Weekendsprokkels, eind mei 2005

Gisteren gehoord op Titaantjes (Radio 1): Phara de Aguirre die zichzelf een “bang wicht” noemt. Ga daar maar eens tegenaan staan. Van een outing gesproken. De Etarra van Canvas. De harde interviewtante voor wie Dedecker, Coveliers, De Gucht, Dewael en andere macho’s met bagger in de broek post plegen te vatten (een geluk dat geurentelevisie nog even op zich laat wachten). De Spaanse furie van de Reyerslaan die er een erezaak van maakt om per week minstens twee en liefst drie carrières in politiek, vakbondswezen, media en economie te kraken. Diezelfde Phara, ja, die noemde zich dit weekend onverbloemd een “bang wicht”. Ten aanhoren van honderdduizenden luisteraars. Allicht een fatale imagozet. Want macho’s ruiken snel bloed. Of wie weet, een bewuste career move. Want Phara is het beu om als sidekick van propagandaführer Siegfried op te draven. Ze lonkt nadrukkelijk naar Woestijnvis, waar haar een talkshow zou zijn beloofd. Zou zijn, want het bericht lekte uit via deze betrouwbare kwaliteitskrant. Hoeft niet erg te zijn voor de koppige meerwaardezoeker op Canvas. Phara buiten, haar dochter binnen, zou ik het nieuwe nethoofd van Canvas willen influisteren. Komaan, Poot, niet treuzelen, Phara’s dochter heeft ontegensprekelijk meerwaarde in huis. Laat dit wicht, bang of niet en desnoods in deze outfit, op Dewinter los en dat gat is zó uit de haag geknipt !

Waarbij we pardoes en ongevraagd op de schoot van Steve Stevaert zijn beland. We zullen vooral zijn one-liners missen die in de toekomst enkel nog tussen het bronsgroen eikenhout te beluisteren zullen zijn. Steve had echter nog een mooie uitsmijter voor niet-Limburgers in petto, in een politiek afscheidsinterview dat ie dit weekend aan De Standaard toestond. Een modale medeburger zou van zichzelf zeggen dat ie een lang geheugen heeft en dat enige rancune hem niet vreemd is. Bij Steve klinkt dat zó: “Als iemand tegen mijn gevel plast, duurt het lang voor het opdroogt.” Ik hoop van harte hetzelfde voor zijn verbale inspiratie.

Volgens een opiniepeiling van dezelfde krant is Jean-Luc Dehaene opnieuw de populairste politicus van het land. Faut le faire, als burgemeester van Vilvoorde. Toch waren ze dit weekend niet bepaald aan het feest, Jean-Luc en Cécile. Al erg genoeg dat de Fransen, zoals eerder in deze kolom voorspeld, zijn Europese grondwet verwierpen. Maar ergst van al: Club Brugge verloor zaterdagavond de bekerfinale ! Tegen de Ratten van ’t Kiel dan nog ! Een team dat dit seizoen ternauwernood aan de degradatie was ontsnapt maar dat de onklopbaar gewaande (en ergo arrogante) Bruggelingen genadeloos op een hoopje speelde. Hoe kan ik u, die volstrekt niet met voetbal vertrouwd bent, een idee geven van de krachtsverhoudingen tussen beide teams ? Vorige zaterdagavond waren mijn eega en ikzelf bij een goede Antwerpse (en tevens jarige) vriend aan de dis genood, samen met tal van andere gasten. Onder hen: een Italiaanse jongedame die maar niet kon vatten waarom de gastheer zich om de vijf minuten met een goedkoop excuus afzonderde om televisiegewijs poolshoogte van de tussenstand in Brussel te nemen. Pas na het eindsignaal, toen onze Antwerpse gastheer in zijn zegeroes nog enkele champagneflessen ontkurkte (en in the process enkele glazen deed sneuvelen), had ik het haar eindelijk aanschouwelijk gemaakt: het noodlijdende AC Siena heeft zopas de beker veroverd tegen AC Milan. Of liever, om kleurengewijs de nagel helemaal op de kop te slaan: de krasselende violas van Fiorentina hebben de beker voor de neus van Inter Milan weggekaapt. Bij de Italiaanse jongedame groeide plots een ontzaglijk respect voor Germinal Beerschot.

