Heer Bommel, voortaan verweesd... 

Heer van stand is heengegaan

In een recente column waarin Kees Van Kooten de lof bezong van Heinz Polzer, alias muziek- en taalvirtuoos Drs. P., stond deze zin te lezen: “Drs. P. behoort, precies als Harry Mulisch, Jef Geeraerts, Fons Rademakers en Hugo Claus, tot de raadselachtige, selecte groep mannen van wie iedereen zeker weet dat zij de honderd gaan halen”. Verdomme, Kees, waarom heb je Marten Toonder zo schandelijk over het hoofd gezien ! Nu is het te laat, want Marten Toonder heeft gisteren de ultieme stap gezet, op de gezegende leeftijd van 93 jaar.

Schitterende tekenaars hebben zelden schrijftalent, en begenadigde auteurs zijn meestal hopeloze grafici. Marten Toonder mag dan ook terecht een unicum heten. Zijn tekenwerk was griezelig perfect. Doordrongen van zin voor detail, gotische dreiging en ontwapenende romantiek. Zijn proza was stilistisch weergaloos. Doordesemd van onderkoelde humor, verrassende stijlfiguren en grappige woordvondsten. Marten Toonder heeft de Nederlandse taal onnoemelijk veel bijgebracht. Kommer en kwel, minkukel, een groot denkraam, zielknijper, verflodderen en bovenbaas: vandaag courante taalschat, maar ooit bedacht door Marten Toonder. En dan hebben we nog niets gezegd over dat heerlijke universum dat ie ons heeft nagelaten, bevolkt met hilarische en intussen legendarische figuren zoals Heer Bommel, Tom Poes, Markies de Cantecler, Juffrouw Doddel, Commissaris Bas, Ambtenaar Dorknoper en Burgemeester Dickerdack. Zelfs in Frankrijk lusten ze er pap van.

Door de jaren heen heb ik een flinke boekencollectie bijeengespaard die helaas niet al te best is gestructureerd. Nederlands bij Nederlands, Engels bij Engels, Duits bij Duits, Frans bij Frans, Spaans bij Spaans, Grieks bij Grieks, en ga zo maar door. Meer structuur is er niet in mijn boekenchaos. Of ja, misschien toch: jeugdliteratuur streng gescheiden van volwassenenliteratuur. Welnu, Marten Toonder is bij de volwassenenliteratuur gestald. Mocht ik een alfabetische rangschikking hebben, zou ie mooi tussen Tolstoi en Toynbee hebben geprijkt.

Stukje Toonder kijken en lezen ? Dit is de beginpagina van het verhaal “De Trullenhoedster”. En de beste website over Marten Toonder vindt u hier.

Nog eens mateloos bedankt, Marten, voor al die heerlijke uren van visueel en literair genot !

Jessica Stern: brains & beauty 

Véronique en Jessica

Het moet voor vele Belgen en zelfs Brusselaars even schrikken zijn geweest: onze hoofdstad blijkt zowaar een gouverneur te hebben ! Véronique Paulus du Châtelet, zo heet zij voluit, bekleedt dit hoge ambt al sinds 22 december 1998 en heeft in al die tijd amper of nooit het nieuws gehaald. Pleit voor haar als politica. Stille, bescheiden en intelligente werkster achter de coulissen, denk je dan, onvooringenomen. Viel dat even tegen, toen Véronique eerder deze week het journaal binnenduikelde met de onrustbarende tijding dat het Brusselse metronet absoluut niet op een terreuraanval is voorzien: te weinig camera’s en personeel, onvoldoende reddingsteams en ziekenhuisbedden, brandweer met ontoereikend materiaal… In feite kwam Véronique doodleuk vertellen dat ze in die zeven jaar gouverneurschap geen klap had uitgevoerd. Waarvoor is de gouverneur van Brussel onder meer bevoegd ? Voor de uitwerking, coördinatie en uitvoering van rampenplannen. James, snel ! Een brevet van onbekwaamheid voor madame ! En geef haar op weg naar buiten nog een flinke ezelsstamp onder haar bevallige derrière, want haar ondoordacht gekwek over de gebrekkige beveiliging van de Brusselse metro zou wel eens duist’re figuren met lange baarden op ideeën kunnen brengen, in België of waar dan ook. Nonsens, klinkt het unisono bij Verhofstadt en Dewael, er is geen reden om aan te nemen dat het risico op aanslagen in België is toegenomen. Jessica Stern, internationaal gerenommeerd terreurexperte van Harvard, is helaas een andere mening toegedaan. En wie haar geloofsbrieven doorneemt, moet wel gek zijn om die mening te negeren. In een interview met Humo nam zij deze week geen blad voor de mond:

Humo: “Is Brussel volgens u één van de doelwitten ?”
Stern: “Dat lijkt me logisch, aangezien de NAVO en de EU in Brussel gevestigd zijn. Het helpt ook niet dat extreem-rechts sterk staat in België, daardoor krijg je ook meer extremisme aan de andere kant.”

