"Der Kapitalist" by Georg Grosz

Merchant wankers

Het is economisch wel oerend hard gegaan, de voorbije vijf jaar. Eerst de euro door onze strot geramd, en vervolgens alles wat niet te zwaar of te heet was, genadeloos geliberaliseerd ! Het zou allemaal beter, efficiënter, transparanter en vooral goedkoper worden, orakelden enkele krijtstreeppakken in Brussel.

Toegegeven, ik ben nooit een kei in rekenen geweest, maar ik pieker me nu al jaren suf over die gapende afgronden in mijn portefeuille die ik steevast aantref na een bescheiden bezoekje aan de dichtstbijzijnde supermarkt. Karretje karig gevuld, beursje grondig geplunderd. Is die euro dan toch geen zegen maar een gesel gebleken ?

In Duitsland noemen ze hem al Teuro. In Griekenland woeden er momenteel hevige debatten over de schandalige levensduurte die de euro heeft aangewakkerd. In Nederland hebben studies uitgewezen dat alle prijzen in vijf jaar tijd spectaculair zijn gestegen, terwijl de gemiddelde lonen die opwaartse spiraal nauwelijks of niet konden bijbenen. In Spanje, Ierland, Nederland, Frankrijk en Groot-Brittannië rijzen de vastgoedprijzen derwijze de pan uit dat zelfs hardwerkende tweeverdieners zich geen behoorlijk huis of appartement meer kunnen veroorloven. Een verontrustende trend die zich stilaan ook in België doorzet. Het verbaast dan ook niet dat één of andere Italiaanse minister onlangs voor de herinvoering van de lire pleitte. Des duivels, die euro !

Quatsch, aldus gouverneurs van nationale banken, Europese commissarissen, merchant bankers, financieel analisten en beursgoeroes van diverse pluimage. Allemaal perceptie ! De euro zit er voor niets tussen.

Die quatsch hoort u zeker niet te pikken van dat slag volk. Lui die hun boodschappen door een Filippijnse meid laten doen, dagelijks uitgebreid en niet zelden op andermans kosten in driesterrenrestaurants tafelen en de prijs van een brood rond 50 eurocent situeren. En die uiteindelijk slechts één stresspiek per maand kennen: het tijdig indienen van hun vette onkostennota’s ! Merchant wankers.

We vergissen ons schromelijk van schietschijf. Het is niet zozeer die euro die ons parten speelt. Een duurzaam verenigd en vreedzaam Europa kan nu eenmaal niet zonder eenheidsmunt. Voortaan geen kwaad woord meer over die euro. Wat jaagt de modale Europeaan dan wél op kosten ? En wat doet de werklozenrijen aanzwellen ? Een heidense combinatie van liberaliseringswoede en blinde winsthonger. Slechts twee voorbeelden: Fortis en onze elektriciteits- en gasrekening.

Fortis boekte over het eerste kwartaal van 2005 een recordwinst van 1,49 miljard euro. Een nauwelijks te bevatten bedrag. En toch zullen er tussen nu en 2009 2.200 voltijdse banen bij de Belgisch-Nederlandse bankverzekeraar sneuvelen. ¿Qué? “Deze kostenbesparingen passen in de ambitie van Fortis om jaarlijks de nettowinst met minstens 10% te verhogen en de royale dividendpolitiek voort te zetten” (De Standaard, 25 juni 2005). Een brutaal staaltje van amorele en zelfs immorele winsthonger.

Na de vrijmaking van de elektriciteits- en gasmarkt zouden u en ik goedkopere energierekeningen in onze bus horen ploffen. Ha ! In België hebben we in het voorbije jaar nog nooit zoveel voor onze stroom en verwarming betaald. Dat heeft een beetje te maken met de gestegen brandstofprijzen. Het is deels de schuld van Electrabel, een onderneming die de energiemarkt listig en stalinistisch blijft beheersen. Maar het is vooral te wijten aan onze schraapzuchtige nationale, gewestelijke en lokale overheden die met de liberalisering van de energiemarkt een hoop poen dreigden mis te lopen en die te elfder ure en in allerhaast elfendertig nieuwe energietaksen en -heffingen uitvaardigden. Bekijk uw laatste energierekening maar eens. Een toonbeeld van transparantie, en bezwaard met taksen en heffingen allerhand !

Ondanks al die economische kommer en kwel zijn en blijven Belgen en Nederlanders shiny happy people ! Houden zo !

Cassons les préjugés ! Alle vooroordelen overboord !

Luie Walen

Ik beken. Ik ben een BV. Geen bekende maar een bevoorrechte Vlaming. Woon op een zucht van Brussel. Een unieke en bruisende stad. De enige wereldstad in de Lage Landen (sorry A’pen en A’dam). La capitale du surréel, zo treffend bezongen door Jaune Toujours. En onmiddellijk ten zuiden van mijn optrekje wenkt de taalgrens. Eens die overschreden, waan je je in het buitenland. Niets refereert er nog aan Vlaanderen. Precies daarom ben ik een overtuigde Belg, wars van welk separatisme ook. Een buitenland in eigen land, dat horen we dood te knuffelen.

