijftien zouden overleven. Na dertien dagen doelloos zwalpen. Na dertien dagen van ontbering, muiterijen, moordpartijen en kannibalisme. Moorden om te overleven, het werd noodgedwongen het motto aan boord. Het meest realistische maar ook literair fraaiste relaas van deze gruwelijke geschiedenis las ik ooit in “A History of the World in 10½ Chapters” van Julian Barnes. Ik weet het, je kan er hele schappen mee vullen, met-niet-te-missen-boeken-in-het-bestek-van-een-schamel-mensenleven. Dit is er één van. U weet waarheen.

Keurig ingelijst

Mensen hebben iets ondefinieerbaars met lijstjes. Boodschappenlijstjes, haastig neergekribbeld op de achterkant van een verfrommeld kasticket. Met veel getouwtrek, list en achterklap samengestelde kieslijsten. In MS-Excel gegoten prioriteitenlijstjes. Huwelijks- en geboortelijsten. Ellenlange klussenlijsten. Kreupele pogingen om de chaos om ons heen tot de orde te roepen. Maar ook op individu-overstijgend niveau zijn we bezeten door lijsten. Op het ziekelijke of lachwekkende af. Wie is de Grootste Belg ? Met die tenenkrullende vraag kwellen de media ons al maandenlang, en ze zullen ons pas eind oktober uit ons lijden verlossen. Mannekepis is helaas niet genomineerd. Het satirische maandblad Deng reageerde met een eigen uitverkiezing: wie is de Ergste Belg ? De karakterschetsen van de genomineerden leveren alvast hilarisch leesvoer op.

Naar aloude gewoonte hebben wij Belgen die flauwe hype met enige vertraging opgepikt. In Nederland, Frankrijk en Duitsland hebben ze hun grootste landgenoot allang gelauwerd. Onze noorderburen maakten zichzelf onsterfelijk belachelijk door massaal voor Pim Fortuyn te gaan. Bye the bye, beste bovenburen, Anne Frank was géén Nederlandse. Ze werd wél door Nederlanders verlinkt, maar we dwalen af. De Fransen lieten Astérix links liggen en kozen voor Generaal De Gaulle. Zo voorspelbaar als een novemberse regenbui, want waarin herkennen Fransen zich het best ? In een opgeblazen kikker van een chauvinist, door President Roosevelt ooit treffend omschreven als een “onuitstaanbare idioot”. De Duitsers pakten de zaken bloedernstig op, wat al even voorspelbaar mag heten. Maar qua lijstjesmanie is er één volk dat alle concurrentie mijlenver achter zich laat: de Britten. De Grootste Brit is uiteraard allang bekend. Maar het Britse grauw mocht zich ook uitspreken over pakweg het mooiste schilderij in Groot-Brittannië (kijk eens aan: één genomineerde uit Vlaanderen !), de beste drummer of het meest overroepen muziekalbum.

In die laatste categorie mocht ik tot mijn grote opluchting vaststellen dat Coldplay regelmatig door de mangel werd gehaald. De tieners en twens uit mijn familie- en vriendenkring hebben me meer dan eens voor ouwe zak gescholden, wegens het formuleren van meningen met Coldplay als onderwerp en puberaal gejank als predikaat. Blij toe dat sommige Britten de laatste worp van Coldplay ook overrated tosh vinden. Ben ik tóch geen Man out of Time, naar het onovertroffen nummer van de wél terzakedoende Elvis Costello.

Ode aan Fientje

Op politici inhakken, het is makkelijk en goedkoop. Niet toevallig dat het - naast mopperen over het weer – hiertelande één van de populairste volkssporten is. Politici zijn echter ook maar mensen, hoe onaannemelijk dat ook moge klinken. Gun ze af en toe wat ademruimte en, vooruit, zelfs een plaspauze. En wees vooral niet te beroerd om ze een bloemetje toe te werpen wanneer ze een zeldzame keer goed werk afleveren.