Jessica Stern werkt momenteel aan een boek over de rekrutering van jonge Europese allochtonen door Al-Qaeda, en met het oog daarop heeft zij in de voorbije maanden tientallen Nederlandse Marokkanen geïnterviewd. Ook hier zijn haar vaststellingen bepaald verontrustend:

“Van Marokkaanse Nederlanders heb ik gehoord dat het racisme behoorlijk verergerd is sinds de aanslagen in New York, zelfs nog vóór de moord op Theo Van Gogh. Tot 9/11 voelden ze zich Nederlanders, maar sindsdien worden ze door de autochtonen als Marokkanen bekeken. Het gevoel van verwarring en vernedering dat daaruit voortvloeit, is volgens mij de belangrijkste oorzaak voor het probleem in Europa: het maakt jongemannen rijp voor de jihad.”

We wachten vol spanning op dat boek. Koop in afwachting alvast haar vorige boek en, nu u toch op pad bent, de Humo van deze week, niet alleen voor dat sterke interview met Stern maar ook voor die degelijke reportage van Annemie Bulté en Jan Lippens: “Terreur in België: de Marokkaanse connectie”. Een geïnformeerd burger hoort tenslotte te weten door wie hij straks de lucht wordt ingeblazen.

Meer info over dit boek ? Klik op titel van onderstaande post !
 

In the name of God

Zolang godsdienstwaanzin blijft bestaan, aan welke kant ook, is het einde van de geweldspiraal nog niet in zicht. Ja, ja, u las het al in mijn vorige post. Vanwaar die herhalingsdrift ? Omdat ik zopas een schitterend essay van Polly Toynbee in The Guardian tot me heb genomen. Geen flauw idee of Polly in rechte of kromme lijn afstamt van de grote historicus Arnold J. Toynbee, maar ik zou niet graag het mikpunt van haar pen willen zijn. As sharp as a razorblade. De geduchte columniste bleek in haar bijdrage van vorige vrijdag (In the name of God) zowaar op één lijn met ondergetekende te zitten. Zij het in véél fraaiere bewoordingen. En in het Engels, bovendien. Maakt niet uit of u op dezelfde golflengte zit, maar dit stukje moet u beslist lezen. Al was het maar voor het beroezende effect van haar sublieme Engels.

The ghost is out of the bottle... (c) Steve Bell - The Guardian

De geest is uit de fles

De dag dat die vliegtuigen zich in de torens boorden, overheerste bij ons allemaal slechts één gevoel: zoals vroeger zal het nooit meer zijn. Niet alleen de Twin Towers klapten met een oorverdovend gedruis in elkaar, maar ook onze illusies van ongenaakbaarheid en veiligheid, hier in onze westerse steden.

Sindsdien: Casablanca, Bali, Madrid, Londen en Sharm-al-Sheikh. Hebben we die laffe aanslagen over onszelf afgeroepen ? José Luis Zapatero vond alvast van wel, en trok de Spaanse troepen onmiddellijk uit Irak terug. En Ken Livingstone, burgemeester van Londen, gaf blijk van véél politieke moed door het oorlogszuchtige beleid van Blair mee verantwoordelijk te stellen voor het bloedvergieten in de Underground.

Intussen staan de zenuwen in Londen gespannen als een veer, zeker na die tweede golf van aanslagen die gelukkig met een sisser afliep. Het eerste onschuldige slachtoffer van de psychose is al gevallen: eergisteren werd een jonge Braziliaan, die zich in de Londense metro iets té verdacht gedroeg, zonder pardon neergekogeld. Collateral damage at home. En niet alleen in Londen maar ook in andere West-Europese landen gaan stemmen op om drastische veiligheidsmaatregelen te nemen (lees ook: persoonlijke vrijheden in te perken) en moslimintegristen uit te wijzen.

Of het allemaal zoden aan de dijk zal zetten ? Bitter weinig. Het is zoals een sprinkhanenplaag met een schepnetje te lijf gaan. De geest is uit de fles, en zelfs Aladin krijgt hem er met geen geweld meer in. Las onlangs een boeiend interview met een gerenommeerd islamkenner (zijn naam doet er even niet toe), en welke weinig geruststellende woorden sprak die man onder meer ? Ik vat samen: stel dat de Palestijnen en Israëli’s elkaar morgen snikkend om de hals vallen en voortaan vreedzaam in een modelstaat coëxisteren, stel dat Irak overmorgen een verdraagzame democratie is zonder buitenlandse troepen, stel dat Afghanistan volgende week als een perfecte lekenstaat ontwaakt, stel dat we die allochtone hangjongeren in onze steden tegen volgende maand allemaal aan een job, een lief èn een huis hebben geholpen, zijn alle problemen dan van de baan, zoals zovelen halsstarrig blijven beweren ? Ze dwalen, die naïeve zielen: zolang godsdienstwaanzin blijft bestaan, aan welke kant ook, is het einde van de geweldspiraal nog niet in zicht. Als voorbeeld verwees de eminente islamkenner naar Saoudi-Arabië en die andere golfstaatjes, waar ze in olie en geld zwelgen maar desondanks bij een middeleeuwse interpretatie van de Koran blijven zweren. Waar kwam Osama Bin Laden weer vandaan ? En is (was) ie misschien een typevoorbeeld van een arme, verschopte, vernederde en gediscrimineerde allochtoon ? Welaan dan. En als voorbeeld verwijs ik naar die weirdo in het Amerikaanse congres die vorige week voorstelde om een atoombom op Mekka te droppen wanneer die kamelendrijvers zich niet koest zouden houden. Komaan zeg.