Walloon-bashing is dan ook niet aan mij besteed. Transfers van Vlaanderen naar Wallonië ? So what ? In Frankrijk, Spanje en Duitsland springen rijkere regio’s armlastige gebieden ook bij. Idem dito binnen de Europese Unie. Sleutelwoord: solidariteit. Die flauwe stunt van de Nieuwe Vlaamse Alliantie (N-VA), die vorige lente met twaalf vrachtwagens nepgeld naar Strépy toog, vond ik dan ook uitermate ongepast en hoogst beledigend voor onze Waalse broeders & zusters. Structurele werkloosheid kunnen ook zij niet verhelpen. En wat wanneer dat structurele spook straks door Limburg waart, ondanks Steve Stevaert ? Knippen wij dan ook onze solidariteitsbanden met Limburg door ? Deze en vele andere vragen werden deze week opgeworpen in Télémoustique, het Franstalige zusterblad van Humo dat qua kwaliteit en diepgang helaas niet aan het gewezen lijfblad van Guy Mortier kan tippen. Niettemin: food for thought. Kopen, dat magazine !

Wat ik ergens grappig vind, en wat blijkbaar nog niemand heeft opgemerkt: al die Walenvreters aan Vlaamse kant luisteren naar oervlaamse namen zoals Anciaux, Bourgeois, Borginon, Leterme & tutti quanti. In het vijandige kamp treffen (troffen) we aan: Cools, Spitaels, Onkelinx en Van Cauwenberghe. Komaan zeg, even serieus. Anno 2005 hebben we samen wel andere katten te geselen.

Het Geheim van de Romein: lichte ballen ! 

Gestoofde hersentjes

Vele ontdekkingen die de loop der geschiedenis hebben beïnvloed en zelfs bepaald, werden per abuis of bij toeval gedaan. Eureka, jubelde Archimedes in bad. Ai, riep Newton onder de appelboom. En gisteren ontwarde mijn tienerdochter, puffend onder de koperen ploert, een eeuwenlang bewaard raadsel: het hoe en waarom van de onoverwinnelijke status der Romeinse legioenen. Het geheim lag besloten in deze zin: “Milites Romani bene pugnant, quod pila eorum brevia et levia sunt.” Die zij gezwind als volgt vertaalde: “De Romeinse soldaten vechten zo goed omdat hun ballen kort en licht zijn.” Tien minuten later, na het uitdeuken van mijn middenrif, kon ik haar aan het verstand brengen dat het hier de meervoudsvorm van pilum (speer) betrof, en niet het vrouwelijke enkelvoud pila (bal, nog altijd aanwezig in het Spaanse pelota. Wat dan weer wél kloot betekent. Maar dat volledig terzijde).

Het is inderdaad geen lachertje, blokken in die genadeloze hitte die zich momenteel over de lage landen heeft gedrapeerd. Gestoofde hersentjes maken soms vreemde kronkels. Voeg daarbij een flinke scheut stress en een kwistige dosis faalangst, en je hebt het ideale recept voor hilarische examenblunders, zoals er tegenwoordig elke dag in De Morgen te lezen staan (bladeren naar pagina 2).

Ook in De Morgen gelezen, tijdens het voorbije zomerse weekend: een lekker weghappend stukje over een stilaan uitdovend fenomeen. Mondelinge examens aan de Universiteit. Klamme handjes, knikkende knieën, onwennige jongens in véél te grote pakken, pruilende studentinnetjes met duizelingwekkende decolletés en ultrakorte rokjes, nu eens likkebaardende en dan weer cynische profs. Of likkebaardend èn cynisch, zoals die Leuvense prof die, geconfronteerd met een openhartige studente, de volgende historische woorden liet optekenen: “Juffrouw, ik zie er twee, u krijgt een twee. U mag nú gaan.” Sappige folklore die intussen de baan heeft moeten ruimen voor gortdroge multiple choice proeven die door nuancevrije computers worden verbeterd.

Hoe dan ook, ons taalonderwijs staat als een huis. Overal ter wereld genieten we bijval voor onze indrukwekkende talenkennis. Toch zijn de eerste tekenen van verval zichtbaar: de kennis van het Frans en Duits slinkt schrikbarend bij de Vlaamse jongeren. En dat we niet té hoog van de toren moeten blazen, bewees Leen Demaré, die irritante kakeltante van Radio Donna met een eigen column in Zone 02, het gratis stadsmagazine voor Brussel. In die column (Citywatcher) pochte Leen onvertogen over (a) haar talenkennis en (b) haar kennissenkring. Tot (a) behoort het Frans, tot (b) de in Cannes gelauwerde broertjes Dardenne. Ter attentie van die laatsten schreef Leen zonder verpinken: “Je vous remercie d’avoir gagner la Palme d’Or”. Nou moe.

Maar ook in het Engels slaan sommige Vlamen af en toe een modderfiguur. Wie herinnert zich niet die strijdvaardige kreet van Flup Dewinter, VB-voorman, na het vernietigende arrest van het Gentse Hof van Beroep ? Zijn partij was daarnet buiten de wet gesteld, maar Flup kon het niet deren. “You ain’t see nothing yet !” Flup moet in de jaren 70 stront in de oren hebben gehad bij het beluisteren van die zomerhit van Bachman Turner Overdrive. Hardnekkige stront, want vijftien jaar later nam Ronald Reagan diezelfde kreet correct over, maar flapdrol Flup pikte het alwéér niet op. En dat de achterban van die poldernazi hem niet alleen doctrinair maar ook linguïstisch even beaat als klakkeloos volgt, mag hieruit blijken.