Mijn bloemetje gaat deze week richting Fientje Moerman, Vlaams Minister van Economie. En van Ondernemen. Wacht: ook nog van Wetenschap, Innovatie en Buitenlandse Handel ! Hoeveel lasten tengere schouders torsen kunnen ! In de korte tijd dat Fientje zich met al die zaken heeft bemoeid, is er heel wat frisse wind door dat muffe kabinet gewaaid. Welk voorstel of initiatief Fientje ook lanceerde, het vond meestal gehoor en zelfs bijval, ook bij politieke tegenstrevers. Ik beperk me tot twee geslaagde projecten van onze bewindsvrouwe: het ARKImedes-fonds en haar streven naar duurzaam en ethisch ondernemen via FIT (Flanders Investment & Trade, de Vlaamse overheidsdienst voor export).

ARKImedes, een openbaar beleggingsfonds dat het Vlaamse klein- en middenbedrijf wil ondersteunen, ging deze week van start en groeide uit tot een klinkend succes. Op enkele uren tijd werd al 35 miljoen euro opgehaald. En Fientje’s bekommernis om ethisch verantwoord internationaal ondernemen, tja, daarvoor krijg je alleen maar de handen op elkaar.

Ondanks – of allicht dankzij – die daden van goed beleid, zit Fientje op de wip. Ze dreigt het slachtoffer te worden van de zoveelste stoelendans bij de VLD, liberaal maar vrouwhatend. Een partij vergeven van irritante ijdeltuiten van mannetjesputters die geen vrouw naast zich dulden. Laat staan, boven hen. Remember Annemie Neyts, eerst met een rake rechtse uit de voorzittersstoel gemept, en vervolgens zwaar vernederd op de Europese kieslijsten. En voor wie zou Fientje de baan moeten ruimen, wanneer we De Morgen mogen geloven ? Voor Jean-Marie Dedecker. De brulboei uit Oostende, berucht om zijn botte one-liners. Een man die vindt dat we met z’n allen straffeloos tegen 180 per uur over de autoweg mogen razen. En die vrouwen nog het liefst vergelijkt met de uitlaatpijp van zijn bolide: hoe heter, hoe beter.

Ironisch genoeg loopt er nu in Mechelen, de thuisstad van VLD-voorzitter Bart Somers, een fraaie kunsthappening met als titel “Stad in vrouwenhanden” en opgehangen rond twee grote dames uit de 16de eeuw: Margareta van York en Margareta van Oostenrijk. Hoe lang zal Bartje dit dulden ?

Horizonvervuiling... 

...of toch niet ?

Hugo Matthysen, gediplomeerd filosoof en alom bejubeld muzikant/acteur/humorist/columnist, liet zich onlangs ontvallen dat ie de architectuur van Gaudí foeilelijk vindt. “Al die kapotgeslagen keramiek en scheve zuilen, dat is toch om te huilen.” Gisteren werd in Barcelona de Torre Agbar ingehuldigd, het nieuwe hoofdkwartier van het lokale drinkwaterbedrijf. Getekend door de Franse architect Jean Nouvel (what’s in a name), lijkt de kolos nog het meest op een reusachtige thermosfles. En having a sick mind, ontwaar ik zelfs de contouren van een monsterachtige vibrator. Kijk daar eens heelder dagen tegenaan, als Catalaanse. Slaap zacht (sic): voortaan waakt het fallussymbool over de stad.

Ik matig me geen oordeel aan over de esthetische waarde van dit gedrocht, maar eens te meer moet ik Geert Mak bijvallen wanneer hij Barcelona als volgt omschrijft:

“Barcelona is als een slonzige vrouw met prachtige ogen. Het is een lelijke stad met mooie buurten en soms schitterende gebouwen. Het is een stralende stad met vreselijke wijken. Het is ook een stad die moeizaam omgaat met zichzelf [...]” – In Europa, pagina 394.

Een doodgewone jongen

Kwart van Nederlanders is wereldkampioen. Aldus meldde gisteren, sec comme toujours, persagentschap Belga, en alleen De Standaard verwaardigde zich om het bericht over te nemen. Nu koester ik een mateloze en zelfs beate bewondering voor onze noorderburen, maar hier had ik niet van terug. Vier miljoen Nederlanders wereldkampioen ? In welke disciplines dan wel ? Oeverloos zwammen ? Eeuwig zeiken ? Eindeloos emmeren ? Na lezing van het kwestieuze artikel bleek het allemaal best mee te vallen. En pinkte ik zelfs een traan van ontroering weg.

Niks wereldkampioen in officiële sporten, maar in zelfbedachte spelletjes zoals stoepranden met je ogen dicht, achteruit naar school lopen of op de fiets zo lang mogelijk vaart houden zonder te trappen. Het volledige artikel leest u hier.