Toch blijft het vreemd dat een stad zoals Antwerpen maar geen topclub op de rails krijgt. Brugge is een uit de kluiten gewassen boerendorp, maar FC Brugge is in héél Europa een begrip. En Liverpool telt amper 50.000 inwoners méér dan Antwerpen, maar de Reds wonnen vorige week wél de Champagne League, na een adembenemende eindstrijd. Wie zorgt eindelijk voor de déclic, daar in de Scheldestad ?

Ik alvast niet, want mijn hart klopt voor Anderlecht. Blame it on Jan Mulder !

Phara de Aguirre: een bang wicht ? 

Situatiehumor in DVD-land ! 

Sour grapes

Tussen alle politieke stoelendansen hiertelande door, bleven me gisteren vooral deze beelden bij: ziedende Franse wijnboeren in Nîmes en omstreken die Lidl- en Aldi-warenhuizen bestormden, er alle Spaanse, Chileense en Argentijnse wijnen tegen de vloer pletsten en de panden daarna gezellig in de fik staken. Allons, enfants de la patrie !

Enkele losse bedenkingen. Primo: waarom lieten die woestelingen Carrefour en Intermarché ongemoeid ? Niet alleen omdat die Frans zijn, maar ook omdat je in een Franse vestiging van Carrefour of Intermarché niet één buitenlandse wijn zal aantreffen. Je zal er sneller een sprekende kameel in de aanbieding vinden. Secundo: waarom Aldi en Lidl ? Omdat die Duits zijn, tiens. Zo’n buitenkans om le boche een loer te draaien, laten die Fransozen zelden of nooit liggen.

Dat de Franse wijnsector op apegapen ligt, hebben de Fransen echter helemaal aan zichzelf te wijten. Of liever: aan hun onuitroeibare superioriteitswaan. Enkel maar suggereren dat er in Frankrijk ook wel troep wordt geproduceerd, komt je ter hoogte van Bordeaux geheid op de guillotine te staan.

De Franse topwijnen, waarvan het aantal ook al danig is geslonken, worden tegenwoordig en masse door Amerikanen en Japanners opgekocht. De kans dat je die ooit in je glas en mond krijgt, is even groot als de waarschijnlijkheid dat je morgen Tony Blair op de thee krijgt. Daarnaast heb je een groot aantal cru-wijnen die louter op hun reputatie van weleer teren en véél te duur worden verpatst. Het zijn wijnen die volgens strak voorgeschreven maar hopeloos achterhaalde methodes worden geproduceerd en die qua smaak en intensiteit nogal bleekjes afsteken tegen de lager geprijsde kwaliteitsproducten die ons momenteel vanuit Spanje en Zuid-Amerika bereiken. En ten slotte heb je nog de oeverloze plas appellations d'origine contrôlée (AOC), vins délimités de qualité supérieure (VDQS), vins de pays (landwijnen) en vins de table (tafelwijnen), van een zéér wisselende kwaliteit en af en toe zelfs van een ronduit bedenkelijk niveau. Laat ik het zo stellen: als wijnamateur ben ik definitief afgestapt van het blindelings aankopen van doorsnee Franse wijntjes. Het laatste exemplaar dat ik op een onbewaakt moment uit de rekken heb gegrist, bleek nét goed genoeg om mijn koffiezetapparaat te ontkalken. Spaanse wijnen, daarentegen, hebben me zelden of nooit teleurgesteld. Die hebben kwalitatief een quantum leap gemaakt, wat ook van sommige Italiaanse en zelfs Griekse wijnen kan worden gezegd. De Franse wijn, daarentegen, heeft zich in slaap laten wiegen. U vindt dat ik naar goede gewoonte wéér uit mijn nek zit te kletsen ? Dan sleuren we er toch even een kenner bij ! En wees gerust: dit doortimmerde artikel is niet door Herwig Van Hove geschreven !

A propos: zie ook de nevenstaande link voor lekkere en betaalbare wijntjes !

En à propos, bis: wanneer die Fransozen straks de Europese Grondwet verwerpen, zal dat helaas niet als een volslagen verrassing komen !

Rode woede in Frankrijk ! (c) VRT-Nieuwsnet 

Frès fies !

Gisterennamiddag, de proef op de som genomen in een uitgelezen gezelschap van jong en oud. “Wie heeft er naar Eurosong gekeken ?” Niemand. Personne. Nadie. Laat die Vermeulen voortaan maar thuisblijven, de klad zit er danig in. Dat was vroeger wel anders, in de glorietijd van Séverine en Abba. In heel België, een TV-hoogdag met vooral véél chips. En, looking back: wat had die Agnetha toch een lekkere bips !