De prijs voor de kwalijkst riekende taalveest gaat deze week echter volkomen verdiend naar de VLD van Bartje Somers. Die riep 16 juni uit tot “Fair Taks Day”. In drie woorden zowel het Nederlands als het Engels aangeschoten. Als dat geen jachttrofee verdient, weet ik het ook niet meer.

Opsporing dringend verzocht: Nonkel Van Grauwel ! 

Nonkel Van Grauwel

Justice acts in mysterious ways. Zeker in de Verenigde Staten waar je met macht, geld en populariteit alles en iedereen kan (om)kopen. Remember O.J. Simpson, ondanks een verpletterende bewijslast door een batterij procedurepleiters van de stoel gered. En nu ook Wacko Jackson over de hele lijn vrijgepleit, al had ie zelf in een BBC-documentaire toegegeven dat ie regelmatig het bed met kinderen deelde. Creep.

Nu ja, à chacun son paradis en iedereen zijn seksuele aberratie. Volgens Edmund Blackadder doen Fransen het zelfs met de gootsteen, als die maar de moeite neemt om een tutu te omgorden. En in Mallorca werd enkele dagen geleden een jonge Duitse toeriste aangerand door een botergeile… ezel ! De hitsige onevenhoevige had kort voordien bot gevangen bij enkele schapen die met een welgemikte ezelsstamp naar het hiernamaals werden verwezen. Iets later kreeg ie die voorbij huppelende Heidi in de smiezen. Waarom het rolpatroon voor één keer niet omgedraaid, moet Chupito hebben gedacht, en haar even bestijgen ? Sjonge, wat hadden Bild Zeitung en Het Laatste Nieuws weer een vette kluif aan dit – toegegeven, niet alledaagse – non-event.

Nog even terug naar die Wacko. Kindjes en warme bedjes. Doet dat geen belletje rinkelen ? Nonkel Van Grauwel ! Er zijn nooit beelden van die engerd publiekelijk verspreid, maar na een uitvoerige stemanalyse hebben onze forensische specialisten de bovenstaande robotfoto samengesteld. Luister even mee en oordeel zelf. Does the picture fit ?

Dikke trol blijft in zijn hol !

Boule de suif

Even de onderbuik bespelen. Stel: u kent de bovenstaande vetklomp van haar noch pluim. Tip: politicus. Welke spontane associaties wellen er plots in u op ? Vetpotten ! Corruptie ! Zelfbediening ! Vriendjespolitiek ! List, bedrog en achterklap !

Akkoord, een kwalijke vorm van karaktermoord, zoals wel vaker gepleegd in The Sun of Bild Zeitung. Maar voor André Flahaut, Belgisch Minister van Defensie, moeten we helaas over de hele lijn schuldig pleiten.

Gisteren eiste een verontwaardigde oppositie in het Belgische Parlement het onmiddellijke ontslag van Karel De Gucht wegens diens beledigende uitspraken aan het adres van Balkenende. Een verschoonbare en zelfs grappige uitschuiver, vergeleken bij de onkunde, hypocrisie, wanpraktijken en malversaties die Flahaut intussen op zijn kerfstok heeft.

Als bovenbaas van het Belgische speelgoedlegertje zit Flahaut op een ongelooflijke hoop poen. Geld dat ie echter uitermate klunzig en laakbaar besteedt. Tel daarbij een aantal beslissingen die nog minder richtinggevoel hebben dan een ladderzatte olifant op rolschaatsen, en je blijft verbaasd achter met die éne priemende vraag: waarom hebben ze dat onbenullig stuk vreten nog niet uit het venster gezwierd ?

Voor een gedetailleerde schildering van Flahaut’s wondere waanwereld is de hier toebemeten ruimte véél te krap. Ik hou het op enkele uitschieters uit recente tijden.

Militair ziekenhuis Brussel, ooit internationaal gerenommeerd voor de behandeling van brandwonden. Dokter Jean Pirson, een beschermeling van Flahaut die volgens de medische raad “een zware ethische fout” beging bij de behandeling van een zwaarverbrande patiënt, wordt niet gestraft maar bevorderd. De directie, die op het ontslag van Pirson had aangedrongen, krijgt de bons. Het ziekenhuis ligt sindsdien op apegapen.

Oorlog in Irak. Flahaut schoffeert de Amerikanen en noemt hen vlakaf oorlogsmisdadigers. Onze brutale trol predikt wereldwijd vrede maar laat oogluikend toe hoe tonnen Amerikaans oorlogstuig via Antwerpen richting Irak worden versluisd. En terzelfder tijd zorgt hij - samen met kobold Louis Michel - ervoor dat wapenfabriek FN (Luik) mitrailleurs aan Nepal mag leveren, een land in volle burgeroorlog.

Besparingen: Flahaut schrapt 11 van de 30 buitenlandse posten van militaire attachés. Bijltjesdag voor Berlijn, Londen, Parijs, Madrid en andere hoofdsteden van belangrijke NAVO-partners. Exotische maar strategisch volstrekt onbenullige locaties zoals Hanoi, Honolulu, Kaapstad of Cairo blijven behouden. “Flahaut sluit een aantal cruciale militaire kanalen met onze EU-buurlanden, terwijl hij compleet onzinnige posten openhoudt om naar die landen te kunnen reizen”, klonk het destijds misnoegd binnen het leger en de Belgische diplomatie.