Intussen zijn ook Nederland, Italië en Denemarken als potentieel doelwit genoemd. En België ? Het is een illusie te denken dat Brussel, hoofdstad van EU en NAVO, géén potentieel doelwit zou zijn. Geen enkele plek op aarde is nog veilig, nu de Jihadstrijders een nieuwe en machtige bondgenoot hebben ontdekt. De moderne technologie. Goedkope vliegreizen, het Internet als propagandabuis en mobiele telefoontjes als ontstekingsmiddel. Zullen we die dan ook maar in één moeite verbieden, mijnheer Claes ?

Hoe kwalijk het ook zij, in voorheen weldenkende bevolkingslagen groeit het wantrouwen tegenover andere etnieën en religiën. De onderstaande foto, die ik bij de BBC heb weggeplukt, vat het voor mij perfect samen. Gone is the English Bobby, friendly, smiling and unarmed !

Het wantrouwen groeit... 

Harry Potter: uitgemolken hype 

Hype Hype Harry !

Daar is ie weer, Harry Potter. Samen met de bijbehorende hype die nu al zes jaar aansleept. Van boek naar film, en van film naar boek. Je wordt er doodmoe en terminaal radeloos van. De spanningsopbouw naar de officiële publicatiedatum van deel 6, Harry Potter and the Half-Blood Prince, was promotioneel van een onwereldse genialiteit: meldingen van verijdelde inbraakpogingen in drukkerijen, procedures in kort geding tegen boekhandels die het embargo dreigden te schenden, organisatie van nachtelijke verkoopsessies over de hele wereld. Ook meegenomen: het breed uitgesmeerde nieuws dat een Amerikaans jongetje het boek té vroeg in handen kreeg maar het vrijwillig terugbracht. Maar het volgende sloeg werkelijk alles: een Canadese supermarkt had per vergissing veertien exemplaren verkocht, waarna een rechtbank de veertien onbekende kopers verbood om het boek vóór zaterdag 16 juli om middernacht te openen… Voeg daarbij de Pauselijke veroordeling van Harry Potter, en JK Rowling kreeg het volgende wapenfeit op een gouden schaaltje aangereikt: het best verkochte boek op één dag in de hele wereldgeschiedenis.

Niet dat we JK Rowling haar waanzinnige succes mogen misgunnen. Verre van: dit paradigma van rags to riches heeft miljoenen kinderen weer aan het lezen gekregen. Alleen daarom al verdient ze een standbeeld. En toegegeven, die eerste boeken van Harry Potter kon ik zelf best pruimen. Ook al blonken ze niet écht uit in originaliteit. We hadden het allemaal al eens eerder gelezen, in al die kostschoolromannetjes, bij C.S. Lewis en vooral bij J.R.R. Tolkien. Op wie is Lord Voldemort geënt ? Die boze geest zonder lichaam ? Op Dark Lord Sauron, of course. De Dementors ? Slappe afkooksels van de Nazgûl oftewel de Black Riders. En zo kunnen we nog wel een poosje doorgaan.

Intussen is JK Rowling de al dan niet gewillige speelbal van uitgeverijen en filmmaatschappijen, wat haar inspiratie blijkbaar niet ten goede komt. BBC-journalist Darren Waters las vorige zaterdagnacht Harry Potter and the Half-Blood Prince in één ruk uit, en hij was er niet bepaald kapot van.

Neen, voor écht originele & ontwapenende kinderboeken moet je nog altijd bij Roald Dahl zijn. Een goede week geleden tickets gewonnen voor de avant-première van Charlie & The Chocolate Factory, van de immer burleske Tim Burton en met alwéér een weergaloze Johnny Depp in de hoofdrol. En nu ik het toch over intellectueel jatten heb: grote flarden uit de filmmuziek van Harry Potter lijken verdacht veel op de score van Edward Scissorhands. Van Tim Burton. Met Johnny Depp.

Er loopt wel een héél dunne lijn tussen plagiaat en intertekstualiteit/intermuzikaliteit.

Depp als Willy Wonka: weergaloos ! 

What it reads... 