Qua poten en oren was de Griekse winnares van zaterdag ook best voorzien. En die dansers: wervelende adonissen ! Maar waarom zong dat kind niet in het Grieks, melodisch één van de mooiste Europese talen ? Toch geen toeval dat uitgerekend twee Griekse dichters (Elytis en Seferis) de Nobelprijs Literatuur hebben binnengehaald... Niettemin: blijven proberen, Hugo !

Helena Paparizou, zo heet het sympathieke spring-in-‘t-veld, koos helaas voor krakkemikkig geschreven en allicht schabouwelijk geprononceerd Engels. Enkele verbluffende citaten:

You're delicious, so capricious, if I find out you don’t want me, I'll be vicious.
You're addiction, my conviction, you're my passion, my relief, my crucifixion.

Met véél dank aan de Oxford Rhyming Dictionary. Ik heb dit vocale meesterwerk nog niet mogen aanhoren, maar nu al heb ik het vaste voornemen opgevat om deze onvergeeflijke culturele leemte snel op te vullen. Want ik ben vooral benieuwd hoe hupse Helena de gevaarlijke klippen delicious, vicious, addiction, passion en conviction heeft gerond. In het Nieuw-Grieks bestaat de sj-klank immers niet. Wanneer u volgende zomer langs de Griekse waterkant struint en iemand u de woorden frès fies toebrult, niet weghollen of beledigd reageren. Die brave borst wil u gewoon met vers gevangen vis verleiden.

Dat de Belgen er op Eurosong wéér niks van bakten, doet er eigenlijk niet toe. “We” wonnen immers het belangrijkste concours van het weekend (en in cinemaland ongetwijfeld de hoogste artistieke prijs): de Gouden Palm in Cannes. Bravo, Luc & Jean-Pierre !

You're delicious, so capricious ! 

Broodje aap

We mogen dan al eens binnensmonds vloeken of monkelen bij de zoveelste dwaze kronkel of losse flodder van één onzer vaderlandse bewindslieden, voor écht opzien- en onrustbarende verklaringen moeten we tegenwoordig bij onze noorderburen zijn.

Vorige week nog liet Rita Verdonk, Minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie, zich denigrerend uit over Antilliaanse jongeren in Nederland die “toch alleen maar voor overlast zorgen” en “bij probleemgedrag per direct horen te worden uitgewezen.” Antilliaanse jongeren die naar Nederland willen emigreren, krijgen bij haar eveneens nul op het rekest. “Jongeren die het op de Antillen niet kunnen maken, zullen ook hier niet slagen”, orakelde de behoudsgezinde bewindsvrouwe. “Jongeren zonder opleiding of toekomst sturen we terug. De tijd van pappen en nathouden is nu echt voorbij." Ziedend protest op alle banken ? Vreemd genoeg niet. Hooguit in de Antillen zelf.

Nu, hoor ik u denken, dat is krek wat het Vlaams Belang betoogt. Met dit verschil: het Vlaams Belang stippelt hier (voorlopig nog) geen beleid uit.

Waar is Nederland Gidsland gebleven ? Sinds het onzalige aantreden van Balkenende lijkt het wel alsof de zwartekousenkerken de wet in het Binnenhof dicteren. Hoe muf en benepen Nederland dreigt te worden, spreekt uit dit artikel, me toegewaaid uit de Volkskrant van 21 mei 2005:

Minister wil debat over evolutie en schepping
DEN HAAG - Minister Van der Hoeven van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap wil een breed debat over de evolutietheorie en de scheppingsgedachte. Zij vindt dat erkend moet worden “dat de evolutietheorie niet compleet is, dat we nog steeds nieuwe dingen ontdekken.” Van der Hoeven zegt dit in een interview met de Volkskrant.
[…]
In haar weblog gaf Van der Hoeven onlangs blijk van haar interesse in Intelligent Design (ID), een Amerikaanse stroming die een "bewust ontwerp" vermoedt achter het leven op aarde. Haar persoonlijke opmerkingen leidden tot kritiek uit de wetenschap en tot Kamervragen over de scheiding van kerk en staat.
De minister wil ID niet als leerstof aan scholen en universiteiten opleggen, zoals in de VS wordt beoogd, maar hoopt wel op een serieus debat tussen voor- en tegenstanders van de evolutietheorie.