Aankoop legermaterieel: Flahaut wil nieuwe pantservoertuigen mordicus uitrusten met 90 mm kanonnen. Een kaliber waarmee je hooguit een Ardeens everzwijn neerlegt. Tegen moderne gevechtstanks even doelmatig als pijl en boog. Met die beslissing zondigt Flahaut bovendien tegen de ongeschreven NAVO-regel dat alle tanks of pantservoertuigen over 105 of 120 mm kanonnen moeten beschikken. Maar ja, de betrokken 90 mm spuit wordt enkel geproduceerd door CMI, een Waals bedrijf. En de bijbehorende granaten vind je alleen bij Mécar, een onderneming in de buurt van Nijvel, toevallig de electorale thuisbasis van Flahaut. Twee ondernemingen met een monopoliepositie, en dan voel je het al aan je theewater: die aanbesteding voor dat nutteloze wapentuig zal weer eens waanzinnig duur uitvallen.

Als klap op de vuurpijl kregen we gisteren dit over onze verbouwereerde hoofden gekieperd. Dure en vergeefse processen, met uw en mijn belastinggeld gevoerd, en alleen maar om een zittend ambtenaar te wippen ten voordele van een politiek vriendje. Pas nadat Flahaut er 350.000 euro èn een Audi A6 bovenop gooide, wilde de man wijken. Wilt u nóg meer schaamteloos cynisme ? Flahaut zoekt nu een besparingspost van 350.000 euro binnen het leger.

Een beschaafde democratie had allang met zo iemand afgerekend. Denk maar even terug aan Scharping of Michael Heseltine. Niet zo in België. De trol blijft rustig in zijn hol. Ontslag is niet aan de orde.

Na al dat steriele gekissebis over ééntalige kiesdistricten, waarom België niet tot één kiesdistrict omgevormd ? Die trol spreekt uit ons aller naam en stinkt vreselijk uit zijn bek. Niet meer dan normaal dat ook Brusselaars en Vlamingen hem voorgoed het zwijgen mogen opleggen.

Een schaamte die u hopelijk bespaard is gebleven...

Surreële droogtebeelden in Spanje

Stefke Stuwdam

Franco, voluit Francisco Paulino Hermenegildo Teódulo Franco y Bahamonde Salgado Pardo maar El Caudillo of El Generalísimo voor de vrienden, had bij leven een grappige bijnaam. Paco Pantano. Het zat zó: Franco was als de dood voor waterschaarste. En terecht: water is in Spanje vloeibaar goud. Dus liet hij op alle rivieren in Spanje reusachtige stuwdammen bouwen. En zoals het een niet-verlicht despoot betaamt, was hij niet te beroerd om voor de bouw ervan hele dorpen te evacueren. Er ging geen maand voorbij, of Franco nam ergens wel een stuwdam officieel in gebruik. In die dagen was televisie nog geen gemeengoed en waren de Spanjaarden voor nieuwsfeiten aangewezen op de wekelijkse (propaganda)beelden in de buurtcinema. Waar ze die pipo om de haverklap nóg maar eens over een nieuwe stuwdam zagen paraderen. Dan is zo’n bijnaam snel verdiend. Paco Pantano. Stefke Stuwdam.

Wie ooit Spanje heeft overvlogen, zal ze wel hebben opgemerkt, al die fraaie groenblauwe vlekken in het roestbruine landschap. Maar wie deze zomer naar Spanje of Portugal trekt, neemt best wat extra water mee. Het Iberische schiereiland kreunt momenteel onder de ergste droogte sinds 60 jaar. Na de koudste winter sinds mensenheugenis. De Spaanse stuwmeren staan intussen zo goed als leeg, wat hier en daar surreële beelden oplevert (zie foto hierboven). En de zomer moet nog beginnen… Elders al eens gelezen dat er ooit oorlogen om water zullen worden gevoerd. In Spanje zijn ze er niet ver vandaan: de landbouwers, die voor besproeiing en irrigatie enorme massa’s water verzetten, vervloeken al die rijke toeristen aan de costa’s met hun golfterreinen en zwembaden. Het zuidoosten (Murcia, Alicante en Valencia, samen "la huerta de España" of de tuin van Spanje) verguist het noorden, en meer bepaald Catalonië dat geen Ebro-water wil doorsluizen via het megalomane plan hidrológico van Aznar dat intussen wijselijk door Zapatero is afgevoerd. En vorige week zaten Portugal en Spanje elkaar flink in de haren over de angstwekkend lage waterstand van de Duero en Tajo (Douro en Tejo voor de Portugezen onder u). Maar alle Spanjaarden hebben boter op hun hoofd, blijkens een uitstekend artikel dat ik heden in De Morgen consumeerde: wat waterverbruik aangaat, is Spanje het spilziekste land in Europa en nummer drie wereldwijd. “Gewoon de stop uit het zwembad trekken en opnieuw vullen, da’s goedkoper dan een filterinstallatie”. Dat is, samengevat, de manier waarop Diego en Carmen met dat vloeibare goud omspringen. Reden genoeg voor de Spaanse pers om een sensibiliseringscampagne op te zetten die in dit geval nogal kleuterachtig overkomt. Maar alla, u kunt er alleen maar voordeel mee doen. Uw Spaans opgepoetst en een lagere waterrekening, in één moeite door !

Kees geeft van jetje ! 