De fascist, freudiaans geduid

Principes zijn principes: geen nazitronies op deze blog. Waarom Filip De Winter dan tóch de moeite van een topic waard ? Las vandaag in De Morgen iets over een studie van de KU Leuven over nationalisme, onder de inspirerende leiding van professor emeritus Leo Lagrou. Een greep uit diens hooggeleerde bevindingen: “Nationalisten compenseren hun gebrek aan persoonlijkheid.” Voorts: “Mensen die niet tevreden zijn met zichzelf, zijn duidelijk vaker nationalist dan mensen die dat wel zijn.” En ook: “Mensen die racistisch zijn, blijken bijvoorbeeld ook vaker problemen te hebben met andere minderheidsgroepen, zoals homoseksuelen.”

Ahum. Hopelijk heeft professor emeritus Leo Lagrou geen knieletsel opgelopen bij het intrappen van al die open deuren. Zijn bevindingen sloten echter wonderwel aan bij het verdict van het achtkoppige panel van Follow the Leader, een politiek debatprogramma van de Nederlandse Evangelische Omroep (EO) die ik meestal haastig wegzap. Vorige week één keer niet, want Filip De Winter was centrale gast. Filip’s praatjes vulden echter geen gaatjes, daar boven de Moerdijk: acht rode kaarten ! Het snoeiharde verdict: “U bent een salonracist. U leeft uw minderheidscomplex tegenover de Walen uit op andere minderheden”.

En hoe reageerde het Vlaams Belang op die pijnlijke afstraffing ? Neusknijpers aangebracht ? Dan kunt u nú veilig afdalen in de stinkende spelonken van het Vlaams Belang !

Kempenzoon met kloten aan zijn lijf ! 

Eine Boonen-Stange !

Bij Tom Boonen, het sympathieke spurtkanon uit de Kempen, passen vele superlatieven. Bloedsnel. Niets of niemand ontziend. Ontzagwekkend. Groots. Leep en geslepen. Voorts: goedlachs, guitig, schalks en olijk. En niet te ontkennen, met die strakke rennersbroekjes: groot geschapen. Bild Zeitung was dat uiteraard niet ontgaan. Die vod heeft nu eenmaal slechts één roeping: het opzwepen van de testosteron- en oestrogeenspiegel van onze oosterburen. “Grün ist so geil !” Laconieke reactie van Tom: “Ik kon er best mee lachen. En tuurlijk kan ik het ook niet helpen dat Jan Ullrich zo’n klein pietje heeft.”

Nooit meer feest op 11 juli...

Elf juli: dag van Europese rouw

Elf juli, Vlaamse feestdag. Opgeklopt, krampachtig en kunstmatig feestje. Oubollig tromgeroffel en nostalgisch-bruin vendelgezwaai. Holle toespraken over luxeprobleempjes in luilekkerland. Nog even, en de meeste Vlamingen eindigen als narcistische navelstaarders, zonder ruimer perspectief. Want laten we wel wezen: wat er op elf juli 1302 op de Groeningenkouter gebeurde, was een gelukkige toevalstreffer. Zevenhonderd en drie jaar geleden. Wat er op elf juli 1995 in Srebrenica gebeurde, was een kil beraamde massamoord op weerloze burgers. Uit etnisch-religieuze overwegingen. In onze achtertuin. Tien jaar geleden.

Elf juli 1302: een haveloze bende Bruggelingen en Kortrijkzanen hakken met meer geluk dan kunde een ruitercompagnie Fransen in de pan. Een nauwelijks waarneembare rimpeling in de maalstroom van de wereldgeschiedenis. Amper twee jaar later kregen de Vlamingen een ongelooflijke optater van de Fransen, maar daarover lees je niets in het Handboek der Vaderlandsche Geschiedenis.

Elf juli 1995: de Serviërs vermoorden meer dan 8.000 Bosnische mannen en adolescenten. Hadden ze maar geen moslim moeten zijn. Meteen de grootste massamoord in Europa na de infame Vernichtungslager van Adolf Hitler. In dat laatste geval konden de geallieerden weinig of niets ondernemen, in Srebrenica stonden de VN en de NAVO er met hun neus bovenop. Zoiets heet: schuld door verzuim.

Mag ik me dan op 11 juli 2005 even slecht voelen, ja ?

En ongerust, bovendien, wanneer zelfs bacon brain Bush toegeeft dat de mens deels verantwoordelijk is voor de klimaatwijziging. Dan is er écht wel stront aan de knikker. Wat tot dusver als schimmige beweringen, vage gissingen of wetenschappelijk onbewezen larie en apekool werd afgedaan, is nu spijkerhard bewezen door Brits journalist Mark Lynas die de hele aardkloot afreisde om facts van fiction te scheiden. Zijn onthutsende vaststellingen heeft hij onlangs gebundeld in het boek High Tide, bij de Arbeiderspers uitgegeven onder de titel “Het nieuwe weer”. Paradijselijke eilanden die onder de zeespiegel verdwijnen, in elkaar klappende huizen en bossen in Alaska en Siberië, zandstormen in China, verdwenen gletsjers en meren… Ondanks de globale opwarming krijg je er koude rillingen van. Ver van ons bed ? Lees even mee: “De skigebieden in de Alpen zullen over afzienbare tijd verdwenen zijn, en tegen 2025 zullen de Alpen nog slechts een kwart van hun oorspronkelijke ijsmassa overhouden.”