Een paar posts geleden deed ik nog een beetje lacherig over “deze duistere tijden van katholieke hyperorthodoxie, religieus obscurantisme en Pantserpausen in Rome.” Intussen is het lachen me vergaan. Vorige week roerden de Spaanse bisschoppen de aanvalstrom tegen de democratisch gestemde wet op het homohuwelijk, riepen ze ambtenaren op tot burgerlijke ongehoorzaamheid en bezwoeren ze Juan Carlos om die goddeloze wet – naar het voorbeeld van Boudewijn - niet te ondertekenen. Juan Carlos - die eerder in z’n dooie eentje een militaire staatsgreep verijdelde en te mijnent daarvoor eeuwigdurend krediet heeft verworven - stuurde de gemijterde zeloten wandelen met de even objectieve als laconieke vaststelling: “Ik ben Boudewijn niet”. Lees: ik ben géén pilaarbijter. En mijn doña is géén kwezel. Wat alvast niet van die Van der Hoeven kan worden beweerd. Zou die burgertrut overigens vertrouwd zijn met het oernederlandse spreekwoord: al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding ?

Intelligent Design, my ass. Het is zo klaar als een klontje dat we van één of andere stam van lianenslingeraars afstammen. Om tot dat besef te komen, moet je niet eens intelligent zijn of Sven Ornelis heten. De oliedomme oerwoudgeluiden die in een willekeurig voetbalstadion weergalmen wanneer een gekleurde rechtsachter de zijlijn afdweilt, zijn ethisch laakbaar maar genetisch veelzeggend. Een beetje vadermoord, in zekere zin.

En bewust ontwerp, mijn reet. Heb nog niet zo lang geleden de schitterende BBC-serie “The Nazis, a warning from history” uitgezeten. Wie dat zootje ongeregeld bewust heeft ontworpen, mag voor mijn part tien keer de vergassingsdood sterven.

Feit is en blijft: wanneer dit obscurantisme blijft aanzwellen, is straks ook de Verlichting gedoofd. En is de aarde weer plat.

Darwin voor aap gezet ! 

Bert maakt het gezellig !

Weekendkranten: vuistdikke stapels papier. Een doolhof van bijlagen, vaak vergeven van lifestyle-gezwets en andere – akkoord, fraai vormgegeven - waste of space. De Morgen en De Standaard van het voorbije weekend: samen goed voor een slordige 130 pagina’s, magazines niet inbegrepen. Dat krijgt een modaal mens toch onmogelijk verhapstukt tegen zondagavond ! Of je moet Jürgen Verstrepen heten en een optrekje in Knokke hebben. Zie de post "Aan de Kust" en kijk ook eens naar de fraaie links (“Inspiratieplekken”) die Jürgen ons via zijn blog aanprijst. Duidelijk een badpakkenfetisjist, der Jürgen.

Maar ik had het over andere pulp. De weekendkranten van Pinksteren 2005. Uiteraard weer oeverloos veel gedram over B-H-V. In De Standaard werden drie faciliteitengemeenten doorgelicht (Kraainem, Linkebeek en Wemmel), en zoals het drenkelingencliché het wil, kwam drie keer dezelfde klacht bovendrijven: die Franstalige (maar ook anderstalige) inwijkelingen maken het Vlaamse verenigingsleven kapot ! Hoe die rakkers daarin slagen, zoekt u zelf maar uit in De Standaard. Ik gebruik dit striemende verwijt (kaakslag begint écht wel te vervelen, hoeveel kaak hebben al die flaminganten eigenlijk nog over, na al dat geplets ertegen ?) enkel als opstapje naar een ander artikel, in De Morgen dit keer. Waaruit blijkt dat je niet eens Frans- of anderstalig moet zijn om het verenigingsleven in een oervlaams gehuchtje naar de filistijnen te helpen.

Bert De Graeve, in het melige tijdperk der Schalkse Ruiters een poosje lang de Bekendste Snor van Vlaanderen, met een straatlengte voorsprong op Guy Mortier. Wekenlang hield hij de spanning erin. Zou hij komen ? Hij kwam. En vertrok onmiddellijk daarna naar Bekaert, waar ie méér flappen kon tappen. Intussen is Bert ook voorzitter van de Raad van Bestuur van het Brugse concertgebouw. Èn ingezetene van Wambeek, een onooglijk dorpje in de rook van Brussel waar ie zich enkele jaren geleden een riant optrekje aanschafte. Pal tegenover de parochiezaal, waar al sinds 1936 gouwdagen van het VNV en De Vlag, Chirofuiven, communiefeesten en andere festijnen hun beslag hebben gekregen. Met de bijbehorende gezellige herrie, dat spreekt. Bert vond het echter helemaal niet gezellig. Slag om slinger liet hij de lokale politie uitrukken om proces-verbaal wegens geluidshinder op te maken. Het hielp geen ene moer. Dat was echter buiten de rabiate onverzettelijkheid gerekend van Bert en eega (dochter van Maurice “Waar waart gij op vrijdagavond 10 augustus 1944?” De Wilde, vandaar misschien dat rabiate). Via juridische weg zijn ze er onlangs in geslaagd om het parochiezaaltje tot stiltegebied om te turnen. Zoveel verzuring, ze stonden er zelfs in Brugge (zie post: "Een beminnelijk man") van te kijken !