In het hol van de leeuw

Vanmiddag, al achteloos bladerend door De Morgen, op de bovenstaande affiche gestoten. Ik bleef bijna in mijn koffie. Van verontwaardiging ? Ga toch weg. De combinatie van tekst en beeld vond ik zó onweerstaanbaar grappig dat ik onmiddellijk op zoek toog naar de mens achter de affiche. Kees Meerman. Cabaretier, woont in Antwerpen maar is Nederlander. Staat me daar toch een Hollander te sodemieteren met onze fiere Vlaamse Leeuw ! Dat zoiets Vlaams stof zou doen opwaaien, was te verwachten. En inderdaad: luidens het artikel in De Morgen was vooral Groen Rechts in zijn euh… gat gebeten. Groen Rechts ? Ecofascisten, hebben we die ook al ? En wat moeten we ons daarbij voorstellen ? Pater Versteylen in een SS-uniform ? Eigen bieten eerst ? Een partij die, eens aan de macht, pogroms zal organiseren om Turks fruit en Marokkaanse sinaasappelen in de boeien te slaan en hardvochtig over de grens te zetten ? Zo een vaart zal het gelukkig niet lopen: hun website ontmaskert hen onmiddellijk als een bende neurotische nostalgici die met oude runetekens dwepen en wel eens een zwaard plegen te omgorden. Heerschappen die vinden dat Vlaanderen té vaak wordt verkracht maar die hun eigen moerstaal vreselijk geweld aandoen. Getuige daarvan de karavaan taalkemels op die eerder genoemde website.

Kees Meerman zelf bleef ijzig onbewogen bij al die heisa. “Dat niet iedereen kan lachen met die affiche, prima. Hoeft ook niet. Ik deel zelf flyers uit. Negentig procent reageert positief, vijf procent vindt het walgelijk. Waarom die affiche ? In eerste instantie vond ik het een goede grap. In tweede instantie omdat ik me erger aan die Vlaamse Leeuw. Het is een lelijke agressieve vlag en het stoort me dat extreem-rechts die vlag heeft ingepalmd. Alsof de twee iets met elkaar te maken hebben.”

Wat mij vooral stoort, is dat figuren die ons land écht hebben verneukt, hun luizenleventje ongestoord mogen voortzetten. Etienne Schouppe, om maar iemand te noemen.

Deze week kwamen Nederland en België eindelijk tot een akkoord over de heropening van de IJzeren Rijn, de goederenspoorlijn die Antwerpen – via Nederland - met het Duitse Roergebied verbindt. Een project dat in Nederland op vehement verzet van milieubewegingen stuit maar dat voor Antwerpen (en a fortiori voor Vlaanderen) van cruciaal economisch belang is. En dus is de Vlaamse Regering bereid om diep in onze buidel te tasten: we zullen in de komende jaren met z’n allen een half miljard euro mogen ophoesten. Een duizelingwekkend bedrag. Dat echter in het niets verzinkt bij de sommen die Etienne Schouppe, gewezen spoorbaas, over de balk heeft gegooid. Had ie toch niet de lumineuze idee opgevat om de Belgische Spoorwegen met een eigen pakjesdienst over de weg op te zadelen ? Even waanzinnig als zouden KLM en SN Brussels Airlines met een reguliere spoorwegverbinding tussen Amsterdam en Brussel van start gaan. Niemand nam er blijkbaar aanstoot aan toen deze week uitlekte dat ABX Logistics (zo heet het voormalige troetelkind van Etienne) onze nationale spoorwegen tot dusver met een verlies van 1,2 miljard euro heeft opgezadeld. Een bedrag waarbij zelfs Abramovic met de ogen zou knipperen. En op een zucht na, goed voor drie IJzeren Rijnen !

Wanneer u uw belastingen één dag te laat betaalt, bent u een staatsondermijnende inciviek en zullen boetes en verwijlinteresten u om de oren vliegen ! Etienne, daarentegen, die ons land voor miljarden heeft opgelicht, geniet momenteel een riant loon als senator en vindt geregeld ontspanning in fietsen en lezen (bij een lekker glaasje wijn).

Toch maar eens een referendum beleggen over het herinvoeren van de schandpaal. Met als bijvraag: mét of zonder pek en veren.

Nijntje lust geen treintje...

Bored at work

Het zal me aan mijn teennagel roesten wanneer u dit tijdens de kantooruren leest op een PC of laptop die uw werkgever u gul (nou ja) ter beschikking heeft gesteld. Weet wel dat u op dit eigenste ogenblik tot een trendy doelgroep voor e-marketeers behoort. U bent immers onbewust èn onbezoldigd lid van het BWN, het wereldwijde Bored at Work Network. Even eerlijk: herkent u zich in het profiel dat in de aangeboden links wordt geschetst ?

Te mijner verdediging kan ik aanvoeren dat het Internet nu eenmaal mijn werkplek is. En mocht mijn werkgever me voor mijn eindeloze en soms doelloze surfsessies willen straffen, dan loert zelfkastijding om de hoek.

Het plichtmatig bezoeken van sommige nieuwssites grenst soms ook wel aan zelfkwelling, hoor. Getuige daarvan de onderstaande screendump van het Nieuwsblad, één van de drukst bezochte nieuwsstekken tussen Veurne en Maaseik. Van een verbijsterend laag niveau, le plat pays waardig. En toch weer niet, terugdenkend aan die sluwe e-marketeers van hierboven. Opgeleukte pipi- en kakataal voor verveelde kantoorpikken, driftig op zoek naar hun dagelijkse dosis tet en lul. Van “Penisval moet verkrachters afschrikken” over “Talent voor vrouwelijk orgasme is genetisch bepaald” naar “Vijftien keer in Playboy, da’s een record hoor !” Knap vermoeiend, als je het mij vraagt.