Geniet alvast van het zonnetje, deze week.

Londen na de bommen: waardig, sereen en verdraagzaam 

United we stand

Opvallende en ook wel opbeurende vaststelling: de nuchtere, flegmatische en haast stoïcijnse manier waarop de Londenaren de bomaanslagen incasseerden. Géén hysterie of heksenjachten, zoals in Nederland na de moord op Theo Van Gogh. Ook géén oververhitte media of provocerende sneren van politici richting moslims. Veeleer pleidooien voor kalmte, sereniteit, verdraagzaamheid en eenheid. De stormvloed aan reacties op de BBC-website was niet alleen ontroerend maar ook volkomen vrij van racistische oprispingen. Of Auntie Beeb al dan niet de censuurschaar hanteerde, doet er niet toe. Het is de brede onderstroom die telt. Uit de ingezonden stukken bij Het Laatste Nieuws, daarentegen, spreekt doorgaans alleen de onderbuik. En dat daar kwalijke gassen huizen, is bekend. Je mag van de Britten zeggen wat je wil: egocentrisch, anti-Europees, blind Atlantisch en bedroevend slecht in keuken en bed. Maar wanneer het erop aan komt, geldt er slechts één motto in Albion: united we stand ! Over huidskleur of religie wordt er dan niet meer geleuterd. De Britten staan dichter bij de multiculturele samenleving dan ze zelf beseffen.

Klerelijers

Waar ik wél een paar woorden aan vuil wil maken: die bonobo’s van beursanalisten (Pascal De Paepe, Paul D’Hoore) die ons in het ochtendnieuws - terwijl er nog warm bloed aan Londense rails kleeft – met enige bezorgdheid komen vertellen dat de beurskoersen een klap hebben gekregen. Dan verlang je plots hevig – en héél even maar - naar een tijdelijke invoering van de sharia hiertelande. Vijftig stokslagen elk ! En alle aandelen verbeurd verklaard ! Klerelijers.

Sin palabras - Without words (beeldbewerking & collage: MM)

A confederacy of dunces 

Circus maximus corruptionis

Niet Madrid, ook niet Parijs maar Londen zal de Olympische zomerspelen in 2012 organiseren. Tranen aan de Puerta del Sol, geweeklaag en getier voor het Parijse Hôtel de Ville. Vooral de Fransen voelden zich bij het klootje genomen. Want Parijs had zichzelf bij voorbaat als de grootste kanshebber uitgeroepen. Pierre de Coubertin, weet-u-wel, en l’incontournable grandeur gaullienne. Het werd opnieuw Waterloo tegen die dekselse Britten. De Fransen kwamen al snel met een verklaring aandraven: “De IOC-leden zijn gezwicht voor de agressieve en mediagenieke campagne van de Engelsen en bleken ongevoelig voor onze subtiele en discrete diplomatie”. Subtiele en discrete diplomatie. Ik kan het niet helpen, maar wanneer ik die woorden lees, hoor ik van alles en nog wat in het struikgewas ritselen.

Louter rationeel hadden de IOC-leden voor Madrid moeten gaan. In die stad moest nauwelijks nog in nieuwe infrastructuur worden geïnvesteerd. Het openbaar vervoer is er uitstekend, het weer valt er altijd mee en bovendien was het Madrileense project gebouwd op duurzaamheid en milieuvriendelijkheid (zonne-energie, zoveel mogelijk vervoer per fiets). Kortom, een charmant, sober en bescheiden project dat de organiserende stad achteraf niet met een financiële kater zou opzadelen, zoals dat bijvoorbeeld in Moskou, Atalanta en Athene wél het geval was.

Sober, bescheiden en betaalbaar. Daarmee moet je niet afkomen bij die bobo’s van het IOC die zich weinig aan sport gelegen laten maar die in de volgende disciplines kilo’s eremetaal zouden oogsten, mochten ze in het Olympische programma zijn opgenomen: zakkenvullerij, witwasserij, omkoperij en afpersing.

Wie zijn die IOC-leden eigenlijk ? Toegegeven, d’r zitten wel degelijk goedmenende en goudeerlijke lui in het IOC (naïeve kloten, zouden sommigen zeggen), en voorts enkele jonge Arabische prinsen. Voor het overige: een bende criminelen die elkaar de hand boven het hoofd houden en die hun bevoorrechte positie aan de vetpotten - via onbeschaamd nepotisme en uitgekiende hand- en spandiensten - ad aeternam weten te bestendigen.