Het allermooiste krantenproza van het voorbije weekend kwam echter van de hand van Daan Stuyven, Antwerps popidool. Dat ie lekkere muziek maakt, wisten we al. Maar dat ie even heerlijk proza kan plegen, was een regelrechte openbaring. Lees hier zijn doortimmerde pleidooi pro Abba: “Het recht op suiker !”

Bert haalt zijn gram ! En lijkt nu nog méér op Saddam ! 

Wannes, een spitante Sinjoor

Altijd een dikke boon voor Wannes “ik wil vannacht in de straten verdwalen” Van de Velde gehad. In alle opzichten de tegenpool van zijn geborneerde en verzuurde stadsgenoten. Voor wie een dampende en zelfs autochtone hondendrol op de stoep genoeg reden is om op het Belang te stemmen. Voor wie de wereld achter Wilrijk ophoudt. Maar voor wie Antwerpen wél de maat van alle dingen blijft. Wannes heeft zich altijd tegen die zelfgenoegzame benepenheid afgezet. Als ie al zijn liefde voor Antwerpen betuigde, was het voor het kosmopolitische karakter van de Scheldestad, en inzonderheid voor haar rijke Spaanse en Portugese verleden. De meeste Vlamingen kennen Wannes alleen maar als “kleinkunstartiest” (Miel Cools nog aan toe !), maar dat is slechts een miniem facet van ’s mans oeuvre. Twee jaar geleden werd Wannes door Radio Klara gehuldigd. Een citaat uit de persmap: “De winnaar van de Carrièreprijs is de muzikant-schrijver Wannes Van de Velde, hét boegbeeld van de volkszang in Vlaanderen en bovendien ook dichter, toneelschrijver, vertaler, flamencogitarist en beeldend kunstenaar”. Wat al die talenten onder één schedeldak kunnen opleveren, kunt u bijvoorbeeld hier lezen.

Twee jaar geleden heb ik Wannes nog in Mechelen zien optreden, samen met flamencodiva Amparo Cortés, Kadril en de frisse meiden van Ialma met wie uw dienaar – tot zijn grootste tevredenheid - op allerbeste voet staat. Wannes zag er die avond beroerd uit. Hij onderging toen nog chemokuur voor leukemie, maar intussen is ie er helemaal bovenop. Met een nieuw liedjesprogramma (In de maat van de seizoenen) en een vers gepubliceerd boek (Tijdsnede, dagboeknotities 1994-2000). Reden genoeg voor een uitgebreid interview in Knack, deze week. Omdat niet iedereen Knack koopt en ook nog leest (terecht, het tijdschrift oogt/is uitermate saai en staat qua schwung mijlenver van pakweg Deng), heb ik hieronder enkele fraaie citaten gebloemleesd (een term die me steevast en onwillekeurig aan Cyriel Verschaeve, Anton Van Wilderode en muf bloemenbehang doet denken. Maar alla):

“Al schrijvende ontdekte ik een wereld waar je al sprekend of zelfs al zingend geen toegang toe hebt. Je stileert bewustzijnsmomenten tot herkenbare tekens. Schrijven heeft voor mij ook te maken met grafiek: ik schrijf alles met de hand, ik ben als schrijver ook tekenaar.”

“Ik ben niet iemand die zich in filosofische theorieën gaat verdiepen, maar ik vind de mens toch een tamelijk miraculeus wezen, al is het maar omdat hij vanuit zijn eenvoudige conditie en kwetsbare positie erin geslaagd is om iets te maken met klanken dat wij taal noemen. Met taal kunnen wij dingen oproepen die in de natuur niet bestaan en die de goden nooit geschapen hebben. Ik denk dat de goden daarom jaloers op ons zijn. Dat ze daarom zo kwaad waren op Prometheus.”