Maar dan stoot je onverhoeds op een artikel dat wél op je lachspieren inhakt. Paljas van dienst: nog maar eens Karel De Gucht ! Congo, Nederland, China, het maakt niet uit: alles en iedereen moet wijken voor het ego van Karel waarvan de omvang stilaan een eigen postcode rechtvaardigt.

Karel, you made my day !

Kaka- en pipitaal voor verveelde kantoorpikken 

Haagse bluf

De Belgische ambassadeur, die hedenochtend was ontboden op het Haagse ministerie van Buitenlandse Zaken, is aldaar gearresteerd en naar de Gevangenpoort gebracht.

Na een eerste behandeling, toonde hij zich bereid te verklaren dat onze minister-president een 'soort Michiel de Ruyter' was en 'een voorbeeld van charismatisch leiderschap'.

Over zijn lot zijn geen nadere mededelingen gedaan.
Een woedende menigte beukt momenteel op de poort en eist 's mans hoofd.

Aldus de immer spitse Wim De Bie op het gezaghebbende Bieslog.

De lezers van De Telegraaf , daarentegen, vinden Karel De Gucht wél een toffe peer en Balkenende een stuk verdriet. Ons aller PDW, van zijn kant, was weer eens lekker op dreef en kwistig met vitriool. Nu maar hopen dat ie straks niet wordt neergekogeld door een gereformeerde fundi met zwarte kousen !

Srebrenica: de Leeuw in zijn hemdje ! 

Bakellende

Welgeteld één week heeft ie zijn grote klep kunnen houden, Karel De Gucht. Nu interne kritiek binnen de VLD je op banbliksems en fatwa’s uit Mechelen komt te staan, hield Karel zich enkele dagen voorbeeldig gedeisd. Maar hoe gaat dat met terminale wijsneuzen en betweters ? Snoer je hen de mond, dan zoeken die opgekropte meninkjes en belediginkjes zich wel een uitweg via andere lichaamsopeningen. Om vervolgens – en enigszins in de lijn der logica – in een rioolkrant terecht te komen.

Maar wie op de korrel genomen ? Iemand van binnen de partij ? Uitgesloten, wegens daarna zelf uitgesloten. Die minkukels van de oppositie ? Die had Karel allemaal al veelvuldig in de zeik gezet. Dan maar over de landsgrenzen gepiept. Wie had daar voor het laatst voor paal gestaan ? Loerend en grommend kreeg Karel de Minister-President van Nederland in de smiezen. Die houten klaas was bij het recente euroreferendum helemaal afgefikt. Maar niet grondig genoeg, volgens Karel, die alvast zijn bunsenbrandertje uit zijn hobbyruimte had aangesleept. “Geen wonder dat die Hollanders neen hebben gestemd. Wat wil je ook, met die mix van Harry Potter en brave stijfburgerlijkheid als Minister-President. Ik heb in de Afrikaanse brousse méér bestuurskunde aangetroffen, niet bij de negers maar wel bij de bonobo’s.” En zoef, weg was Karel, richting China, waar wel eens vaker boude uitspraken worden opgetekend. Let wel: deze belediging aan het adres van een buitenlands regeringsleider kwam uit de mond van onze Minister van Buitenlandse Zaken, tevens hoofd van onze diplomatie. Hoe bot ook, bijster origineel was Karel niet met z’n Harry Potter-vergelijking. Die is al zó uitgewrongen en verlept als euh… het scenario van Wittekerke. Dan liever het huidige koosnaampje van Balkenende in Nederland. Bakellende.

De strapatzen van Karel waren echter niet méér dan een rimpeling op de Gentse reien in vergelijking met al dat gruwelijks dat ons onlangs uit Servië bereikte. Neen, ik heb het niet over de fletse voetbalprestaties van België aldaar, maar wél over die schokkende videobeelden van summiere executies in en rond Srebrenica, anno 1995. Met afgrijzen kon de wereld zien hoe zes jonge Bosniërs, kinderen nog, beestachtig werden afgeslacht. Door paramilitair tuig dat tot voor enkele dagen, en mét de zegen van de orthodoxe kerk, zijn gangetje mocht gaan. Ik ben dagenlang misselijk geweest van die beelden. Allicht omdat ik zelf twee zonen van ongeveer die leeftijd heb rondlopen en ik me best indenken kan hoe ondraaglijk wreed die beelden voor de nabestaanden moeten zijn.

Vreemd toch: dagelijks worden we overspoeld met beelden van folteringen, executies, bomaanslagen en oorlogsgeweld, maar we geven geen sjoege. Wegens ver-van-ons-bed. En deze amateurvideo snijdt ons tot in het merg. Ongetwijfeld omdat het feiten betreft die amper 10 jaar oud zijn en op hooguit twee uur vliegen van ons vandaan plaatsvonden. Onder het toeziende en machteloze oog van… Europa. Dan snap je al helemaal niet waarom sommige Europese landen - en Nederland in het bijzonder, want hún blauwhelmen moesten destijds Srebrenica vrijwaren – zich tegen een verdere Europese samenwerking kanten. Kant noch wal raakt het.