Verantwoordelijk voor die knoeiboel: Juan Antonio Samaranch, van 1980 tot 2001 voorzitter van het IOC en notoir fascist. Het is tijdens zijn bewind dat het IOC tot een corrupte en zelfs criminele organisatie is verworden. En met het aantreden van witte ridder Jacques Rogge is daarin nauwelijks beterschap gekomen, blijkens een reportage van BBC-journalist Andrew Jennings die vorig jaar werd uitgezonden. In die reportage (Buying the Games) gaf Jennings zich undercover uit voor een lobbyist pro Londen, en in die hoedanigheid – en zwaaiend met dikke bundels pound notes - wist ie al snel een eerste IOC-lid te “paaien”. De Bulgaar Ivan Slavkov, crimineel van opleiding maar schoonzoon van de gewezen dictator Todor Zjivkov. Inderdaad, het is slechts één manier om in het IOC terecht te komen. Na de uitzending werd Slavkov pro forma tijdelijk geschorst. Pikant detail: Andrew Jennings bijt zich al jarenlang vast in het corrupte IOC, wat hem in 1994 een proces èn een veroordeling heeft opgeleverd. Waar ? In Lausanne. Uiteraard. Waarvoor ? Hij had beweerd dat (i) verschillende IOC-leden corrupt zijn, (ii) Samaranch een fascist is en (iii) Un Yong Kim, het Zuid-Koreaanse IOC-lid, een oplichter is. Punt (i) is intussen uitvoerig bewezen, over punt (ii) bestaat ook al geen twijfel meer en Un Yong Kim zit momenteel in de bajes wegens corruptie.

En wat heeft Jennings over onze Jacques te zeggen ? Ik citeer uit een interview, vorige maand in Deng gepubliceerd: “Ik denk niet dat Rogge een oneerlijk man is. Hij is ook niet corrupt of crimineel zoals Saramanch. In vergelijking met de Spanjaard is Rogge dus een vooruitgang. Maar hij doet niets om de dingen wezenlijk te veranderen. Niet alleen omdat hij een lafaard is, maar omdat hij naïef is en nog altijd niet snapt hoe de wereld in elkaar zit. De man heeft de wereldvreemde mentaliteit van een lid van een elitaire privé-club. Daar doen ze ook altijd alsof alle leden bijzonder respectabel zijn en nooit naast de pot plassen”.

Één kwalijk trekje heeft Jacques alvast wél van zijn voorganger geërfd. Nepotisme. Toen Samaranch de baan moest ruimen, benoemde hij nog snel zijn zoon Juan Antionio tot Spaans IOC-lid. En wie werd onlangs benoemd tot Belgisch delegatieleider voor de eerstkomende zomerspelen in Peking ? Philippe… Rogge. Intussen ook al lid van de raad van bestuur van het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité (BOIC).

Jacques Rogge is nog altijd in de running voor uitverkiezing als Grootste Belg. Dan vind ik Vanden Boeynants toch een betere keuze…

Welcome to Penny Lane ! 

Tight bastard

Hoe rijker, hoe pinniger. Van Queen Liz is geweten dat ze op recepties steevast de goedkoopste wijn schenkt die in heur sjofele koninkrijk te vinden is (Liebfraumilch, Aldi, 80 eurocent per fles). En onlangs stuurde ze een paleismedewerker op pad om een Apple iPod te gaan kopen. Met de uitdrukkelijke opdracht om van de prijs af te pingelen. Mean old bitch.

En zaterdag, tijdens het bekijken van Live 8 in Londen, vond één van mijn vriendinnen Paul McCartney “toch zo een vreselijk zuinig mondje hebben”.

Welnu, Macca is een vrek. Zijn eigen dochter noemt hem onverbloemd een gierige zak. En ook David Gilmour, de stille weldoener uit de vorige post, vindt Macca een scrooge van de eerste orde. “Zit op één miljard euro, een waanzinnige hoop geld waarmee hij niks kan aanvangen.” Meer venijn leest u hier.

Macca is behalve gierig ook bijzonder inhalig. In de shop van zijn officiële website kan je terecht voor allerhande prullaria die voor een gespierd bedrag over de virtuele toonbank gaan.

En terwijl ik dit schrijf, schiet me nog een andere anekdote te binnen. Herinnert u zich nog die videoclip van Mull of Kintyre, die draak waarmee The Wings eind jaren 70 de hitlijsten èn onze trommelvliezen teisterden ? In die clip trok Zijne Meligheid een blik doedelzakspelers open, om daarna diezelfde bagpipers een kloot af te trekken. Die jongens hebben nooit één penny gezien. De eer om in zijn clip te mogen figureren, vond onze Sir ruim voldoende beloning.

En nu ik eraan denk: McCartney heeft ooit een duet met Michael Jackson gezongen ! The horror, the horror ! Hoe het nummer heette, weet ik niet meer. Wilde gok: She is mine. Hoe klef ook, de kassa’s rinkelden oorverdovend.

Penny Lane klinkt plots wel héél anders.