Het deed me onwillekeurig terugdenken aan dat pakkende nummer van Bram Vermeulen, een jaar geleden en véél te vroeg overleden. Een doodgewone jongen. Wat Bram geenszins was, want dit lied blijft beklijven. Bij wijze van eresaluut: luister nog eens naar Bram.

Ken je talen

Zoals in een vroegere post al ontegensprekelijk werd aangetoond: het splijten van atoomkernen is volkomen veilig. Op papier, niet in Tsjernobyl. Net zoals vliegen meestal veilig is. Voor vogels. Zodra de mens zich eraan waagt, wordt het link. Dan is Ikaros nooit ver weg.

En waar Ikaros toeft, loert Helios onverbiddelijk om de hoek. Hybris !

Over de oorzaken van de vliegtuigcrash in Athene, medio augustus, zijn intussen alle twijfels gebannen. De ramp was te wijten aan een verbijsterende combinatie van menselijke blunders, onervaren piloten en… een gebrekkige kennis van het Engels.

Waar ik al die wijsheid haal ? Bij de International Herald Tribune. Een volledig relaas van de rampvlucht leest u hier, maar dit citaat wil ik er even uitlichten om de titel van deze post kracht bij te zetten:

Complicating the cockpit confusion, neither the German pilot nor the young, inexperienced Cypriot co-pilot could speak the same language fluently, and each had difficulty understanding how the other spoke English, the worldwide language of air traffic control.

Wanneer u straks het vliegtuig opstapt, toch maar snel even de piloten in hun kraag vatten en hen deze vraag voor de voeten werpen: "I beg your pardon, but have you recently been upgraded on the working of your warning systems ?" Wanneer (i) u niet geboeid wordt afgevoerd en (ii) schaapachtige blikken uw deel worden, zo snel mogelijk opzouten en een zitje op de volgende vlucht boeken !

Springlevend na 400 jaar... 

Don Quichot !

Op zeven september 1605, precies vierhonderd jaar geleden, verscheen het eerste deel van De vernuftige edelman Don Quichot van La Mancha. Dit meesterwerk van Cervantes heeft nog niets aan frisheid of actualiteit ingeboet. Meer nog: het is, na de ongenaakbare Bijbel, het meest vertaalde boek ter wereld. Dan hoop je ergens toch dat dit heuglijke feit uitgerekend op deze dag een beetje media-aandacht krijgt, hier in ons Nederlandstalig cultuurgebiedje. Het was thuiskomen van een kale kermis: alleen de Nederlandse AVRO had één uurtje zendtijd veil voor dit literaire monument. Gisterennacht, van half twaalf tot half één. Deze schitterende documentaire is alvast voor het nageslacht bewaard.

Voor de dapperen onder u die zich aan dit meesterwerk willen wagen maar die - helaas - het Castiliaans niet machtig zijn, slechts één advies: neem enkel genoegen met de vertaling van Barber van de Pol, in 1997 uitgegeven bij Atheneum-Polak & Van Gennep.

Fall-out na Tsjernobyl 

Tsjernobyl: sarcofaag van de kernenergie

In amper één maand tijd twee volstrekt tegenstrijdige berichten gelezen over de kernramp in Tsjernobyl (1986).

In augustus gelezen bij Geert Mak, in diens voor het overige bijzonder goed gedocumenteerde In Europa: “Tijdens en vlak na de explosie kwamen ongeveer tweehonderd mensen om, maar het aantal mensen dat in de jaren daarna stierf aan de radioactieve besmetting en de daaruit voortvloeiende kwalen, loopt in de vele duizenden. Volgens de meest voorzichtige schattingen heeft de ramp in totaal dertienduizend levens gekost, andere ramingen komen op dertigduizend of meer, sommige zelfs op enige honderdduizenden in de decennia die zullen volgen.”

Eergisteren kopte de Standaard “Dodental Tsjernobyl onverwacht laag”. En verderop meldde het artikel dat “tot dusver nog geen vijftig mensen overleden zijn aan de gevolgen van de kernramp in Tsjernobyl. Experts verwachten hooguit vierduizend bijkomende slachtoffers van de straling die negentien jaar geleden in Oekraïne vrijkwam”.

¿Que?