“Ik ben iemand die zich altijd in de marge heeft opgehouden, en wat ik vanuit mijn schuilplaats zie, is voornamelijk flauwekul. Een wereld waarin geen plaats meer is voor authenticiteit en waarin ernst voor veel mensen een scheldwoord is geworden. Misschien ben ik een desperado of een dissident, maar ik vind het allemaal zo fake en kleinburgerlijk: design, wellness, cocoonen. Actieve vakanties, creatief kokkerellen, een loft op het Zuid. Schei toch uit. Antwerpen modestad ! Ik wil best geloven dat Dries Van Noten een uitstekende kleermaker is – ik noem dat dus een kleermaker – maar wie kan die kleren betalen ? Komaan zeg, niet zeveren. Mode heeft te maken met macht, mode is voor rijke mensen. Ik zweer bij kleinheid en discretie. Noem het voor mijn part maar pretentieuze bescheidenheid.”

En als uitsmijter, een ongewone liefdesverklaring aan Gent uit de mond van een geboren en getogen Sinjoor:

“Tussen mij en Gent was het liefde op het eerste gezicht. (…) Ik kom er nog altijd graag, die stad heeft iets heel donkers, iets demonisch, iets vrouwelijks ook. Een Gentenaar is trotser op zijn stad, hij is over het algemeen ook opener van karakter dan een Antwerpenaar. Antwerpenaars hebben meer de neiging om de kat uit de boom te kijken, ze zijn flegmatischer en sarcastischer.”

Neem het aan van een uitgeweken Limburger in de Brusselse rand: met mensen als Wannes moeten we behoorlijk zuinig omspringen…

Spitante Sinjoor 

Godenkinderen

Het epitheton « godenkind » is aan zware erosie onderhevig. Bij de Antieken uitsluitend voorbehouden aan patsers die Augiasstallen uitmestten, hellehonden verjoegen en Gorgonen pal in de ogen durfden te blikken. Was Mozart een godenkind ? Absoluut. Net zoals, pakweg, Bach, Einstein, James Joyce en andere figuren die zich op een onnavolgbare bijdrage tot het mensdom mogen beroepen. En die bij dat alles uiterst bescheiden zijn gebleven. James Joyce werd in Dublin ooit eens aangeklampt door een bewonderaar die erop stond om de hand te mogen kussen waaraan Ulysses en Finnegans Wake waren ontsproten. “Mij best”, zei James, “maar je wil niet weten wat ik daarnet nog met die hand heb gedaan”.
Intussen zijn – godbetert – ook al voetballers tot de status van godenkind verheven. Ronaldo, Beckham, Zidane en Ronaldinho: godenkinderen ! Dan moeten die goden toch een bunch of ugly bastards zijn. Of de meerderheidsaandeelhouders van Nike en Adidas. Wat uiteindelijk op hetzelfde neerkomt: ugly bastards. Wat Ronaldinho betreft, blijf ik echter in dubio. Heb die gozer vorige zondag in Valencia zien pingelen. En is “iets uit het niets creëren” geen goddelijk prerogatief ? Moet je dit doelpunt eens bekijken. Voorwaar, ik zeg u: goddelijk.

Goddelijke Ronaldinho

Zalig zakendoen in Spanje

Heeft het iets met 11-m (aanslagen in Madrid) te maken, was het louter toeval of is het de ingebakken aard van de Spanjaarden ? Het openbaar vervoer in Spanje bleek vorige week eens te meer een oergezellige bedoening. Waar in onze metrostellen, trams of forensentreinen amper oogcontact wordt gezocht (ten bewijze, al die smachtende posts in de Humo-rubriek “Uitlaat”), heb je in Spanje bij wijze van spreken genoeg aan een korte metrorit om vrienden voor het leven te maken. De Spanjaarden horen je eerst Spaans en vervolgens Nederlands spreken, waarna ze onmiddellijk toenadering zoeken. “¿De dónde eres ? ¿Alemania ?” The shame of it neem je er met de glimlach bij. En voorkomend dat die Spanjaarden zijn ! Sta je nét iets te lang met een hulpeloze blik over het metroplan gebogen, of daar snellen je al enkele Spanjolen onbaatzuchtig te hulp. ¿Necesitas ayuda? Ben je zwanger, stokoud of slecht te been ? Hoe vol de wagon ook is, de zittende mensenmassa veert terstond recht en je hebt je zitje maar voor het uitkiezen. En wat te denken van de onderstaande boodschap, toevallig aangetroffen tegen een winkelpui in Altea ? Vrij vertaald: We openen wanneer we aankomen, we sluiten wanneer we weggaan. Wanneer je aanwaait en we zijn er niet, dan kloppen onze bioritmes even niet. Dat noem ik nu eens zalig zakendoen. Alhoewel: zou die boodschap mutatis mutandis niet misstaan op onze banken en postkantoren ?