David Gilmour: een heer van stand 

David Gilmour, een fijn heerschap

We mogen voldaan terugblikken op een zeldzaam fijnproeversweekend. Ik weet niet wat u ervan gebakken hebt, maar zelf heb ik culinair, muzikaal en sportief in ijle regionen getoefd. En voor al dat lekkers, amper de deur uit gemoeten. Culinair: een zaterdagavondetentje met enkele goede vrienden. Sportief: de Wimbledon-finales en de Tour de France vanuit de luie stoel. En muzikaal: te veel om op te noemen. Het sfeerrijke stadsfestival Couleur Café, integraal & live beluisterd via de jonge en hippe stadszender FM Brussel. Voorts wat losse flarden opgevangen van Rock Werchter. En, natuurlijk, hét evenement waar je zelfs in Timbuktu niet naast kijken of luisteren kon: Live 8, die verbluffende aaneenschakeling van megaconcerten van Tokio tot Philadelphia. We hebben weer eens geschiedenis mogen aanschouwen, dacht ik bij mezelf, in een zeldzame opwelling van tomeloze naïviteit.

In mijn werkruimte klaterde Couleur Café uit acht luidsprekers. Zap Mama ! Arno ! Orishas ! Mojito ! En in de zitkamer, de TV loeihard afgestemd op Hyde Park. Ja, d’r is hier flink wat heup gewiegd en ass geshaket tijdens het afwassen, stofzuigen, kokerellen, internetten en krantenlezen. De schade bleef al bij al beperkt: één confituurpot, één oude vaas en één jaap in de vinger. Tussendoor, wanneer de zoveelste wereldact het podium besteeg, gingen we er met z’n allen even voor zitten. U2 (goed, zoals gewoonlijk, maar net iets te drammerig), Coldplay (leuk doorslagje van U2, alleen dat drammerige ontbreekt er nog aan), REM (prachtig), Annie Lennox (hemels), Madonna (adembenemend)… Stemvaste heren en dames op leeftijd en van stand, die al die playback-troela’s een stevig poepje lieten ruiken. Wat die del van een Mariah Carey in Londen kwam uitvreten, is me nog altijd een raadsel. Met Saint Bob in de koffer gedoken om de affiche te halen ? Herinner me dat ze ooit op het Gala van de Gouden Schoen was genood, en hoe Dirk Abrams ongegeneerd in haar decolleté stond te kwijlen. Koen Meulenaere, Knack-columnist en bijgevolg een volslagen leek waar het populaire muziek betreft, was als van de hand Gods geslagen. “Wie was dat lelijk mens ? Zong nog slechter dan ze gekleed was !” Geef hem maar eens ongelijk. Na die korte inzinking, op naar het volgende hoogtepunt: Joss Stone, achttien jaar en op het eerste gezicht een dartele en blootsvoetse bosnimf… Van het bloemenmeisje bleef bitter weinig over toen ze haar scheur opentrok: een doorzopen en doorrookte stem die Joe Cocker prompt tot Wiener Sängerknabe degradeerde.

Intussen was ten onzent het dessert allang gepasseerd, maar in Londen zat iedereen nog reikhalzend op het toetje te wachten. En wat voor één: de historische reünie van Pink Floyd. David Gilmour en Roger Waters, na 23 jaar voor het eerst weer samen op de bühne. Toen de krasse knarren van Floyd het voor bekeken hielden, was al het voorgaande herleid tot… vederlicht variété ! De nummers die Pink Floyd ten gehore bracht, waren na 30 jaar nog geen spatje gedateerd (Money, Wish You Were Here, Breathe en het beklemmende Comfortably Numb). IJzersterke composities, indringende teksten en technisch-muzikaal de perfectie benaderend. Met alle respect voor U2, maar Pink Floyd bleek zaterdag eens te meer a league of their own… Daar kon zelfs Macca niets aan veranderen, met zijn ellenlange outro (“la la la la la la la lalaaaa, hey Jude….”). Vergelijk het met een literair evenement waar eerst Herman Brusselmans, vervolgens Ronald Giphart, daarna Harry Mulisch en ten slotte Miguel de Cervantes uit eigen werk komen voorlezen. Van die grootteorde, ja. Subjectief gewauwel van een die-hard fan ? Dan mag u de BBC voor één keer een bende subjectieve wauwelaars noemen.

Maar eigenlijk was David Gilmour de topic van deze post. In de voorbije decennia slapend rijk geworden, alleen al met de royalty's op The Dark Side of The Moon. De man spendeert echter fortuinen aan liefdadigheid, zij het buiten de spotlights. In tegenstelling tot die mediageile tafelspringers à la Bob Geldof, Bono en Elton John. David verkocht enkele jaren geleden zijn riante woning in hartje Londen voor 5 miljoen euro en schonk het bedrag integraal aan een vereniging die zich over daklozen in Londen ontfermt. Akkoord, het is makkelijk weggeven wanneer je sowieso teveel hebt (n’est ce pas, Bill Gates ?), maar zoiets in alle stilte doen, zonder er een publicitair slaatje uit te slaan, dat is weinigen gegeven. En wanneer die wilde weldoener de mensheid dan nog zoveel heerlijke gitaarriffs heeft nagelaten, dan kan je alleen maar prevelen: thanks, David !