Het zal Justine Henin alvast saucisson wezen, na haar vierde Grand Slam zege. Maar het allermooiste tennis werd dit weekend geserveerd door Rafael Nadal, het nieuwe godenkind uit Spanje. Op de fraaie website van Roland Garros wemelt het van de artistieke actiefoto’s, en dit schitterende snapshot van El Pirata wil ik u alvast niet onthouden.

Nadal, el pirata de la tierra batida  

Greedy kids, posh parents

Vandaag nog ergens gelezen, maar ik ben de precieze bron kwijt. Volgens een recente studie zijn de jongeren anno 2005 hopeloos materialistisch ingesteld. Het enige wat hen nog interesseert, zijn de nieuwste GSM’s, chatten op het Internet, de duurste iPod van Apple, hersenloze reality-shows op TV, gaming, keihard uitgaan, paffen, weed smoren en cocktails zuipen. Een goed boek lezen, dat is er allang niet meer bij. Sport en jeugdbeweging zijn voor poofs. En respect voor hun hardwerkende ouders, ho maar ! Op de schoolbanken liggen ze languit te dagdromen van een rustige maar vetbetaalde baan, een fonkelende BMW voor de deur, een knoert van een villa, een fraai aangelegde tuin met zwembad en exotische reizen.

Ik begin zowaar te vermoeden dat die studie door Michel Verschueren werd besteld. En ik krijg stilaan het héén-en-wéér van die marktstudies die ze ons vrijwel dagelijks naar de kanis slingeren en waarin om het even wat wordt beweerd. En waarmee om het even wat kan worden bewezen. Als het maar sensationeel en dramatisch klinkt, dan is het doel bereikt (lees: press coverage). Naar genuanceerde artikels over de jeugdproblematiek moet je al wat langer zoeken, maar ze bestáán ! Zij het in de marge.

Het is overigens nogal lui en gemakkelijk om onze jeugd hang naar materialisme aan te wrijven. Het straatbeeld, TV-programma’s, reclameadvertenties, kranten en tijdschriften… ze ademen slechts één imperatief uit: consumeer ! Weekend-Knack, de glossy bijlage van het gelijknamige weekblad, mag in dat opzicht een voortrekkersrol worden toegedicht. Het magazine staat bol van advertenties voor luxeproducten die weinigen zich kunnen permitteren. Voorts: zwaar gesponsorde reisverslagen (deze week: Athene en Kreta, met dank aan Pegase), culinaire ontdekkingsreisjes langs elitaire eethuizen, beroezende beschrijvingen van prijzige charmehotelletjes, testverslagen van snelle bolides en blitse modereportages in Kenya of Cuba. En wie hoopt Weekend-Knack met dat alles te bereiken ? Dertigers, veertigers en vijftigers, met een vetbetaalde baan, een fonkelende BMW voor de deur, een knoert van een villa, een fraai aangelegde tuin met zwembad en tuk op exotische reizen.

Dat die poenige dertigers, veertigers en vijftigers van Weekend-Knack er wel een héél duur en uiteindelijk wereldvreemd wereldbeeld op na houden, bleek deze week uit een artikel met als titel: “Goed geluimd en licht gepakt.” En met als ondertitel: “De echte reiziger vertrekt met een open mind en streeft naar de ideale bagage van een draaglijke lichtheid.” Zie onderstaande scan. Zelden een artikel met een zo hoog parvenugehalte gelezen. In de koffer: een Sony TCM-80 V voice recorder, een Flybook mini Notebook, een Sony Cybershot digitale camera, een Ericsson T29s GSM, een iPod Shuffle, een Zwitsers mes met memory stick en… een lichtgewicht slip. Ik weet niet wat een lichtgewicht slip moet voorstellen. Een string ? Hoe dan ook: ongetwijfeld duur en waarschijnlijk van Calvin Klein. Ruwe prijsschatting van de kofferinhoud die de “echte reiziger” met zich meezeult: 4.400 euro. Koffer niet inbegrepen (Samsonsite: 400 euro).

Een goede raad, van mijnentwege, voor de “echte reiziger”: toch maar niet aan materialistische kinderen beginnen. Voor je het weet, moet je op woensdag naar de Aldi voor een laaggeprijsde MP3-speler…

Zo reis je pas echt ! 

(c) Steve Bell - The Guardian 

Zure maatjes uit Holland

Wilfried Martens, onze beminnelijke maar ietwat verbitterde oud-premier die ik op tweede kerstdag van vorig jaar (tsunami-dag !) op dronkemanstaal in een kustrestaurant betrapte en die me één dag later bijna van het fietspad maaide, was vanochtend weer nuchter en bij de pinken.

“Ik voorspel een krachtig neen in Nederland. Wat kan je anders verwachten van een land waar ze Pim Fortuyn vóór Willem de Zwijger als grootste Nederlander uitverkiezen ?”

In de Nederlandse Volkskrant hadden ze dan weer stiekem op een “neetje” en misschien wel op een “jaatje” gehoopt. Genoeg reden voor Wim De Bie om zijn pen te scherpen.

Het werd gewoon hartstikke neen. Balkenende, geslagen hond van dienst, weet de Nederlandse afwijzing van het grondwettelijk verdrag aan een gebrekkige communicatie over Europa. “Daar moet dringend aan gewerkt”, besloot hij nog maar eens op dat onovertroffen pedante toontje van hem.