De Standaard citeerde uit een rapport van een internationaal team van honderd wetenschappers. Klinkt best betrouwbaar. Maar het feit dat het zeshonderd pagina’s dikke rapport onder de auspiciën van het Internationaal Atoomagentschap (IAEA) werd gepubliceerd, stemt me meteen achterdochtig. Ook verdacht: het feit dat dit rapport uitgerekend nú werd vrijgegeven, in een periode dat er wereldwijd steeds meer stemmen opgaan om toch maar niet uit de kernenergie te stappen. Die dure olie, de dreigende klimaatswijziging en de vaststelling dat hernieuwbare energiebronnen absoluut ontoereikend zullen blijken om aan de immer groeiende energievraag te voldoen, het zijn allemaal argumenten pro kernenergie die bij de atoomlobby als muziek in de oren klinken.

Toegegeven, het lijkt een voor de hand liggende en zelfs verleidelijke uitweg uit de huidige energie- en milieucrisis. Kernenergie is volledig vrij van broeikasgasemissies en draagt bijgevolg niet bij tot de opwarming van de aarde. En vooral dit: splijtstof is nog in overvloed voorhanden.

Het is – helaas – kiezen tussen pest en cholera. In de nasleep van Tsjernobyl schreef een team van Observer-journalisten een indrukwekkend boek bij elkaar: The Worst Accident in the World, in het Nederlands verschenen als Tsjernobyl, het einde van de nucleaire droom. De allerlaatste zinnen van dit boek wil ik u niet onthouden:

“Kernenergie is eenvoudig een technologie die te veel vraagt van feilbare mensen, die te veel zorg, wijsheid en waakzaamheid vereist. De giftige afvalhopen die zij zal achterlaten, hebben een levensduur die veel langer is dan ooit een menselijke cultuur overleefde. De gevaren zijn van een aard en een omvang dat ze elke andere menselijke activiteit te boven gaan. Kan kernenergie, geconfronteerd met deze beangstigende problemen, aanspraak maken op een toekomst als belangrijkste energiebron voor de mensheid ? Op grond van het beschikbare bewijsmateriaal moet het antwoord zijn: neen.”

Wat kernenergie in het slechtste geval zoal kan aanrichten, wordt door deze foto’s treffend tot uiting gebracht.

Dan maar hopen op kernfusie…

Lange benen, lange afdronk: Maria Sharapova ! 

Vintage tennis

Op de officiële website van de US Open stond gisteren dit grappige berichtje te lezen:

“Op een blinde wijnproeverij die The Wall Street Journal onlangs organiseerde, omschreef de Belgische sommelier William Wouters (van Comme Chez Soi, Brussel) een Margaux uit 2001 als “Kim Clijsters in een wijnglas.” Een ander prima wijntje vergeleek hij zonder verpinken met “een verfrissende slok Justine Henin.” We wisten niet zo precies wat hij daarmee bedoelde, maar het zette ons aan het denken: met welke wijntjes zouden wijzelf enkele spelers vergelijken… ?”

Hierna volgt een greep uit hun rake oenologische bevindingen:

RAFAEL NADAL (Spanje) – Agressieve toetsen in het verhemelte, met een gespierde afdronk. Nu al schitterend van smaak, maar met nog een paar jaartjes rijping wordt dit een waanzinnig goed wijntje. Uit een Spaanse topregio die in de voorbije jaren sterk is komen opzetten: een massieve Priorat. Of, nee, veeleer een Vega Sicilia Único, Spanje’s grootste en duurste wijn uit de regio Ribera del Duero.
LEYTON HEWITT (Australië) – Brutale nieuwe-wereld-wijn met uitgesproken tannines. Een Australische Shiraz die per se op de Amerikaanse markt wil scoren. Vrij bittere afdronk, een zweem van kurk is nooit ver weg.
MARIA SHARAPOVA (Rusland) – Een romige Californische Chardonnay met een goudfonkelend uitzicht. Aromatische neus en verrassend krachtig, maar mist een weinig finesse. Oogt heerlijk in het glas en heeft een bijzonder lange afdronk.
JUSTINE HENIN-HARDENNE (België) – Een koele, krachtige en uiterst geconcentreerde Chablis die allicht niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Is ietwat hoekig, zurig en zelfs een beetje koppig, maar persoonlijk vond ik dit wijntje een intense en heerlijke ervaring.
KIM CLIJSTERS (België) – Zonder op de deskundigheid van de bovengenoemde proever te willen afdingen, een robuust en betaalbaar schuimwijntje dat bij alle gerechten past, van de meest exquise schotels tot en met een zomerse barbecue. Scoort goed bij iedereen, maar zal waarschijnlijk niet veel prijzen winnen. Prima Moët-ersatz.