Na die eerdere crossover naar de literatuur, nog ééntje. Om het af te leren. Naar de schilderkunst, dit keer. Time, één van de sterkste nummers op de onovertroffen concept-LP “The Dark Side of The Moon”, eindigt als volgt:

Home, home again
I like to be here when I can
And when I come home cold and tired
It’s good to warm my bones beside the fire
Far away across the field
The tolling of the iron bell
Calls the faithful to their knees
To hear the softly spoken magic spells.

David Gilmour en Roger Waters studeerden af aan het Cambridge College of Arts and Technology. Ik verwed er mijn eerste persing van The Dark Side op dat dit pareltje van Jean Millet hen niet onbekend was.

The tolling of the iron bell... 

De kluit, en hoe hem te belazeren... 

Belazerde kluiten

Een paar dagen geleden had ik al uitvoerig de lof bezongen van de vrijgemaakte markt, en hoe die onze energierekeningen in vederlichte vodjes heeft veranderd. Het houdt echter niet op: de zegeningen van de vrije markt blijven als manna over ons neerdalen.

Deze week ging telefoonoperator (!) Belgacom met digitale televisie van start. Met vijfenvijftig kanalen in de aanbieding, maar voorlopig géén VTM, Kanaal 2, VT4, Jim TV, MTV of RTBf. Op die laatstgenoemde zender na, zowat de meest populaire zenders in Vlaanderen. Komt daarbij dat je BelgacomTV alleen via een ADSL-verbinding kan bekijken. Heb je die nog niet, en ben je kluit genoeg om je door Belgacom te laten belazeren ? Dan zal je dit bedrag moeten bijeenharken: 99 euro (modem) + 129 euro (installatiekosten) + 59 euro (activeringskosten). Maakt samen 287 euro. Enne… vergeet vooral niet je maandabonnement voor de Internet-verbinding (± 40 euro) te betalen.

En wat tovert Belgacom in ruil daarvoor – en in het beste geval – op je scherm ? Een mikmak van schokkerige beelden, veroorzaakt door de beperkte bandbreedte van de huidige ADSL-technologie. Gelijktijdig twee TV-toestellen aankoppelen, vergeet het maar. En wie op het Internet wil, terwijl een andere huisgenoot voor de treurbuis uitgezakt zit, zal zich met een slakkengangetje op de information highway tevreden moeten stellen. Ongemakken die Belgacom strategisch verzwijgt maar die elders breed worden uitgesmeerd. Om de argeloze Belg alsnog over de streep te trekken, speelt Belgacom de troef van het voetbalcontract uit: alleen bij ons krijg je de topwedstrijden uit de Belgische competitie voorgeschoteld ! Een culinair bedroevend wapenfeitje waarvoor Belgacom 36 miljoen euro per seizoen veil heeft, maar waarvoor ik royaal pas. Wil ik op een onbewaakt moment een bende potstampers aan het werk zien, kom ik voor 2 euro aan mijn trekken bij de Koninklijke Hogerop Huizingen, op een steenworp van mijn stulp, in drie dimensies en in surround sound. Eat that, Belgacom !

Telenet, die andere haai in de Belgische telecomzee, moet qua kluitenbelazerij beslist niet onderdoen voor onze gevestigde operator. Ook Telenet is digitaal gegaan, en om de consument te dwangvoeden met haar uitgebreide menu van digitale kommer en kwel, heeft de onderneming eenzijdig besloten om het analoge zenderaanbod via de kabel drastisch in te perken. Zonder de contractueel bedongen tariefvermindering door te rekenen. Kortom, al het lekkers zal voortaan schuilgaan achter een decoder waarvoor natuurlijk extra moet betaald. Ergst van al: de gemeentelijke aandeelhouders van Telenet (onze verkozenen) vinden het allemaal prima kunnen.

Ach ja, we worden voortdurend belazerd waar we bij staan. In Nederland wil de NS haar reizigers een verzekering tegen vertragingen opsolferen. Krijg nou de klere ! Bestaat er nog iets zoals productaansprakelijkheid ?

En voor fijne belazerij op kleinere schaal moet u hier wezen. Volgens mijn bescheiden inzicht zijn hier de verkeerde personen aangepakt. Verdienen pek en veren: die wiskundeleraar die zijn computer niet eens kon beveiligen. Die zielige strebers van ouders die het ongehoord vonden dat hun zoon/dochter vooraf weet van de examenvragen had. Die wereldvreemde ouders die vonden dat hun zoon/dochter gewoon recht had op vroegtijdige inzage van de examenvragen. En vooral: die twee sukkels van scholieren die de examenvragen vooraf kregen doorgespeeld, maar desondanks voor het proefwerk zakten. How low can you get ?