Zalig zakendoen in Spanje 

Valencia, hipste stad aan de Middellandse Zee

Het zal hier de komende dagen griezelig rustig zijn. De onverlaat die hier af en toe wat onzin neerkwakt en vervolgens vertikt om hem op te ruimen, toeft tot en met maandag in Valencia, de bakermat van euh... de paëlla. Wat weinigen echter weten, is dat Valencia in de voorbije jaren - héél stiekem - tot de hipste stad aan de boorden van de Middellandse Zee is uitgegroeid. Niet in het minst dankzij Calatrava, een visionair architect die ook het Olympisch Stadion van Athene en, jawel, het nieuwe station van Luik onder handen heeft genomen (beide steden hikken nu tegen een gigantisch deficit aan). In Valencia werkte hij nog tegen bodemtarief, wat de stad voor een financieel debacle behoedde èn een reeks schitterende gebouwen opleverde. Valencia swingt en bruist, met de nodige afgunst in Barcelona en Madrid tot gevolg. En ook in het voetbal gooit CF Valencia hoge ogen. Spaans kampioen, Europees Bekerwinnaar. Wil het toch niet lukken, zeker, dat Valencia uitgerekend dit weekend tegen Barcelona de wei inmoet ! In deze tempel ! Onze tickets liggen al klaar...

Zo bouwen ze tegenwoordig overheidsgebouwen in Spanje. En wij moeten heelder dagen tegen die muffe Financietoren aankijken ! 

Het is leuk werken bij Gaia !

Voor de uitverkiezing van het citaat van de week had onze jury slechts twee minuten beraadslagingstijd nodig. Het lag bestorven in de mond van Michel Vandenbosch, frontman van Gaia en dierenliefhebber par excellence. Gelezen in Humo: "Ik kan geen vleeseters tongzoenen, omdat door hun mond lijken zijn gepasseerd." Dat is niet alleen goor, maar het ruikt ook naar fundamentalisme. Doet me onwillekeurig terugdenken aan die Nederlandse imam die halsstarrig weigerde om Rita Verdonk, Minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie, de hand te schudden. Maar ja, late bekeerlingen ontpoppen zich vaak tot de grootste fanatici. Zie ook Paulus, voordien Saulus en gedreven christenvervolger. En Michel ? Die schuimde in zijn jongere jaren menige steakkermis in zijn Beerselse biotoop af. Met een uitgesproken voorkeur voor bleu.

Nu blijkt uit verschillende lezersbrieven in Humo dat Gaia het niet zo nauw met de werknemersrechten neemt. Onbetaalde overuren, gedwongen maar onbezoldigd zaterdagwerk, camerabewaking op de werkvloer, een directrice die voortdurend kleinerende e-mailtjes rondstrooit en een schuimbekkende Vandenbosch wanneer het werk niet snel genoeg vordert. Onnodig te zeggen dat het personeelsverloop bij Gaia schrikbarend hoog is.

Kortom, wie brengt Michel aan zijn botte verstand dat werknemers ook mensen zijn ? En dat mensen tot de klasse van warmbloedige zoogdieren behoren en bijgevolg evenveel bescherming en respect verdienen als een dolgedraaide dolfijn in Brugge of een getergde koe in Wallonië ?

Moeilijkheidsgraad van deze missie: nét iets moeilijker dan Osama Bin Laden tot een bezoekje aan McDonald's bewegen, hem een Big Mac voorschotelen en hem vervolgens een tong met Michel laten draaien.

En hoe zit het met werknemersrechten ? 