En hoe smaakten pakweg André Agassi, Roger Federer, Serena Williams of Lindsay Davenport in het glas ? U leest het hier (in het Engels, weliswaar).

Katrina... 

...and the Waves

Ruikt naar lijkenpikkerij, maar wanneer Katrina and the Waves nú geen comeback overwegen, zal het er nooit meer van komen.

La Grandeur Gaullienne (Courtesy by Taylor Jones) 

Frenzied frogs

Dominique de Villepin. Een naam als een versregel. Roept onweerstaanbare associaties op met rood pluche, wufte toiletten, netkousen, Chanel nr. 5, Cognac Fine Champagne, walmende sigaren en beschaafde, op gedempte toon gevoerde gesprekken. Aaahh, Paris ! Le centre de la culture occidentale ! Wat jammer toch, dat ze daar buiten Parijs anders over denken. Fi donc !


Wat weinigen buiten Frankrijk weten, is dat Dominique - behalve Frans premier en volbloed aristocraat – ook schrijver en dichter is. Een briljant man, dus, en bovendien gezegend met niet onaardige looks. Scoort hoog bij gegoede dames van middelbare tot hoge leeftijd en met een beetje culturele bagage. Type Mia Doornaert. Fifi, viens !

Maar hoe intelligent, belezen en bereisd ook, Dominique is en blijft Fransman. Met alle benepen en provincialistische trekjes die daarbij horen. Dat bleek deze zomer nog, toen er geruchten gonsden over een mogelijke overname van het Franse Danone door de Amerikaanse fastfoodreus PepsiCo. Quelle horreur ! Dominique omgordde de tricolore, stoof het Hôtel Matignon uit, wierp eigenhandig een barricade op voor de dichtstbijzijnde McDonald’s en verklaarde met schorre stem de “economisch-patriottische oorlog” aan het Anglo-Amerikaanse machtsblok. Danone werd prompt verheven tot parel aan de kroon van de Franse economie en bezongen als een mooie inheemse boerendochter die door geile Amerikanen werd bepoteld. Het bleef echter niet bij die aftandse pathetiek en opruiende taal: in de voorbije week heeft de Franse regering een lijst opgesteld van industrieel strategische sectoren waarin de overname van een bedrijf door de regering kan worden verboden. Deze heilloze variant op het 19de-eeuwse protectionisme druist uiteraard flagrant in tegen alle vrije marktregels en de fundamenten van de Europese Unie, maar daar liggen die Fransozen geen nanoseconde wakker van. Europa is er voor Frankrijk, en niet omgekeerd. Allez vous faire foutre ailleurs, quoi.

Ze hebben er toch een handje van weg, die Fransen. Thuis alles verbieden waar ze elders straffeloos mee wegkomen. In de voorbije tien jaar heeft de Franse nutsgroep Suez het ene na het andere kroonjuweel van de Belgische economie schaamteloos op zak gestoken. De Generale Maatschappij van België, Tractebel en nu ook Electrabel nog. Ook het verhaal van Carrefour en GB ligt nog pijnlijk vers in het geheugen. Maar ja, vanuit Parijs bekeken is België niet meer dan een achtergestelde Franse provincie. We kunnen het ook niet helpen dat dit gegeven nog altijd niet tot die botte Belgische breinen is doorgedrongen, zo wordt er luidop gedacht en gelachen in de Hexagoon. Waar ze Brel, Hergé, Magritte, Axelle Red, Arno en zelfs Van Gogh tot de hunnen rekenen. En waar ze – o godslastering - zelfs het vaderschap van de friet opeisen. Nog even, en ze verpatsen Chimay, Leffe en Rochefort als Franse luxebiertjes in New York.

Hoog tijd voor wat Belgisch tegengepruttel. Vanaf morgen tolgeld op onze autowegen voor alle vehikels met een Frans kenteken ! En volgende zomer rijden we met z’n allen via Duitsland, Zwitserland en Italië naar Spanje ! Vergeet vooral uw zwembroek niet !