En of er daar werk aan de winkel is ! Gisteren op TV enkele straatinterviews in Nederland gezien, en ik ben nog altijd niet bijgekomen van de onzin die me daaruit toewoei. Duidelijk is wel dat Europa héél ver van vele Nederlandse bedjes staat. En zeker het ultraliberale Europa dat sommige bewindslui voor ogen staat en waarvan ik ook geen pap lust. Maar toch zou ik, en met mij vele Belgen, ja hebben gestemd.

Nu, ik neem onze Nederlandse vrienden niets kwalijk, hoor. Ze kunnen het amper helpen, want ze zijn ziek. Een diagnose die eerder en elders al werd gesteld. Lees even mee:

“Hoog tijd om onze grenzen met Nederland hermetisch af te sluiten ! Prikkeldraad en Friese ruiters van Cadzand tot Maastricht ! Alle militaire verloven intrekken ! Scherpschutters op alle daken ! Al onze F-16’s achter die wolk boven Doel parkeren !

De diagnose staat immers definitief vast: de Hollanders hebben met z’n allen zo’n ongelooflijke dreun van de poldermolen gekregen dat ze er nog jaren van zullen suizebollen. Dat, gecombineerd met een overdosis Nederwiet en een krat Heineken achter de kiezen, maakt van onze bovenste beste buurman plots een gevaarlijk mens”.

Het vervolg van de diagnose, die al van november 2004 dateert, kunt u hier lezen.

Europese grondwet: een dominospel met ivoren torens (c) Martin Rowson - The Guardian 

Europa in nesten

Verhip, ze bestaan nog, in dit blitse tijdperk van Internet, e-mail en instant messaging. Opruiende zwart/wit-affiches ! Haastig in elkaar geflanste vlugschriften, in een schaars verlicht achterafkamertje ontwrongen aan een knarsende en lekkende stencilmachine. En vervolgens, bij nacht en ontij, tegen blinde muren, lantaarnpalen en brugpijlers aangeplakt. Résistance ! Onvervalste studentenromantiek. Natte anarchistendromen. Echo’s uit een ver verleden van dof laarzengedreun. Al moet gezegd dat de affiches uit die troebele periode héél wat fraaier, ja zelfs artistiek oogden. Uiteraard zonder ze inhoudelijk bij te treden.

In Frankrijk werd de goegemeente in de voorbije weken en dagen murw geslagen met holle propagandaleuzen pro of contra Europa. Als democraat heb ik uiteraard niets tegen volksraadplegingen, voorzover het om thema’s gaat die binnen het bevattingsvermogen van Jan en Mie Modaal liggen. Dat gaat zeker niet op voor de Europese Grondwet. Hoeveel lui zouden die tekst (i) al hebben gelezen en (ii) ook doorgrond ? Ze passen allicht in een monovolume. En hoe oenig moet je zijn om in Frankrijk - een land waar navelstaren een volkssport is zoals bij ons zaklopen - een referendum over Europa te organiseren ? L’Europe, c’est la France, quoi ! Maar nu Frankrijk na de recente uitbreidingen van de EU steeds minder in de Europese pap te brokken heeft en het Frans als internationale taal immer meer terrein op het Engels verliest, groeit de rancune bij onze zuiderburen. Voeg daarbij een torenhoge werkloosheid, boze wijnboeren, misnoegde ambtenaren, een teleurstellend resultaat op Eurosong, de kwakkelende bleus en een stuntel van een premier, en dan weet je het wel. De Fransen stemden “non”, niet zozeer tegen Europa maar wel tegen hun bloedeigen politici.

In De Morgen (31/05/2005) verwoordde een anonieme medewerker van de Europese Commissie zijn (haar?) frustratie als volgt, en ik kan hem (haar ?) volmondig bijtreden: “Officieel zijn de Britten anti, maar in de praktijk zijn ze echt Europees ingesteld en doen ze wat ze beloven. Maar die Fransen ! Die zijn officieel altijd pro Europa. In de praktijk zijn ze echter super-provincialistisch. Frankrijk weet, kan en doet het altijd beter. Dat nee is daar het resultaat van.”

Morgen volgt allicht hetzelfde scenario in Nederland. In België mogen we niet eens stemmen over de Europese grondwet, tot groot ongenoegen van enkele partijen die zich uiterst links en rechts van het politieke spectrum ophouden. Maar mocht het ons vergund zijn geweest, welke stem zouden modale maar redelijk weldenkende mensen als u en ik dan hebben uitgebracht ? Help ! Laten we even te rade gaan bij een intelligent wezen, bejubeld schrijver, notoire relnicht en stadsdichter in ruste. Tom Lanoye ! Neem zijn stemadvies, uitgebracht in Humo op 26 april 2005, virtueel ter harte:

“Stel, we kregen toch zo’n referendum. Voor of tegen het Europees grondwettelijk verdrag. Wat stemt u ? Ik – in de volle wetenschap dat het geen donder uitmaakt – zou nog altijd vóór aanvinken. Tegen, dat is helemáál pathetisch als het geen moer uitmaakt, dan sta je jezelf uit te lachen in dat hokje. Nee, dan liever ja. Al was het maar als een symbolisch kleine lofzang op de hoop dat we – van verdragje naar mandaat, van embryo naar grondwet – ooit iets méér te zeggen krijgen dan een fluit…”

Kan het nóg Belgischer ? Kom in mijn armen, Tom !

Lekker opruiende affiche !