Marla Ruzicka (1976-2005)

Ze was mooi, blond en Californisch. Baywatch-stuff. En amper 28 lentes jong toen ze in Bagdad bij een zelfmoordaanslag om het leven kwam, nu ongeveer twee weken geleden. In de Europese media is haar dood haast onopgemerkt voorbijgegaan, maar in de Verenigde Staten was ze een begrip. Marla Ruzicka. De luis in de pels van de Bush Administration. Een mensenrechtenactiviste die het buitenlandse beleid van haar vaderland zwaar op de korrel nam en niet te beroerd was om Colin Powell en Donald Rumsfeld op persconferenties de mond te snoeren. Ze had een gloeiende hekel aan de verbloemende term collateral damage en toog naar Afghanistan en Irak om namen en gezichten op die collateral damage te plakken. In Kaboel ging ze zelfs van deur tot deur om het menselijke leed, door Amerikaanse bommen veroorzaakt, in kaart te brengen. In Amerika dansen de neo-cons nu op haar graf, wat bij deze Amerikaanse blogger flink wat venijnige commentaar ontlokte. En ook Knack had deze week twee pagina’s veil voor een mooi eresaluut aan Marla Ruzicka.

Hoed af voor Marla Ruzicka. Een sterke vrouw.

Sterke vrouwen (2) 

Sophie Scholl (1921-1943)

Popie Ratzie was ooit lid van de Hitlerjugend. De kersverse kerkvader doet alvast géén moeite om dat te ontkennen, maar voegt er in één adem aan toe: “Het was van moeten.” Een antwoord dat ik prompt klasseer in de schuif waar ook “Wir haben es nicht gewußt" is ondergebracht. Deze week is het precies zestig jaar geleden dat het Beest van Berlijn zich voor de kop schoot (of zich laffelijk door Eva Braun voor de kop liet schieten) en dat Nazi-Duitsland zich eindelijk gewonnen gaf. Anno 2005 zijn onze Duitse broeders & zusters vreedzaam in de brede schoot der Europese volkeren opgenomen en hoeven we hen niet vaker dan nodig op hun bruine verleden aan te spreken. Maar wanneer zo’n pausfiguur nog maar eens dat bestofte excuus bovenhaalt, gaat mijn bloed aan de kook. Minstens vier miljoen Duitse jongens en meisjes ‘van arischen bloede’ hebben in 1933 resoluut geweigerd om tot de Hitlerjugend toe te treden. En in Duitse studentenmilieus was het verzet tegen de Nazi-dictatuur vóór en tijdens de oorlog ongemeen sterk. Een gegeven dat in de officiële geschiedschrijving pijnlijk onderbelicht is gebleven. Het studentenverzet in München was gekanaliseerd in de beweging “Die weiße Rose” waarvan Hans en Sophie Scholl de drijvende krachten waren. De Witte Roos verspreidde in het totaal zes vlugschriften met een vrij grote oplage (tot 10.000 stuks). Documenten die elke weldenkende mens mag en moet bovenhalen om voor eens en altijd met de “Wir haben es nicht gewußt” mythe af te rekenen. Dit citaat uit het tweede vlugschrift spreekt in dat verband boekdelen. Let wel: het dateert uit juni 1942, toen de Duitsers nog op alle fronten aan de winnende hand waren:

Nicht über die Judenfrage wollen wir in diesem Blatte schreiben, keine Verteidigungsrede verfassen - nein, nur als Beispiel wollen wir die Tatsache kurz anführen, die Tatsache, daß seit der Eroberung Polens dreihunderttausend Juden in diesem Land auf bestialischste Art ermordet worden sind. Hier sehen wir das fürchterlichste Verbrechen an der Würde des Menschen, ein Verbrechen, dem sich kein ähnliches in der ganzen Menschengeschichte an die Seite stellen kann. Auch die Juden sind doch Menschen - man mag sich zur Judenfrage stellen, wie man will -, und an Menschen wurde solches verübt. (...)

Op 18 februari 1943 liepen Hans en Sophie Scholl tegen de lamp. Op 22 februari 1943 werden ze, na een summiere zitting van het Volksgerichtshof, door de geduchte Nazi-rechter Freisler ter dood veroordeeld. Nog diezelfde dag volgde hun executie.

Een eerbetoon vanuit onverwachte hoek kwam uit de mond van Traudl Junge, de privé-secretaresse van de Führer die pas in 2002 overleed. “Wanneer ik in München het gedenkteken voor Sophie Scholl voorbij loop, overvalt me steeds opnieuw een diepe schaamte. Als Jugendliche hätten wir damals doch besser wissen müssen”. Zo zei ze letterlijk in een interview, volgend op de aftiteling van Der Untergang. Dat klinkt oneindig véél mooier èn eerlijker dan “Wir haben es nicht gewußt”.

Hoed af voor Sophie Scholl. Een sterke vrouw.

Sterke vrouwen (1)